Duik nummer 69

Gisterenmiddag duik nr. 69 gedaan. Dit keer voor de verandering eens in Vinkeveen bij het welbekende Zandeiland 4. Het was erg rustig: er stonden slechts een paar auto's. Het weer was niet supergoed: bewolkt met veel wind, maar de temperatuur was te doen. Zo'n 18 graden. We wilden eens een keer hier en dan zonder camera gewoon even met onze boei oefenen, want die hebben we nodig aanstaande zondagmorgen, als we meegaan met 'de club' voor een bootduik naar Zandeiland 8 en 9. Als je dan op dat platform zit - waar ik niet meer ben geweest sinds duik nr. 4 (!) - en je bent aan het oefenen met die boei en je moet op dat platform wachten tot Jan de boei weer naar beneden heeft gehaald, ben je je heel erg bewust van je ademhaling. Je zit dan op je knieën naar boven te turen - want je moet je buddy wel in de gaten blijven houden natuurlijk - en je hoort enkel je ademhaling. Je krijgt het dan gewoon benauwd en moet de neiging om je ademautomaat uit je mond te halen om een lekkere teug vers water te 'ademen' heel erg onderdrukken. Stom is dat eigenlijk.  Normaal gesproken ben je aan het zwemmen en om je heen aan het kijken en let je in die zin niet meer zo op je ademhaling, enkel om te trimmen. Wat overigens nog steeds niet perfect is bij mij. Volgende keer ga ik mijn lood weer net even iets anders verdelen: één kilo bij de fles, twee keer twee kilo in allebei de loodpockets en twee keer één kilo in mijn belt. Kijken of ik dan weer iets horizontaler kan blijven. Wat toch wel nodig is om de frogkick te doen, wat mij ook nog maar steeds niet wil lukken. Maar oefening baart kunst en zonder fototoestel en andere attributen blijven we oefenen.

We hebben tijdens de duik wel een snoekbaars gezien van wel een meter groot. Was ook helemaal niet bang en zwom op nog geen dertig centimeter van mijn masker vandaan. Had 'm (of haar) wel kunnen aanraken, maar nee: handjes thuis. Don't touch anything. Daarna nog een paar mooie baarzen met hun oranje vinnen netjes bij elkaar naast een wrakje (bootje) én een (rode) rivierkreeft (= een exoot) die er met grote snelheid vandoor ging. Ik zag eerst niet wat het was, zo'n waggelend geval en zo snel! Mooi kreeftje. Lekker ook. Maar ook deze niet aangeraakt, enkel bekeken. In dit geval had het gemogen want deze rode Amerikaanse variant bedreigt de Europese rivierkreeften.

Ja, en dan steeds die hoofdpijn na het duiken. Net als na mijn hardlopen krijg ik zo'n anderhalf tot twee uur erna hoofdpijn. Inspanningshoofdpijn heet dat en ik weet eerlijk gezegd nog steeds niet waar het aan ligt. Ik heb er een medicijn voor wat ik via een stuk op internet en dan weer via de sportarts heb weten te bemachtigen. Ben gelukkig niet de enige die daar last van heeft dus. Ik heb nu gisteren na de duik zo'n capsuultje ingenomen, maar voelde toch wel in de loop van de avond een doffe hoofdpijn. Voor het slapen gaan nog een Alève plus een halve Oxazepam (en die combinatie is echt top! Je slaapt lekker én je bent van je hoofdpijn af) en vanmorgen voelde ik mij echt weer een stuk beter.

Volgende duik dus zondagmorgen [zucht]. Moeten al om half negen klaar staan bij Vinkeveen. Echt mijn ding. Maar ik denk dat ik maar één keer ga dan - natuurlijk afhankelijk van een aantal zaken - en dan zijn we wel lekker betijds weer thuis. Op zondag is het meestel stervensdruk daar bij Zandeiland 4 dus weet ik nog niet of ik daar dan nog een keer ga duiken. We mogen 2x bootduiken meen ik, en dat is op Zandeiland 8 en 9. Het zal daar niet wezenlijk anders zijn dan bij 4, denk ik. Heb een filmpje gezien op You Tube en ook daar ligt een bootje en zwemt een snoek. Wauw.

Een 'mislukte' vakantie...

Het is bijna juli. Time flies!! Schrikbarend hard zelfs. De vakanties naderen. Voor een deel van Nederland zelfs volgend weekend al. Ons deel pas vanaf begin augustus. Ze moeten nog een heel end. Wij ook trouwens. Weer een duikvakantie op Bonaire, maar nu twee weken. Kunnen we iets relaxter doen en iets meer genieten, hoewel we dat in dat weekje in april ook goed hebben kunnen doen, zo goed zelfs dat we terug gaan. Maar dan is het ook wel gedaan daar, want steeds naar dezelfde plaats vind ik niet zo leuk. Het is echter wel een perfecte bestemming voor een duikzekere vakantie, dus zeg nooit nooit.
En wat we dan volgend jaar gaan doen is nog de vraag. Je moet ook niet te ver op zaken vooruit lopen natuurlijk.

Ik heb voor zover ik me kan herinneren, één 'mislukte' vakantie gehad. Dat was onze zogenaamde kanotrip in Zweden. Dat hadden we na twee dagen al gezien. Oorzaak: erg slecht weer en te veel mee: te grote tent, te groot gasstelletje, te veel eten. De kano was veel te hoog opgetast zodat we maar een centimeter of tien boven het water uitkwamen.

Eerste tussenstop voor lunch.

Bovendien was het 'wild' kamperen niet zo vanzelfsprekend: de oevers van het meer waar we eerst door moesten was heel rotsachtig, of heel erg drassig, of zat echt vol met van die dikke grote rode mieren. Voor onze eerste overnachting hebben we diverse keren gestopt, maar nergens een goede locatie voor een tent. Uiteindelijk vonden we wel wat, maar het heeft wat moeite gekost.

Eerste kampeerplekje - wild kamperen

Op de foto was het water kalm en het weer mooi. Maar 's morgens werden we wakker door striemende regen en harde wind en hebben we heel lang moeten wachten eer we het waagden om het water op te gaan. Ver kwamen we niet door de hoge golven en onze tweede kamp was denk ik op nog geen 2 kilometer van de eerste plek. Het was zo nat en dramatisch dat we daar niet eens foto's van hebben!
Daar hebben we een dag gezeten. We konden niet weg hoewel de 'afslag' naar een ander water niet echt heel ver meer was. Daar hadden we moeten 'klunen' met de kano. Je bent het snel zat hoor, zo'n dag in de regen. Het is koud, je kunt niets doen. Echt hopeloos. We zijn toen maar de omgeving wezen verkennen en kwamen erachter dat er boven ons kampement een bosweggetje liep. Dat weggetje hebben we kunnen traceren op de kaart en zagen dat we dichtbij een hoofdweg zaten. We hebben toen maar besloten om te kappen en ons te laten ophalen. Alles ingepakt (alles zeiknat natuurlijk) en de kano eerst over een klein paadje naar boven gesjort, daar alles in de kano, wielen eronder en langs het pad naar de hoofdbaan.

Eigenlijk mocht dat niet: de volle kano op die wieltjes, maar we hebben het toch gedaan en de wieltjes hebben het gehouden. Ja, dat was een beetje een deceptie, zeker omdat de volgende dag de zon weer vrolijk scheen. Maar we hadden het gewoon verkeerd aangepakt - tenminste ik toch. We waren dat hele primitieve toen eigenlijk al een beetje zat en hadden gewoon veel te veel bij ons. Daar waar anderen gewoon iedere avond een kant-en-klaar-alleen-kokend-water-erbij maaltijd aten, hadden wij (ik) voor iedere avond iets 'vers'. En alles zat in zo'n blauwe ton.

Ach ja. Kan beur'n. We zijn na dit débacle met de auto verder getrokken door Zweden en een stukje Noorwegen en dat was ook best wel leuk en gezellig en mooi.

Terug op de camping: koken in de regen.

Gek toch dat zoiets dan bij mij zo lang kan nazeuren. Als ik daaraan denk krijg ik zo'n raar gevoel in mijn maag. Kan niet zo goed tegen teleurstellingen. Hou ik altijd een naar gevoel aan over. Terwijl het verder echt een toffe vakantie was in een prachtig deel van Europa. Veel gewandeld, veel gezien.

Prachtig plekje (Noorwegen)

Ook veel regen gehad. Maar dat weet je als je naar Noorwegen en Zweden gaat.

Nieuw jasje

Gisterenmiddag heb ik mezelf getrakteerd op een mooi, leren jasje. Ik hou niet van kleding kopen en het komt bij mij op als kakken. Gisteren dus wat het weliswaar redelijk zonnig, maar toch fris. Het enige jasje dat ik heb is een spijkerjasje. Wel van een goed merk, maar mist toch net dat tikkie verzorgd overkomen. En een mooi kort leren jasje staat al een poosje op mijn verlanglijstje. Gisterenmiddag even niet wezen hardlopen (ben nog steeds moe) en dus eerst mijn kettinkje ter reparatie weg gebracht en dan alle kledingwinkels af voor een leren jasje. Dus nergens. Alleen maar nepleer en dat mot ik niet. Het is echt leer of anders geen leer.
De laatste winkel die ik in liep heet Songo en daar ben ik ooit wel eens één keer binnen geweest, maar had zo de indruk dat hier kleding hangt waarvoor mijn budget ietwat te mager is. En dat is misschien over het algemeen wel zo, maar ik ben er wel erg goed geholpen. Allemaal verkoopgepraat, dat besef ik wel, maar ook eens iemand die mij goed kan adviseren.
Daar dus een fraai leren jasje gekocht met zelfs 30% korting. Ben er onwijs blij mee en het staat mij mooi.

Even niet hardgelopen dus. Voelde me moe nog gisteren en had gewoon effe geen zin. Vandaag voel ik me al een stuk beter: beter geslapen wel met de ramen en deuren dicht, want ik werd iedere morgen wakker door een motor of een vrachtwagen en nu had ik zoiets van: ik wil uit mezelf wakker worden. En dat is goed gelukt. Wel altijd zo irritant dat je net het lekkerst ligt net als je eruit moet.

En vandaag mooi zonnig weer, prachtig duikweer maar dat gaat niet lukken vandaag. Werken. Komt wel weer.

Slecht slapen

[gaap II]

Weer een niet al te beste nacht achter de rug. Ben je keimoe, kijk je uit naar je net ververste bed, nog even wat lezen, licht uit, en hoppa! daar beginnen de benen weer rusteloos te doen! En dat ondanks medicatie. Ik word er letterlijk en figuurlijk doodmoe van. Ik heb gemerkt dat als ik een volle blaas heb, ik ook last krijg van mijn benen. Lig je bijna te dommelen, word je gewekt door je eigen benen, merk je dat je (weer) naar de WC moet.... Oh man. Om gek van te worden. Ik lag dus om half elf in bed, maar eer dat ik mocht slapen was het half één! Dat is toch niet vol te houden? En tot overmaat van ramp word je dan ook nog wakker tegen vijf uur 's morgens door een motor. Val je wel weer in slaap maar krijg je van die adrenalinestootjes van: oei, niet te lang slapen! Moet werken! Mag niet te laat komen!

Met als gevolg dat ik vandaag dus weer zo moe ben - nu al vier dagen achter elkaar - en daar wat prikkelbaar, verdrietig en depri van word.
En dan die herrie als je opstaat! Echt de ene na de andere vrachtwagen. En dat iedere dag. Nu al twintig jaar lang.

En weer geen prijs gewonnen in de staatsloterij.... Ik hoef echt de jackpot niet. Al is het maar een half miljoen. Dan is het eerste wat ik doe een ander huis kopen. En dat dan weer verkopen over een jaar of dertien/veertien. Maar dan kan ik weg uit die drukte. Zeker als je een paar dagen slecht slaapt en je overdag moe voelt, gaat dat des te meer tegenstaan. En die slaapproblemen die ik heb die zijn pas ontstaan toen ik hier kwam wonen. Ik zit in een onderzoek van het Nederlands Slaapregister (vanwege mijn slaapproblemen) en als je dan die tests doe en al die vragen beantwoord, dan besef ik me dat het pas is sinds ik hier ben komen wonen. Als de oplossing zo simpel was door te gaan verhuizen, had ik dat misschien al gedaan, maar om nu te investeren in een huis wat ik over een aantal jaren toch weer ga verkopen en met dubbele woonlasten, dat vind ik wat te veel. Kost me te veel. Zonde van mijn geld.

Als ik bij Jan ben heb ik nergens last van. Daar is het heerlijk rustig aan de achterkant en het raam kan daar ook open. Hij woont dan aan de voorkant wel langs een drukke weg, maar daar heb je achter geen last van. Als ik nu een 'achter' had, was het allemaal niet zo erg geweest. Maar ik heb dat niet. Ik heb mijn slaapkamer al zo geluiddicht als mogelijk met als gevolg dat ik nooit met een raam open kan slapen. De enige dag dat ik redelijk goed slaap is op zaterdag/zondag. Op zondag is het lekker rustig in de straat en dat is dan ook mijn enige dag dat ik niet word gewekt door vrachtverkeer.

Tja. Wat moet ik nu? Dit nog dertien jaar volhouden of toch tegen beter weten in verhuizen naar een (rijtjes)woning met dubbele woonlasten? Met als gevolg misschien minder of niet meer kunnen duiken, geen grote vakanties, maar wel (misschien) beter slapen? Lastig....

Vermoeiend weekendje

[geeuw!!!]

Beetje moe vandaag. Eigenlijk was ik het hele weekend moe. Zaterdag was ik véél te vroeg wakker en kon niet meer in slaap komen. Dan ga je er toch maar uit terwijl je weet dat je het niet gaat redden die dag en inderdaad, 's middags stortte ik best wel in en als ik moe ben ben ik vaak erg prikkelbaar en ongeduldig en als ik alleen ben is dat prima maar als je niet alleen bent moet je je toch een klein beetje aanpassen. En dat ging op zich ook prima. Gelukkig.

Zaterdagmorgen met de bus naar Haarlem, want ik mag van mijn fysio niet fietsen naar Haarlem vanwege mijn slijmbeursontsteking. Nu was het ook niet zulk fraai weer en er stond een behoorlijke wind, dus echt erg vond ik het niet. Met mijn oude loopschoenen bij Run2Day binnen gelopen - was eigenlijk op weg naar Runnersworld maar Run2Day lag op onze weg daar naar toe - en omdat ik weet welk type schoen ik moet hebben maakte het mij niet zoveel uit waar ik ze zou kopen. Ik ben één keer niet goed geholpen bij Runnersworld: toen hebben ze mij Asics schoenen verkocht terwijl ik al op Saucony liep en op die Asics heb ik alleen maar blaren gehad en liep ik zelfs met dubbele sokken. Niet goed natuurlijk, maar als je ze eenmaal buiten hebt gebruikt, mag je ze niet omruilen ondanks dat ze niet goed zijn. Dat is eigenlijk best stom. Dus na een week vijf weer daar naar toe en mijn oude vertrouwde Saucony's gekocht en daar heb ik geen problemen mee. Dus zo'n 'fout' advies blijft je dan toch bij en is Runnerworld wat gedaald in mijn achting. Ook ligt het er daar heel erg aan WIE je helpt. Run2Day ken ik niet en het maakt mij in feite niet echt veel uit allemaal. De winkel zag er mooi uit met enkel loopspullen: schoenen, sokken, kleding en accessoires. Dus nu heb ik mooie felblauwe Saucony Omni 11 loopschoenen. Mijn zoveelste Omni-paar. Aan de kleur heb je niet veel te kiezen en maakt mij ook niet echt uit.

We zijn eigenlijk maar kort in Haarlem gebleven, want het leek wel herfst en verder hadden we toch niets nodig. Nog een bakje koffie bij Veldt & Veldt - leuk tentje - en bij Marqt nog wat dingetjes gehaald, ook een hele erge verleidelijke super-supermarkt. Je koopt altijd te veel daar. Dan met de bus weer terug en thuis verder niet echt veel bijzonders gedaan. Een beetje zappen en en passent nog even een hoesje gehaakt voor een bloemenvaas. Zo onderhand heb ik geen enkele 'blote' bloemenvaas meer over.

Zondagmorgen lekker wezen lopen op mijn nieuwe schoentjes. Samen met Jan vanuit huis zo'n 7,5 km. En erna geen last van shin-splint en pas op het allerlaatst begon ik mijn slijmbeurs pas een beetje te voelen. Het was mooi weer: blauwe lucht met wolkjes. Vriendelijk luchtje, dus: duikje doen.

Vrijdagmiddag hadden wij elk een eigen nieuwe duikfles gekocht - eindelijk - en natuurlijk is dan de drempel laag om snel even ergens te gaan duiken. Aangezien hier vlakbij twee duikstekken zijn is alles snel gepakt en ben je snel ter plekke met weinig moeite. Dus na het lopen op ons gemak ontbeten, koffie brood en zo en dan onze spullen bij elkaar gezocht. Zo rond 12 uur waren we bij het Haarlemmermeersebos bij Vork & Mes. We hadden daar nog nooit gedoken dus dit was de eerste keer. Ons aangekleed en voorzichtig het koude water - 15 graden - in. Het was wel apart daar, tenminste voor een eerste keer ergens op een plek die je niet kent. Het restaurant Vork en Mes staat op palen in het meer en daar kan je onderdoor duiken, maar dat hebben we nog niet gedaan. Wel een beetje eromheen. Het is niet echt een goed aangeklede duikstek met allerlei leuke dingen onder water. Misschien dat dat nog ooit komt, want het zicht is wel beter dan bijvoorbeeld in de Toolenburgsplas. Voor ik het wist zat ik op 14 meter. Met de koude viel het ook wel mee. Je voelt de kou pas als je niets meer ziet, dan is je attentie weg en voel je de kou door je pak. Op een gegeven moment moesten we even naar boven om ons te oriënteren. Daarna zijn we weer terug gegaan om de palen van het restaurant heen en nog iets verder langs de grote blokken (klei?) die daar liggen. Als je niet zo diep gaat is het best leuk.

Geen grote vis gezien helaas, wel heel veel kleintjes en toen we op de kant stonden wél visjes gezien (moest ik toevoegen van mijn mannetje... :-)). 
Na 38 minuten het water uit. Toen we terug liepen naar de auto zagen we een aantal andere duikers die zich aan het klaarmaken waren. We hebben nog wat gedronken bij Vork en Mes en hebben daar even gezeten en toen we terug liepen was het een stuk drukker geworden met duikers. Ja, je kunt hier goed je auto kwijt natuurlijk en na afloop kan je lekker wat eten of drinken. Dat is natuurlijk wel erg fijn. Voor een toilet moet je echter wel ver lopen. Die zijn er wel, maar de dichtsbijzijnde is aan de andere kant van de plas. Het is jammer dat er aan deze kant niet eentje zit.

En nu maar hopen op meer mooi weer dan kunnen we de stek daar nog iets beter ontdekken en een wat betere duik maken, want ik was niet super tevreden over hoe het ging. Ook weinig gezien en daar lag het waarschijnlijk aan. Volgende keer de andere kant op, misschien dat het daar die kant op wat leuker is.

En vandaag ben ik dus moe met wat lichte hoofdpijn. Gisteren toch wel weer behoorlijke hoofdpijn. Altijd wel balen steeds die hoofdpijn, maar ik heb geen zin daar het duiken of het lopen voor te laten. Je hebt weliswaar een erg vermoeide dag daardoor, je functioneert toch niet helemaal zoals je zou willen op zo'n dag, maar ja. Het gaat ook weer over. Met de nodige pijnstillers - helaas.

Beren

Ik voel mij alweer soort van gespannen. Eerlijk gezegd weet ik niet waarvoor. Of heb ik toch een vaag vermoeden en dat is té ridicuul om genoemd te worden. Ik ben - NU AL - gespannen voor mijn eventueel aanstaande duikvakantie naar Egypte met de duikclub. NU AL???? Want dit is pas eind van het jaar. NU AL??? Ok, benoem de spanning die je voelt dan eens.

- Ik ga dan alleen. Dus moet alles alleen regelen. Nu zou ik daar geen moeite mee moeten hebben, want voor mijn werk moet ik ook altijd alles voor anderen regelen. Dussss....
- Ik zie altijd BEREN op de weg.... Aaaaaahhh! Zoveel beren: grote, zwarte, kleine, alles zit erbij. En ze komen steeds dichterbij.... Oeoeoeoe.
- Zelf sjouwen met je bagage....
- Stel dat je ziek wordt.... Niemand die me verzorgt.....
- Het zal zo anders zijn zonder Jan....

Ach ja. Nog meer?

Asocialen in het verkeer

Ik ben nogal aan het stuiteren deze morgen. Wat is er gebeurd? Vanmorgen rij ik weg van huis en natuurlijk is het weer superdruk dus de doorgaande weg vanuit mijn wijk staat weer shocking klem. Ik sla naar links om aan te schuiven en geduldig schuiven we metertje voor meterje op. Sta ik voor een verkeerslicht met links de baan om links af te slaan, in het midden voor rechtdoor (waar ik sta) en rechts een baan om rechts af te slaan. Staat er links van mij een donkerblauwe Peugeot 206 (59-GP-RN) een meter of tien halverwege stil, dus ik denk nog, goh, als jij links af wilt zou ik maar doorrijden tot de stopstreep want anders springt dat verkeerslicht niet op groen, maar wat wil het verhaal: 'ons' licht springt op groen - er zijn nog twee auto's voor mij - en ja hoor, knipperlicht van die Peugeot gaat aan en meneer schuift 'm er mooi tussen. Helaas mist mijn auto de kracht om hem klem te rijden, dat lukte mij dus niet. En dit is niet de eerste keer dat ik dit zie, maar ik zie dit regelmatig. Omdat er verderop in de 'stad' een kruising is afgesloten is het aanschuiven iedere morgen op deze weg en iedereen is vrij geduldig en denkt 'we komen er wel'. Maar ik heb nu al een paar gezien dat er een auto - misschien wel deze - net doet alsof-ie naar links wil en dan op het laatste moment snel gas geven en op de baan rechtdoor iedereen voorbij steekt. Dat wekt bij mij een hoop agressie op en ik denk dat ik niet de enige ben. Gelukkig kon die persoon lekker weinig want even verderop werd-ie opgehouden door een andere auto die niet door reed. Of die auto dat met opzet deed weet ik niet.

Kom ik op kantoor en vertel ik mijn verhaal aan mijn baas. Hoe denk je dat-ie reageert? Zet mij gewoon op m'n nummer en zegt dat het té kinderachtig is om het er überhaupt over te hebben. Nou ja, dan is mijn dag al gezet.

'Mannen' begrijpen dit gewoon niet. Een collega van mij heeft hetzelfde. Wij moeten gewoon even uitstuiteren, even onze frustraties kwijt en dan zijn we het ook kwijt, maar nee, er wordt verkeerd gereageerd en dat maakt ons alleen maar nóg kwader.

De juiste methode is als volgt:
(ik): 'ik ben woest! Blabla zusenzo, ik brand 'm helemaal af tot aan z'n enkels!' (Stoom uit mijn oren).
(ander): 'O ja, ja ja. Wat een lul zeg. (Quasi vuist op tafel, lach om de mond) Nou, kan me voorstellen dat je kwaad bent. Ja, belachelijk!'
(ik - dan ben je al wat rustiger): 'Nou, de volgende keer stap ik uit hoor. De eikel.'
(ander): 'Zou ik ook doen. Als je nog weet wie het is. Haha. Als jij je maar aan de regels houdt.'
(ik - je dwaalt al af van het oorspronkelijke onderwerp): 'Ja, ik rij volgens mij altijd keurig, zelfs truttig misschien. Ach ja, klootzakken. Ik kan me daar zo kwaad om maken. Eerst maar koffie'.

En dan is het OVER. Maar als er dus verkeerd wordt gereageerd, word ik kwaad op de persoon die verkeerd reageert, dus ben ik kwaad op twee personen. Dat schiet dus niet op. Heb dat al eens eerder meegemaakt toen ik in de auto zat met mijn mannetje naast me. Gewoon NIET reageren op mij, of meedoen (net alsof), da's eigenlijk nog beter. Dan ben ik het het snelst kwijt. Ik ben nu eenmaal temperamentvol en dat moet eruit en als ik het kwijt ben, is het ook weg. Foetsie. En als je het echt goed doet, begin ik er zelfs om te lachen. Ik weet zeker dat als ik met S. zit (een vrouwelijke collega) we even later lachend over het stuur zouden hangen: die is net zo als ik. Heerlijk.

Dus mannen...

Life sucks - sometimes

Had je je helemaal verheugd op vandaag, vlinders in je buik en zo, spanning voor de treinreis, gaat het hele feest niet door....

Watsgeburd?? Het onfortuinlijke schip heeft motorproblemen. Van wat ik ervan heb begrepen zijn er drie van de vier motoren buiten werking. En het is tamelijk gevaarlijk om op één enkele motor het kanaal over te varen. Als er dan iets gebeurd, heb je de poppen aan het dansen. Dus Jan belde mij gisterenavond om het fijne nieuws te vertellen. Dan nog was er niet bar veel aan de hand, want dan zou ik alsnog de trein kunnen hebben genomen, 's avonds iets gaan eten met onze vriendin en dan zou ik Jan de volgende morgen zijn gaan ophalen. Maar deze piste zou ik hebben afgedaald als ze vandaag om tien uur weg konden uit Plymouth, maar helaas, het is uitgesteld naar 13.00u en dat betekent dat ze dan hooguit zaterdag(na)middag in Zeebrugge arriveren. Dat heeft voor mij dan niet zo veel zin om dan naar België te komen als wij zondagmorgen - vanwege die verjaardag - daar weer weg moeten rijden, nog half Nederland door moeten crossen. Je hebt dan erg weinig aan je weekend...

Dus nu is het scenario wat ik voor ogen heb als volgt: Jan komt zaterdagnamiddag thuis, gaat lekker naar huis, gaat even langs zijn oma en z'n moeder en gaat slapen en komt zondagmorgen naar mij. Die verjaardag moeten we helaas afzeggen en hopelijk begrijpen ze dat. Ik kan niet van Jan verwachten dat hij op z'n dag dan zes uur (!) in de auto zit: drie uur vanuit zijn huis naar mij, en dan nog naar Lelystad een uur en later weer een uur terug. Dat gaat 'm niet worden.

En natuurlijk baal ik wel, want nu moet ik vanmiddag toch nog boodschappen gaan halen, eerst verzinnen wat ik ga eten, getver. Anders hadden we gezellig in de best-kaas-scenario bij de Mexicaan in Oostende aan een heerlijk Marguerita gezeten. In de op-één-na-beste scenario, had ik vanavond met Dora aan de Marguerita gezeten. Nu worst-kaas-scenario zit ik vanavond aan mijn left-over van gisterenavond (pastasalade) of ik maak iets klaar nog. I do not know. Mijn hele schema is in de war.

Op dit moment ligt er een sleepboot naast de Louise-Marie zie ik.... Nou ja, weet ook niet wat dat betekent natuurlijk...Nee, vals alarm: hij vaart door.

Positief punt: ik krijg de kosten voor mijn treinticket gelukkig wel terug. Dat scheelt toch weer. Nog een positief punt: ik kan gewoon hardlopen dit weekend.
Negatief punt: ik moet vandaag dus 'gewoon' werken tot 15.15u. Anders was ik hier al om 12.00u weg gegaan voor de trein van 14.00u vanaf Schiphol.
Heb bij de lunchbus dus maar een broodje gekocht voor tussen de middag en 'gelukkig' hebben we een storing op de telefoon - niet al te ernstig - dus kan ik mij daar een beetje op storten.

Ik zal niet de enige zijn die op dit moment baalt: er zijn er nog zo'n 170 ergens bij Plymouth plus het thuisfront.

Shit happens....