Op de bank bij de duikpsychiater...

"Ik voel mij de laatste tijd erg onrustig. Ben ook afgevallen en heb constant een soort gespannen gevoel in mijn lijf".
"En kan je deze spanning herleiden?"
"Ja, dat kan ik. Het komt door het duiken".
"Is dit dan iets negatiefs of iets positiefs?"
"Ten dele positief omdat er inderdaad een andere wereld voor me is open gegaan. Een bijzonder blauwe wereld met vreemde wezens en onbekende dieren en planten. Niet eerdere ervaringen, de stilte en de onbevangenheid van de dieren daar. Maar ook negatief, want je omgeving is vijandig, je kunt niet onder water ademen en er kan van alles mis gaan. Het onbekende kan ook gevaarlijk zijn. Je bent erg kwetsbaar".
"En misschien de onervarenheid?"
"Ook. Ik trek het me erg aan als ik iets hoor over een ongeluk of wat er allemaal mis kan gaan. Als ik erover praat - zoals nu - krijg ik helemaal buikpijn. Dan begin ik heel erg te twijfelen of ik het wel leuk vind".
"En vind je het wel leuk?"
"Ik was super enthousiast afgelopen woensdag na Vinkeveen. Maar ik doe nog te veel dingen niet goed. Ik zwem nog te snel, ik kan nog niet stil liggen, ik geniet nog te weinig. Als we een parcours volgen, ben ik nog te veel bezig met dat parcours in plaats van het rustig aan te doen en te genieten. Hoewel dit afgelopen woensdag absoluut niet het geval was. Toch ben ik altijd weer soort van blij als ik weer vast grond onder mijn voeten heb. Het is heel verwarrend."
"Dat lijkt mij logisch anders zouden we wel kieuwen hebben. Nog meer?"
"Tja, ik ben ook soort van 'bang' dat dit weer een bevlieging is. Ik heb al zoveel dingen gedaan en eigenlijk niets afgemaakt. Maar tegelijk is dit toch anders: bijvoorbeeld met Western Riding als je daar verder in wilt moet je een eigen paard hebben en dat soort dingen en Nederland is daar gewoon geen goed land voor. Net als boogschieten, daarvoor moet je dan meer in het zuiden zijn of hondenslee, nou ja, dat spreekt voor zich. En duiken kan natuurlijk wél hier en kan je doen wanneer je wilt - net als hardlopen - je pakt je spullen en weg ben je. Dus misschien is dit toch anders. Bovendien hoef je hier niets in af te maken: het gaat om de lol die je hebt, om de snoeken en baarzen en gewoon, het GEVOEL. Dus misschien maak ik me wel zorgen om niets en is dit juist wel iets waar ik mee door kan gaan. Kijk inderdaad maar naar hardlopen. Daar ga ik toch ook nog steeds mee door? En dat doe ik ook voor de lol en voor mijn conditie. Daar 'moet' ook niets."
"Dat is heel positief. En er is ook niets fout mee als het toch je ding niet blijkt. Ook dat 'moet' je niet."
"Nee, precies. En toch ben ik bang dat een keer mij iets overkomt toch. Dat je in een bepaalde situatie komt dat je echt op je buddy moet kunnen rekenen maar zeker ook op je eigen training en stressbestendigheid. Ik dat opzicht zou ik meer dat soort situaties moeten oefenen. Maar bij de gedachte alleen al krijg ik weer buikpijn."
"En welke situaties bedoel je dan?"
"Dat ik ineens geen lucht meer krijg en dat mijn buddy net de andere kant op kijkt, of dat ik kramp krijg met dezelfde situatie of dat er iets met mij gebeurt en mijn buddy merkt dat niet, of dat mijn buddy iets krijgt en IK in actie moet komen...En dat oefenen... als ik weet dat er iets gaat gebeuren ben ik heel zenuwachtig. Een oefening zou onverwacht moeten zijn, zoals een ongeluk ook onverwacht gebeurt. Misschien toch ook wat meer aandacht aan besteden...."
"Kortom: je kunt het zelf allemaal best goed relativeren. Ik denk niet dat je mijn hulp nodig hebt om er uit te komen. Als advies geef ik je mee: maak je niet te veel zorgen, verwacht niet dat je alles in één keer perfect kunt, zorg dat je je 200% veilig voelt, neem geen risico's, blijf dicht bij je buddy en spreek iets af wat te doen bij een noodsituatie. En train dat. De onderlinge communicatie is denk ik nog belangrijker dat het duiken zelf. En dat zal steeds beter gaan naarmate je meer duikt en misschien meer in bepaalde situaties terecht komt. Kijk naar Saba: die eerste duik. Daar heb je erg veel van geleerd. Was niet goed en het had niet goed kunnen aflopen (ik ging daar veel te snel naar boven na een duik van 25 meter!), maar het is toch goed gegaan en je weet nu wat je moet doen. Dat soort dingen is toch lastig te oefenen. Je bent nu 25 duiken verder en al veel ervarener. Go easy on yourself!"

ps. Het is nu oktober 2015. Ik zit inmiddels bij duik nummer 180 of zo. Als je dit dan leest besef je pas hoe groen ik nog was. Het heeft mij dan ook 50 duiken gekost eer ik het écht leuk begon te vinden. En nu mis ik het....

Duik 28

Ik zit met één arm in de zon: mijn raam staat open en de zon schijnt nu nog in mijn kantoor. Straks zal ik het te warm vinden en dan gaat het zonnescherm een eindje naar beneden. Mijn pc is ook niet zo blij met die zon, dus helaas.


Gisteren een heerlijke duik gedaan bij Vinkeveen, Zandeiland 4. Jan is al een paar avonden daar naar toe geweest met een collega, en omdat ik op woensdagmiddag altijd mijn sportmiddag heb, had ik besloten om met ze mee te gaan. Ze hebben mij gisteren rond half vier op kantoor opgehaald, auto vol duikmateriaal (vijf flessen!) en drie volwassenen. Ging allemaal prima in onze Skoda Scout! Dan heb je toch wel profijt van je auto. Maar we hebben de auto daar dan ook speciaal voor gekocht. Het was weliswaar wat druilerig maar als je duikt word je toch nat en de temperatuur was goed. Jan en ik samen op één niveau gedoken en zijn collega - z'n baas eigenlijk - achter ons. Hij is een tek-diver en heeft al een paar honderd duiken achter z'n naam staan, dus dat voelde wel vertrouwd. We hadden afgesproken dan Jan links van mij zwom zo'n beetje naast elkaar en dat hij aangaf waar we heen zouden gaan en dat werkte dit keer erg goed. Het zicht was prima en er was weinig volk. We hebben ook nog een geweldig grote snoek gezien: ik schat wel meer dan een meter. De grootste die ik tot nu toe heb gezien. Echt prachtig. En een grote snoekbaars plus de nodige baarzen, maar die zie je altijd. Dit keer ook een glimp opgevangen van rivierkreeftjes. Ik had echt heerlijk gedoken, totaal niet koud gehad en na vierenvijftig minuten ben ik er uit gegaan met nog 50 bar over. Had dus nog wel even door kunnen gaan. Dit was niet mijn langste duik: die had ik in Saba van zesenvijftig minuten. Op naar het uur! Jan en zijn maat lagen een uur en vijfendertig minuten in het water. Die Jan die gaat ook steeds beter! Mijn hoe meer ervaring hij heeft, hoe beter hij het aan mij kan doorgeven.
Deze keer weer gedoken met 'gewoon' een 200 bar fles en dat ging meteen goed. Mijn buoyancy direct goed onder controle dus veel efficiënter met mijn lucht kunnen omgaan. Heb echt weinig hoeven corrigeren met mijn vest.

Na een korte pauze zijn Jan en Sebastian het water weer ingegaan voor een tweede duik, maar daar had ik geen zin meer in, want bij het uitgaan van het water is het toch wel koud. Ik ben daar wel gebleven, genietend van de 'stilte' en het uitzicht: toch even wat anders dan mijn tuintje. Ondanks dat de zon niet scheen was het toch lekker. Moest toch wel bijna anderhalf uur wachten eer dat de heren er weer uit kwamen. En ondertussen was het knap druk geworden. Was blij dat ik de eerste duik een rustig parcours had. We zijn toen maar één duiker tegengekomen. Nu stonden ze 'in de rij' bij wijze van spreken bij de bus (er ligt daar een bus onder water).

Foto van de nieuwe bus bij Zandeiland 4 (geen foto van mijzelf: heb nog geen onderwatercamera)
Dus vrij laat gisterenavond en om 21.00u stond ik nog eten te maken. Maar ach, het was het waard. Ook de hoofdpijn die ik erna toch weer kreeg - en nog heb. Jan en Sebastian zijn daarna terug gereden naar Den Helder en die mazzelaars gaan gewoon vanavond weer naar Vinkeveen. Zo kom je wel snel aan je duiken! Ik heb vanavond aardig wat te doen dus heb geen tijd om mee te gaan of te gaan kijken. Ander keertje weer.

Duik nummer 27

En het is maandag, we moeten weer werken en wat doet het weer? Het is mooi. De zon schijnt en is praktisch windstil. Mooi temperatuurtje, niet te warm. Zalig. En wat hebben wij eraan? Niets, behalve dat ik het zonnescherm moeten laten zakken en de ramen open kan zetten, de zon op de struiken kan zien schijnen en denken: waarom was het gisteren niet zulk weer? Nu is het voor de mensen die nu vakantie hebben wel lekker natuurlijk. Vanmorgen echt kipstil op de weg. Heerlijk! De mensen die vakantie hadden zijn dit weekend echt allemaal vertrokken. Was het het hele jaar maar zo heerlijk rustig! Wat een verschil. Ben gewoon echt in no-time op kantoor, alle verkeerslichten mee, geen kindergejengel (nee, geen overlast in Nederland, hoewel ik het me heel goed kan voorstellen dat je daar LAST van hebt!), weinig verkeer. Ja, nog vier weken en dan is deze rust ook weer voorbij en begint er hier weer een nieuw schooljaar.

Weer erg druk geweest dit weekend, vandaar dat ik me vandaag wat moe voel (wanneer niet...). Vanmorgen had ik nog hoofdpijn maar dat is spontaan na de lunch verdwenen. Gebeurt wel vaker. Moest vanmorgen een auto ophalen van Schiphol, kom ik daar, sleutel vergeten, dus moest een collega de sleutel nog komen nabrengen! Niet helemaal wakker dus. Heb daar wel een lekker broodje gekocht voor het middagmaal. Als je er dan toch bent! Zaterdag hebben we de heg van de tuin weer eens gesnoeid. Dat moet ook bijna iedere maand, maar je moet het bijhouden anders wordt de heg te dik en stort het hek in wat eronder zit. Wil je ook niet hebben. 's Middags nog hardgelopen (in plaats van zondagmorgen) zodat we eventueel de zondag konden gaan duiken. Maar het was koud en ik heb geen zin om te duiken met koud weer. Niet dat het water warmer is als het warm is, maar als je eruit komt is het zo verrekte koud boven water. Zondagmorgen zijn we dus gewandeld naar Haarlem, maar eenmaal daar begon de zon door te breken en zijn we met de bus weer terug gegaan, spullen gepakt en gaan duiken in de plaatselijke plas. Het zicht was voor de begrippen ter plaatse goed: zo'n 2 à 3 meter zicht en je kon het touw goed zien evenals de bootjes en manden die er liggen. Geen snoek dit keer, wel twee grote baarzen. We hadden beide andere flessen: ik een tien liter stalen 300 bar fles en Jan een twaalf liter staal ook 300 bar. Zware flessen dus. Die van mij weegt gevuld 23 kilo. Dat was dus even weer wennen met je lood aanpassen, maar ook de lucht in je jacket en de fles lag wat te zwabberen op mijn rug. Voor mijn gevoel dus niet 100% ok gedoken. Als ik me omdraaide om te kijken waar Jan was, was ik direct uit balans. Nog wat meer lood afdoen dus volgende keer. Toch 45 minuten onder water gebleven, wel 165 bar verbruikt (!) door dat geklungel, maar ja. Boven water koud koud koud, ondanks het flauwe zonnetje. Ik bibberde helemaal. Daar was ik dus al bang voor. Niet leuk. Maar mijn kleren waren gelukkig warm omdat ze in de auto lagen. Was dus toch wel weer leuk, dat duikje. Je leert er toch iedere keer weer van. Maar na een - voor mij - wat minder geslaagde duik, lig ik daar nog erg lang over na te denken. Of het echt wel wat voor mij is, of ik ooit ga leren (want dat is het hè. Ik wil het gewoon te snel te goed). Maar het gaat over het algemeen best goed. Kan mijn masker goed klaren, heb normaal gesproken mijn buoyancy goed onder controle, maar moet Jan nog wat beter in de gaten houden en meer 'communiceren' onder water. Wat ik erg vervelend vind, is dat je zo'n tunnelvisie hebt onder water, je hebt zo'n krap kijkveld. Je moet je echt omdraaien om je buddy in de gaten te kunnen houden. Het kan ook zo gebeuren dat je vlak langs een megavis zwemt, zonder dat je 'm ziet. Dat is toch wel wezenlijk anders - buiten ademhalen dan - van duiken. En ik moet zeggen dat ik daar toch wel erg veel moeite mee heb. Gewoon dat beperkte zicht naar de zijkanten dus. Ik zou wel een spiegeltje op mijn handschoen willen hebben zodat ik wat gemakkelijker achter me kijken zonder me helemaal om te moeten draaien. Misschien word ik het ooit nog wel eens gewoon.

Was in ieder geval duik nr. 27. Als het goed is ga ik woensdagmiddag weer. Nog geen onderwaterfoto's maar hopelijk heb ik binnenkort een Go Pro Surf.

IK GA VERHUIZEN!!!

Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ...