Dom bruintje

Ik haal net bij de plaatselijke Lunchbus twee broodjes. Voor mij staat een man die een pakje shag koopt.
"Ik lees net op Nu.nl dat je van roken dom wordt," zegt hij tegen de jongedame die afrekent.
"Ja, het schijnt dat alles minder snel wordt doorgegeven," zegt ze. "Maar ik vind mezelf nog best wel slim, hoor."
Ik denk: ja, vandaar dat je nu in een Lunchbus werkt. Ik heb dat maar niet hardop gezegd. Ik vrees dat de deur dan voortaan tegen mijn neus wordt dicht gegooid.

Duiken 23, 24 en 25.

Snoekbaars (foto van Roofvisnet.nl)
Wat een raar weekend. Qua weer dan. Zaterdag leek het wel herfst. De verwarming sloeg spontaan aan zaterdag! Die staat gewoon op 19 gr en als het kouder in huis wordt dan slaat-ie aan. Maar ik was dan ook niet warm te krijgen die dag. We zijn 's morgens naar Vinkeveen gereden (Eiland 4) waar we hebben gedoken. Het regende en het was grauw en grijs, maar ach, van duiken word je zowiezo nat in een natpak. Het water zelf was 17 graden. Eerste duik is altijd wat onwennig en had weer steeds wat water in mijn masker. Daar had ik tijdens onze Saba reis ook al last van. Had expres niets op mijn gezicht gedaan, maar blijkbaar is dat dan toch niet de echte oorzaak. Eigenlijk weinig gezien die zaterdag en na zo'n dertig minuten kreeg ik het koud en zijn we langzaam eruit gegaan. Een tweede duik zag ik niet zitten, want het was boven water een graad of 16 en ik had het steenkoud. Gauw natte spullen uit, omkleden en in de auto naar huis. Thuis toch nog het nodige werk om alles af te spoelen dus eer dat je klaar bent ben je snel anderhalf uur verder. Zondag hebben we wel twee duiken gedaan, maar toen was het ook lekker weer. Tussendoor warm je wat op en we hebben een prachtige snoekbaars gezien, een flink aantal baarzen op echt zo'n 40 centimeter van je masker en massa's babyvisjes. Het was wel druk qua duikers maar het is daar altijd druk, zeker als het weer goed is.

Maar het is wel iets COMPLEET anders dan Saba! Ga je langs het touw dieper en dan zie je zo'n donker zwart gat voor je. Daar waar het zand ophoudt en het veen begint. Geef mij dan maar het relatief heldere water van de Caribische Zee. In die wateren wil ik mijn DEEP wel halen, maar hier! Amaj!

Heb nu dus 25 duiken op de teller staan, dus ben een Level 3 duiker. Nog steeds wel zenuwachtig. Zondagmorgen trouwens erger dan zaterdag. Het blijft toch raar, die nervositeit. Terwijl je weet dat je alles onder controle hebt. Ik merk wel dat naarmate je meer duikt, je wel zekerder wordt. Dus het is zaak om regelmatig te duiken. Die nervositeit heb ik altijd al gehad. Toen ik op Western Riding zat was ik iedere keer ook weer zo nerveus als wat. Het slaat bij mij direct op mijn darmen en heb dan buikpijn, ben misselijk. Maar als ik dan op dat paard zat of ik zit onder water, dan is die nervositeit ook direct weg.

Maar we gaan door. Nog een paar specialties doen voor een Advanced Brevet maar voornamelijk voor jezelf, voor meer zelfvertrouwen en dus meer plezier.

Op de fiets

Vandaag ben ik met de fiets naar kantoor. Ik doe dat niet zo heel vaak, maar eigenlijk word ik daar nu min of meer toe gedwongen: de Avondvierdaagse gaat namelijk vanavond van start en die begint pal voor mijn deur. Dus ik kom wel weg met de auto 's morgens, maar kom er moeilijk weer bij als ik vanmiddag naar huis ga. De Avondvierdaagse start om zes uur en de wijk staat dan vol met auto's en fietsen en het is er dan een vreselijk kabaal. Niet mijn favoriete jaargetijde. Dus probeer ik zoveel mogelijk met de fiets te gaan. De weg van huis naar werk - en vv - op de fiets is niet zo bijster leuk. Dat is mede een reden waarom ik überhaupt niet zo vaak met de fiets ga terwijl het maar zeven kilometer is. Je rijdt voortdurend langs een weg dus je ademt de hele tijd uitlaatgassen in. Er rijden bovendien ook nog scooters op het fietspad en dat stinkt nóg erger en maakt een enorme kabaal (ik heb echt een gruwelijke hekel aan scooters!). Ik woon in een polder, dus de fietspaden staan haaks op elkaar en zijn in een rechte lijn neergelegd met altijd wel wind tegen. Het is een erge saaie weg: je rijdt door de polder, langs zo'n 80-km baantje met daar keurig van die populieren naast. En dan is er op kantoor niet echt de gelegenheid om je op te frissen als je helemaal in het schuim en zweet na vijfentwintig minuten daar aan komt en je haar zit de hele dag voor geen meter. Het is niet alleen kommer en kwel, want als je fietst ben je wel lekker buiten, je hoort de vogeltjes fluiten (als het verkeer niet te veel herrie maakt), je VOELT je anders als je buiten op de fiets zit, je bent lekker in beweging. En zeker op de weg terug naar huis dan kan je al je zorgen achter je laten op de fiets. In de auto is dat toch anders. En me ergeren aan andere weggebruikers - of het nu in de auto of op de fiets is - doe ik toch: ik ben geen stadsmens en kan niet goed tegen drukte dus dat is dan lastig om dat te negeren. Hopelijk kan ik zonder nat pak naar huis vanmiddag en voor de rest van de week trek ik m'n plan wel.

Shit in the woods


Gisterenavond keek ik naar het programma Metropolis van de VPRO. Dat ging over hygiëne over de wereld en hoe andere volken in andere landen daarmee omgaan. Tussendoor kwamen er van die madammen aan het woord die reageerden op die andere kijk op hygiëne. Dat was gefilmd in Amstelveen, dus dan weet je ongeveer wel hoe de reacties waren. Er werd o.a. getoond hoe andere volken naar het 'toilet' gingen. Wij hebben de luxe van een toilet in huis, maar bij heel veel andere volken is dat gewoon niet zo. Als ze mazzel hebben is er iets van een dorps-wc, maar soms is het gewoon ergens achter een bosje. De vraag door de presentator aan het winkelende Amstelveense publiek was, wat zij vonden van poepen in de open lucht. De meesten reageerden met kreten als jakkes, vies, smerig. Ik keek daar met opgetrokken wenkbrauwen naar, want ik heb aardig wat ervaring met 'to shit in the woods' of is het minst erge geval op een outhouse met uitzicht over een stijfbevroren wit landschap. Waarom de deur dichtdoen als je zo'n mooi uitzicht hebt. In Canada moesten we gewapend met onze zogenaamde poopscoop een kuiltje graven en dan proberen om precies in dat kuiltje te mikken. Soms had een arme grondeekhoorn vette pech als er iemand net boven de ingang van zijn holletje zich ontlastte. Buiten het feit dat de houding niet lang vol te houden is - zo op je hurken - en het afvegen ook wat lastig was, was het uitzicht en de geluiden van het woud om je heen wel magnifiek. Een andere keer ook in Canada moesten we 'het' doen in de vloedlijn van de zee. Daar ging het graven van een kuiltje wat gemakkelijker maar was het vaak zoeken naar iets van beschutting anders zat je wel heel erg en public in die onflatteuze houding. Het toiletpapier mochten we overigens niet achterlaten: dit moest weer worden meegenomen, al dan niet in een afsluitbaar plastic zakje, en te zijner tijd verbranden. Onze plek moesten we afdekken met aarde en er een takje in steken zodat niet iemand anders jou net vers gelegde drol zou opgraven.
Tijdens onze huskysafari in Noorwegen (Lapland) had je bij de cabins waarin we overnachtten van die simpele toiletten: eigenlijk gewoon een plank met een gat erin waar soms voor het comfort een toiletbril op was gemonteerd en alles viel gewoon in een grote ruimte onder die plank. Wat ongebluste kalk erover en klaar was Kees (of Jan of Conny). Maar in die tijd was alles stijf bevroren dus soms was die berg stront wel erg hoog opgetast, zoals één keer en in dat bewuste hokje heb ik dan ook gewoon met de deur open mijn behoefte gedaan. Toch niemand die het zag en als die deur dicht was, was het wel érg donker daar binnen.
En onlangs in Saba hadden we onze ecoflush wc achter in ons huisje, samen met de (meestal koude) douche en als je op de WC zat had je uitzicht over het regenwoud. Als je stond te douchen had je ook het idee dat je gewoon buiten stond en dat was in feite ook zo.

Ons uitzicht vanaf het toilet in Saba.
Kortom, er is niets vies, smerigs of onhygiënisch aan heerlijk vrij en blij buiten schijten.

Het normale leven

Nu het 'normale' leven weer is begonnen, kan ik het niet laten mijn gemoedstoestand te beschrijven die vandaag niet al te best is. Heb een beetje de pest in m'n lijf en ik kan geen duidelijke oorzaak bedenken. Het zal misschien het feit zijn dat ik weer zit opgesloten tussen vier muren de hele dag met een beeldscherm voor mijn neus en me weer dienstbaar moet stellen voor de maatschappij. Ondanks dat in mijn kantoor vrij veel raamwerk is, is het toch vrij donker. Dat komt door de bossages waardoor het licht nauwelijks nog mijn kantoor binnen komt. Nu gebeurt er zo af en toe wel eens wat: je ziet soms vogels, je hoort ze in ieder geval en je ziet de struiken en bomen groeien en straks in de herfst zie je het verval, maar het neemt toch erg veel licht weg. Zo af en toe 'moet' ik dan even naar voren lopen, naar de verkoopafdeling, waar het heel licht is, maar met uitzicht op de weg die hier langs loopt. Toch is dat vele licht wel doorslaggevend voor een stukje gevoel, dat je je niet zo opgesloten voelt. Ik had daar vroeger thuis al last van en het heeft mij vele jaren geduurd om één immense iep weg te krijgen die op 4 meter van mijn gevel stond en die alle licht uit mijn woonkamer wegnam. En de bomen hier achter het bedrijf worden ook alleen maar groter en groter. Maar ja, om ze nou WEG te laten halen.... Is ook weer zo zonde. Wat moet je? Al die dilemma's.....

28 en 29 mei 2011



Onze voorlaatste dag op St. Maarten hebben we NIETS gedaan behalve gelezen en in de schaduw gelegen en af en toe wat gezwommen. 's Avonds hebben we gewoon in de Sunset bar gegeten, nog wat gedronken met Yonna en Keith en ons als echte supertoeristen in een luxe resort gedragen. Onze duikspullen moesten drogen en dat lukt wel bij een graadje of 35. 's Middags de tassen ingepakt en onze kleding klaar gelegd, en ons mentaal voorbereiden op een lange dag vliegen. De volgende dag - zondag - werden we opgehaald door 'onze' taxi van de eerste dag op St. Maarten. Yonna en Keith gedag gezegd, ons restantje whisky en een volle fles rode wijn gegeven, en hup, weg. Naar het vliegveld, via de scenic route of zo. Onze taxichauffeur gedroeg zich als een heuse gids. Het had behoorlijk geregend, want er lagen zo hier en daar flinke plassen.

De terugvlucht verliep eigenlijk best vlot. We konden niet slapen want we hadden gewoon geen slaap en toen we om een uur of acht mijn huis binnenkwamen, zijn we wel even in bed gekropen, want toen was het voor ons inmiddels twee uur 's nachts. Jan moest werken in Den Helder, dus die is rond een uur of 11 daarheen gereden en ik heb de rest van de dag de nodige dingetjes gedaan die je moet doen als je net terug bent van vakantie. Je kent dat wel.

En dat was ons reisverslag van onze eerste duikreis. Weer terug naar de gewone huis-tuin-en-keuken verslagjes van onze dagelijkse dingetjes. Op naar de volgende vakantie....

27 mei 2011

Huis in Grand Case. Opknappen?


Na het snorkelen van de vorige dag, hadden we te horen gekregen dat we vandaag konden gaan duiken. Nu ik zo verbrand was, ging ik in eerste instantie niet mee. Toch tijdens het ontbijt, een kwartier voor tijd, van gedachten veranderd en snel mijn spullen gepakt. Het was misschien juist lekker om met zo'n verbrande rug en benen in het water te liggen. Samen met nog een stel, Amerikanen weer (veel Amerikanen hier) met een taxi naar de volgende baai, waar we in eerste instantie waren ondergebracht voor de vakantie. De boot was een grote rubberen skif. We waren maar met vijf duikers en twee begeleiders, ene Jimmy en Nathalie. Ze spraken allebei Engels met zo'n vet Frans accent. We zijn naar een ander eiland gevaren, Tintamarre, waar we hebben gedoken bij Jimmy's Wall en Tuck Boat. Heel anders dan op Saba, de onderwaterwereld maar ook de begeleiding. Daar doken we gewoon een eind en dan als iemand nog 60 bar had werd er een baken opgelaten en daar pikte de boot ons dan op. Ook niet verkeerd. Beide duiken gingen prima, maar bij de tweede duik had ik weer water in mijn masker. Niet zo veel en niet zo rap en ik kon er wat beter mee omgaan dan toen in Saba. Maar toch. Ik vind het erg vervelend. We doken nu gewoon met lucht en ook na deze duiken had ik geen hoofdpijn. In Saba dacht ik nog dat het door de Nitrox kwam dat ik geen hoofdpijn had na het duiken, maar dat is dus niet zo. Weinig last gehad van hoofdpijn tijdens mijn vakantie, dus het is allemaal stress. Ondanks dat ik hier ook last van stress heb gehad - steeds voor het duiken. Toch andere stress denk ik dan. De laatste duiken dook ik met 10 kg lood en ik denk dat bij een volgende - ooit - ik het wel met 9 kg afkan.

Uitzicht vanaf het restaurant over het 'kleine' strand bij ons complex.
Na het duiken weer terug gebracht naar ons complex waar we hebben gedouched en gegeten en 's middags gewoon in de schaduw in de tuin aan het strand hebben gelezen. Jan heeft nog gesnorkeld daar en we hebben verder heerlijk genoten van alles daar. Morgen onze laatste dag en dan is het weer terug naar huis.

26 mei 2011

Vandaag wakker in een lekker en vooral droog bed, met de airco aan. Wel een groot bed: we waren elkaar wel kwijt 's nachts. Ontbeten bij de Sunset Bar: mooi ontbijtje met fruit en broodjes, koffie (wel zoveel je wilt) en een jusje, en uitzicht over zee. Wat wil je nog meer. Wel warm...

Eagle Ray
We zijn vandaag wezen informeren om een dag te duiken hier. Deze dag zou niet meer gaan lukken, wel konden we gaan snorkelen. En dat leek ons ook wel leuk. We zouden dan worden opgehaald door een bootje. Spullen gepakt (masker en snorkel), vinnen gepast (zwembad vinnen) en wachten op het bootje. Die kwam zo rond half elf. Had in de gauwigheid nog wel onze pakken gehaald omdat de snorkelgids ook een pak droeg, maar ja, hij ligt zes uur per dag in het water. En 28 graden klinkt wel warm, maar is toch zo'n 9 graden kouder dan je eigen lichaam. Er waren nog twee andere snorkelaars, twee Amerikanen, Keith en Yonna en we gingen met het bootje naar een volgende baai waar we om een rots hebben gesnorkeld. We hebben veel Leapard Rays gezien en veel visjes. Was érg leuk. Daarna terug naar een andere rots, vlak bij Grand Case - waar het overigens erg druk was - en ook daaromheen gezwommen. Al met al in totaal toch zo'n drie uur gesnorkeld. Was erg leuk. Wat gepraat met Yonna en Keith en daarna gedouched en via het strand naar Grand Case gelopen. De zonnebril van Jan was stuk en hij moest een nieuwe hebben.

De lunch
We hebben in Grand Case wat gegeten samen met Yonna en Keith die we daar tegenkwamen. Je hebt daar een soort plein waar allemaal Barbeques staan en je kunt daar goed eten voor weinig geld en dat is wel apart.

Talk of The Town - BBQen op St. Maarten
Lekker gekletst en het was erg gezellig. Daarna weer ieder zijns weegs, en Jan op zoek naar een zonnebril die hij uiteindelijk in een supermarkt heeft gekocht. Toen voelde ik al mijn armen en benen branden en vermoedde dat ik iets té veel zon heb gehad vandaag. Ik heb het moeten bezuren en lag 's avonds rillend onder een laken. We hebben niet gegeten 's avonds en ik heb de hele nacht op mijn buik gelegen. Man, man, dat was niet leuk!

24 en 25 mei 2011

Saba - Windwardside
Dinsdag de 24e was onze laatste volle dag op Saba. We hebben ontbeten bij het restaurant en de rest van de dag wat rondgewandeld rond Windwardside en bij Jo Beans Glasart langs geweest en daar twee schattige hangertjes gekocht van een treefrog, zo typisch Saba dat dat wel leuk is.

Papaya's met hagedis
Het was erg warm en plakkerig vandaag en hebben 's middags lekker bij het zwembadje liggen lezen. We hadden natuurlijk kunnen gaan duiken vandaag, maar we hadden het nu eenmaal zo gepland. We hebben de tassen ingepakt en woensdag de 25e zijn we 's middags met de taxi naar de haven van The Bottom gereden. Daar lagen onze duikspullen nog natuurlijk. Het heeft geen zin om je duikspullen naar de Ecolodge te laten brengen als je toch vertrekt vanuit de haven. We zouden namelijk met de ferry naar St. Maarten gaan en dus niet met het vliegtuig. Het was woensdag ook erg warm en erg zonnig en we hebben nog een praatje gemaakt met Alex, ook een duikgids bij Saba Divers en waarvan ik een hoop heb geleerd. Overigens toch erg veel geleerd deze duiken. Veel ervaring opgedaan. En nu maar hopen dat ik niet meer zo gespannen ben voor een duik.

Saba vanaf de ferry
Zo tegen vier uur vertrokken we met de ferry, bemand door een paar donkere Antillianen die met een uniform aan behoorlijk wat praatjes hadden en ons maar wat rond commandeerde. De rit verliep vlot, de zee was erg glad en de ferry is een catamaran met behoorlijk wat power. Na een dik uur waren we in St. Maarten waarboven overigens een dikke onweerswolk hing. We kwamen aan in Philipsburg waar het wel even zoeken was naar een taxi. We waren gewaarschuwd dat we een 'echte' taxi moesten nemen, maar ja, hoe herken je die. We hebben er één gestrikt, heerlijk met airco, en we zijn naar onze bestemming Grand Case gebracht, in het Franse deel van St. Maarten. De eerste dertig minuten was het filerijden, daarna ging het wat vlotter. Bij de Grand Case Beach Club zijn we eruit gezet, meteen een afspraak gemaakt voor zondag terug en Jan is ons gaan inchecken. Het is een mooi afgesloten complex, totaal iets anders dan de Ecolodge. Het duurde tamelijk lang en na zo'n twintig minuten kwam Jan naar beneden en zei: Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het slechte nieuws was dat onze reservering was geannuleerd (Hûh???) maar dat we voor vanavond een kamer hadden. Maar goed dat ik niet bij het inchecken was anders was het misschien wel een herhaling geweest van de security bij St. Maarten.

Onze woonkamer met rechts nog een stukje van keuken + één van drie balkons
Maar goed. We werden naar onze 'kamer' gebracht waar direct na binnenkomst de telefoon ging en ons werd meegedeeld dat alles in orde was en dat de reservering weer ok was. En dan onze kamer. Dat was dus gewoon een huis. Groter dan mijn eigen huis. We kwamen binnen in de woonkamer met uitgebreide keuken en balkon en vlak naast de ingang een douche. Dan was er een trap naar boven waar je uitkwam in een immens grote slaapkamer met weer een balkon en heel veel kasten, nog een badkamer en nóg een balkon. Drie balkons dus en twee badkamers. En alles koel door de airco. Wat een overgang!!! Geweldig. Achteraf bleek dit de grootste kamer van het complex te zijn en dat voor € 500,-- voor vier nachten is natuurlijk een koopje. Zo luxe heb ik het toch zelden gehad.
De badkamer beneden

We hebben eerst gedouched want we waren zo plakkerig als wat en hebben toen wat gegeten bij het restaurant van het complex, Sunset Café, na eerst een cocktailtje hebben genuttigd. Iedereen praat Frans, maar ook Engels en het eten was er goed. Franse keuken over het algemeen. Mooi uitzicht over het strand en over de zonsondergang. Echt piko bello. Een mooie afsluiter.
Uitzicht vanaf balkon #3, 1e verdieping

23 mei 2011

Onze eerste duik op Man O' War Shoall ging niet goed. Mijn masker liep steeds vol met water en ik was het zat op een gegeven moment. Oorzaak: ik had 's morgens crème op gedaan en dat moet je niet doen. Dus heb ik mijn duik na zo'n 20 minuten afgebroken en Jan en ik zijn samen met onze gids terug gegaan naar de boot. De rest was met de andere gids gewoon verder gaan duiken. Gelukkig maar, want ik had me nóg rotter gevoeld als iedereen mee had gemoeten naar boven.... Eenmaal op de boot tranen met tuiten gehuild en geroepen dat ik niet meer ging duiken.

Toch weer het water in...
Maar ja toch natuurlijk de tweede duik wél gedaan en dat was op bekend terrein: Hot Springs en dat ging ook veel en veel beter. De laatste duik op Saba gelukkig toch nog goed gedaan en met een goed gevoel eruit.

Klaarmaken voor de nachtduik
We zijn de rest van de dag bij Scouts Place gebleven en gegeten, want Jan zou die avond een nachtduik gaan doen. Ik was daar nog niet klaar voor dus ik ben wel meegeweest maar gewoon op de boot gebleven met Adrian, één van de duikgidsen. Een andere duikgids, Leif, was met de rest mee voor de nachtduik. Al met al geen spijt gehad dat ik niet was meegeweest want bij een groot aantal ging de lamp uit al na een paar minuten en zonder lamp zie je bar weinig. Na zo'n 45 minuten was iedereen weer terug en na deze ervaring weer met de taxi naar Ecolodge, gedouched (lauwwarm...) en geslapen.

IK GA VERHUIZEN!!!

Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ...