De laatste dag van het jaar

Nou ja. Daar zit je dan. Op oudejaarsavond. Nog geen negen uur, dus nog meer dan drie uur te gaan. En helaas in Nederland is het zo dat ik niet kan zeggen dat ik 'gewoon' om half elf of zo naar bed toe ga, want het is hier de hele dag al 'oorlog' en de ene bom volgt op de andere. Ik kan het proberen natuurlijk, maar ik denk dat er niet veel van slapen terecht komt. 'Gelukkig' is het slecht weer: het regent en het waait, dus wordt gezegd dat de overlast snel voorbij is. Er schijnt weer voor iets van zeventig (!) miljoen de lucht in te gaan - of al is gegaan. Goh, wat hebben we het slecht.... Allemaal van die zielepoten die het hardst lopen te klagen en die alles bij de Lidl kopen, kratten vol bier in huis halen en stemmen op Wilders, maar wel voor 2400 euro bij onze zuiderburen van dat oorlogstuig kopen. Ik snap niet dat dat zomaar kan. Daar steken ze het niet af en hier wel. Wat zijn wij op dat vlak toch een stom volk!

Maar ondertussen zit ik wel een beetje te balen eigenlijk. Ik ben ook nergens uitgenodigd. Ja bij twee waarbij het semi-onmogelijk was om naar toe te gaan: één zit in Oostenrijk met een huisje vol vrienden en kinderen en de ander houdt een dubieuze oudejaarsavond enkel in lingerie en sauna. Mmmm. Not my piece of cake. 

Nee, geen leuke avond. Jan ligt al op bed, maar hij kan dat mooi doen. Daar is geen herrie.

Ik heb me vandaag overigens best vermaakt. Eerst naar de fysio vanmorgen en dan om elf uur naar de schoonheidsspecialiste om mijn wenkbrauwen weer te laten bijtrimmen, daarna nog even kort onder de zonnebank en wat boodschapjes gedaan, en dan gewoon naar huis. Was lekker op de fiets en dat was heerlijk ondanks de harde wind. 's Middags mijn zoetzure konijn klaargemaakt en de limoncello (eindelijk). Moest wel, dat laatste, anders had ik mijn citroenen weg kunnen gooien.

Morgen wellicht hardlopen maar weet nog niet precies hoe laat. Als ik thuis ben ga ik meestal 's morgens maar kan natuurlijk ook lekker om drie uur gaan. Het zal toch rustig zijn, neem ik aan. 

Nou ja, maar even wat thee zetten en misschien dat ik toch gewoon op tijd naar bed ga...

Griepje??

Ah, jongens en meisjes, ik voel mij vandaag niet helemaal top. Alweer hoofdpijn en voel me moe, beetje keelpijn, beetje niet helemaal lekker.... Dat is 'm niet vandaag.... Vanmiddag maar snel naar huis en alleen wat tomaten en ansjovis halen - voor de pasta - en effe rustig aan...

Morgen dan maar de rest halen. Toch tijd zat....

Kerstdagen

Yeah! Derde kerstdag! We mogen weer werken! Vandaag donderdag dus en ik vond het bij verandering eens heerlijk om te mogen werken. Het was ook super rustig op de weg. Waarom kan dit niet altijd zo zijn? Het was wel even wennen om weer vroeg op te moeten na vijf dagen 'uitslapen', met als gevolg dat ik me nog moest haasten (waarom eigenlijk?) om op tijd op kantoor te zijn. Alsof iemand daar van wakker ligt.... De baas is er niet eens en dat handjevol wat er zit zal niet op de klok staan kijken. Maar ik was op tijd, zelfs nog tijd gehad om een (simpele) smoothie te maken: bananen, twee appels, twee uitgeperste sinaasappels en yoghurt. Simpel, lekker, doeltreffend, want terwijl iedereen om mij heen loopt te snotteren heb ik nergens (?) last van, of ik moet het stiekem toch onder de leden hebben, vandaar mijn hoofdpijn en mijn wat duffe gevoel.

En hoe zijn wij deze kerstdagen doorgekomen.... Laat ik eerst zeggen dat bij mij het kerstgevoel - wat dat dan ook moge zijn - volledig ontbrak. Maandag de 24e was ik al vrij en ik ben samen met twee collega's naar de film The Hobbit in 3D geweest. Leuke, onderhoudende film met prachtige beelden natuurlijk, verhaal soms ietwat langdradig, maar allez, who cares. Na de film hebben we bij mij een simpele spaghetti gegeten. De saus had ik die morgen al gemaakt. Als toetje een kop thee met chocola en een lekkere whisky danwel (zelfgemaakte) limoncello na. Tegen half twaalf lag ik moe, voldaan en ietwat tipsy in mijn bed. Niet al te best geslapen - weer erg veel last van mijn benen - door de hoeveelheid wijn en het glaasje whisky. Ach, wat maakt het uit. Ik heb het super gezellig gehad.

Eerste kerstdag gewoon ontbeten met een snee bruin brood belegd met choco en een kop koffie erbij, speurend op facebook en andere sites naar nieuws van de LoMa. Ze lagen bij de Seychellen dat weekend. Erg rot.... Jan had de wacht zondag en maandag en dinsdag heeft hij daar gedoken met een paar mooie foto's als resultaat. Hij begint er nu de lol van in te zien en de foto's worden steeds beter. Verder heeft hij niet zoveel met die eilanden, maar gezien van onder water is hij het wat meer gaan waarderen dan tijdens Atalanta I, maar toen dook hij nog niet.

Scorpionfish (steenvis) - Seychellen

Tegen enen belde hij nog om zijn enthousiasme te delen en daardoor was ik wat later bij mijn ouders, waar ik 's middags was. Ze waren erg ongezellig, zeiden ze van te voren al, maar ik zei: ik ook. Dus met z'n drieën zaten we gewoon lekker ongezellig te doen en hebben het over van alles en nog wat gehad. Ik heb daar een rollade gebraden en we hebben toch een soort van eenvoudig kerstmenuutje gegeten. Zo tegen kwart voor negen ben ik naar huis gereden dus was lekker op tijd weer thuis. Tweede kerstdag, gisteren dus, heb ik weinig bijzonders gedaan. Eerst eens uitvoerig gechat met een van de vrouwen van een collega van Jan - die ik niet ken - wat ik wel leuk vind, want zo snel maak je niet contact met die stugge westvlamingen :-)
Ik zit niet zo bij de pakken neer, hoewel er geen dag voorbij gaat en ik denk: Jan, waar blijf je nou.... Dan te bedenken dat we nog niet eens op de helft zijn. Dat is pas 3 januari. 

Momenteel zitten ze weer in een black hole wat natuurlijk van alles kan betekenen en ik hoor het wel weer als het allemaal weer voorbij is. Met nog één hobbel te gaan - oud-en-nieuw - is dan deze treurigheid ook bijna voorbij en kunnen we weer met frisse moed een nieuw jaar in. Ik ben merk ik steeds meer bezig met Jan zijn terugkomst - wat ik ook al had verwacht. Als eenmaal die 'nare' dagen voorbij zijn, dan lijkt het niet meer zo lang. 

Gisteren heb ik een groot deel van de dag besteed aan het bewerken van de foto's van onze duikvakantie op Bonaire in augustus. Ik had al een groot deel gedaan, maar we hebben behoorlijk veel (onderwater) foto's gemaakt en aangezien ik deze allemaal in RAW heb gemaakt, vergt dat nabewerking. Sommige foto's zijn echt erg mooi en als ik ze allemaal heb gedaan zet ik ze in een album die je dan online kunt bekijken. Maar ik heb nog een paar uurtjes werk, vrees ik. Als er dan ook nog een aantal bijkomen die Jan heeft gemaakt de afgelopen weken, dan heb ik nog volop werk. 

Gelukkig, het regent weer....

De dagen voor kerst

Maar eens even verslag doen van mijn eerste dag van het lange kerstverlof. Of eigenlijk vandaag alweer de tweede dag. Hoe snel kan het gaan....

Ik voel me vandaag niet helemaal gelukkig. Ik had hoofdpijn toen ik wakker werd vanmorgen en het was nog donker in de slaapkamer toen ik eens keek hoe laat het was. Toch al half negen. Niet te lang meer wachten, want ik wil meestal zo rond negen uur in het 'bos' zijn voor mijn hardlooprondje. Het regende ook nog eens en het waaide behoorlijk fors. Maar ik laat mij daardoor niet tegenhouden. Zoals al eens eerder vermeld is het alleen ijs wat mij tegenhoud. Ik begon om zestien minuten over negen met mijn rondje. Het was behoorlijk rustig op de gebruikelijke clubjes na: een fanatiek vrouwenclubje wat je geen haarbreed ruimte geeft als je langs komt en een klein clubje met van die kettlebells (gewichten met een handvat eraan). Moet je ook niet toevallig langs lopen als ze daarmee aan het zwaaien zijn ;-)

Gisteren ben ik met de fiets even op mijn gemak naar het centrum gereden. Dat was al tegen elven. 's Morgens lekker rustig aan gedaan met ontbijten en douchen en aankleden. Ik had niet echt meer iets nodig, maar toch wat kleine dingen gehaald en zelfs twee rokjes, shampoo en nog wat zaakjes. Even nog bij Rivière Maison wezen kijken of ze daar leuke dekbedovertrekken hebben, maar er was weinig keus, allemaal erg duur (maar wel leuk!) en dus gewoon even geneusd en dan weer via de schaatsbaan weg. Het was wat miezerig maar ik vond het niet erg.  Het was overal mega-druk en ik was blij dat ik gewoon met het fietsje was. Nergens last van en een lekkere frisse neus bovendien. Ze stonden rijen dik te wachten tot er plek was in de parkeergarage. Ik begrijp het soms niet hoor. Echt niet. Wat dat aan gaat heb ik echt een hekel aan die dagen zo vlak voor kerst. Iedereen is erg prikkelbaar en het is overal superdruk. Allemaal om maar het kerstgevoel in huis te halen, hoe dat gevoel ook mag voelen. Want het is volgens mij alleen maar dikke stress. Dit jaar dus geen last van. Had het er ook niet bij kunnen hebben gezien de drukte op kantoor. Meestal als Jan thuis is neemt hij al dat soort zaken op zich. Lekker relaxt voor mij.

Via de eco-winkel terug naar huis in de inmiddels regen en verder heb ik niet echt veel gedaan die dag.

Ben niet erg relaxt de laatste dagen. Als ik in bed lig 's morgens kan ik vaak niet meer in slaap komen omdat ik vaak zo'n stoot adrenaline voel. Ik weet wel hoe het komt: dat de winkels nu iedere zondag open zijn, geeft mij veel zorgen. En iedere keer zeg ik tegen mezelf dat ik het los moet laten omdat ik er toch niets tegen kan doen. Dat heeft denk ik even z'n tijd nodig. Ik zal er wel aan wennen, maar het bezorgt mij nu nog een knoop in mijn maag. Vaak vraag ik aan mezelf: waar zie je nu zo tegenop de komende tijd? En dat is in feite niets. Morgen ga ik gezellig naar de film met twee collega's en dinsdag heb ik kerstdag met mijn ouders. Daarna is de kerst alweer voorbij en ik kijk gewoon uit naar donderdag als ik weer kan werken. Dus dat is het allemaal niet. Het is gewoon weer die verandering hier en daar kan ik nooit zo goed tegen. Beetje autistisch denk ik. Maar dat heb ik altijd al gezegd. Ik heb dat ook een beetje in me. Kan slecht tegen veranderingen. 

Vandaag was ik zo moe en had ik hoofdpijn dat ik niet echt veel heb gedaan behalve een was en lekker gelezen - weer eens een keer - en eten gemaakt: everzwijnribbetjes met aardappelen in room en een beetje sla. Was erg lekker, al zeg ik het zelf. Ik had eigenlijk vandaag Limoncello willen maken, maar het is er niet van gekomen. Gewoon te lusteloos.

Ja, al met al heb ik wat moeilijke dagen. Ben ook best wel labiel en huil om het minste geringste. Ik kijk uit naar de dag dat Jan weer thuis is. Ik vind het maar niets zo alleen. Kan er alleen weinig aan veranderen (ook al niet). Gelukkig loopt de tijd gewoon door, dat is dan wel positief en komt de dag dat hij terug is wel steeds dichterbij. En dan is ook meteen dit gevoel weg en vraag ik me af waarom ik me zo druk heb gemaakt die maanden....

It's my life

Het is de maand van de vervelende berichten. Alles wat minder leuk is, stapelt zich op en ik moet dan maar vooral doorgaan en blijven lachen.

Mijn vader ligt weer eens in het ziekenhuis. Nu vanwege zijn longen. Hij heeft COPD, het resultaat van jarenlang roken. Hij heeft overigens nooit ergens last van gehad, maar doordat de weerstand van zijn lichaam een forse opdoffer heeft gehad de laatste maanden, komt natuurlijk alles tegelijk. Niet leuk voor hem en ook niet voor mijn moeder. Iedere keer op en af, ziekenhuis in en uit. Het is voor mijn vader vooral moeilijk om te accepteren dat zijn lichaam niet meer wil wat zijn geest nog wel wil. Dat is het vervelende van ouder worden. Je hebt helaas geen andere keus dan om het te accepteren en proberen je te concentreren op de dingen die je nog wél kunt, of nieuwe dingen te gaan doen waar je je nog wel happy bij voelt. Je alleen maar blindstaren op zaken die je niet meer kunt, is niet goed voor je welbehagen. Genieten van de kleine dingen is dan vooral belangrijk om je goed te blijven voelen en niet achter de geraniums weg te kwijnen.

Dan krijg ik vandaag ook nog eens te horen dat ik me niet meer mag omkleden op kantoor om te gaan hardlopen. Ik doe dat normaal ook niet, maar de laatste woensdagen van het jaar scheelt mij dat een kwartier en dan kleed ik mij hier om en ga van uit kantoor naar het bos waar ik dan net een uurtje kan lopen, want dan gaat de zon onder en is het donker. Ik heb net al even uitgerekend dat gisteren de laatste dag was dat het 'moest', dus het gebeurt ook niet meer. 

Nog vijf dagen en dan is het kerst en dan is het ook weer snel bijna voorbij....

De bekende druppel

Het is lang geleden, maar ik zit even in een dipje. Gisteren had ik ronduit een slechte dag: veel lopen huilen. Allemaal zaakjes die opstapelen en bij een bericht op facebook die ik had ontvangen van een 'vriend' kon ik de waterlanders niet meer thuis houden. Dat was een bericht vol met positieve dingen die zijn gebeurd afgelopen jaar, in plaats van alle negatieve dingen die je hoort, zoals onlangs op die school en zo. Dan slaat zo'n bericht vol met positieve dingen in als een soort openbaring, van o ja, het is niet alleen maar narigheid wat er gebeurt. Ik had al de tranen in mijn ogen toen ik Obama gisteren op TV zag als hij reageerde op wat er was gebeurd. Het is toch ongelofelijk dat iemand zoiets doet. Dan ben je echt volslagen blind van woede over iets. En ja, en dan natuurlijk Jan weg en midden in een zogenaamde Black Hole - dan is het radiostilte - plus het verhaal van die verdomde zondagsopenstelling van de C1000 en ook nog eens mijn maandelijkse ongemakje. Dat allemaal bij elkaar deden mij onderdompelen in een tranendal gisteren, wat waarschijnlijk dan nodig was. Ik had er nog geen last van gehad en zo eens in de zoveel tijd overkomt mij dit gewoon. Als een druppel mijn emmer doet overlopen en dan komt alles in een keer naar buiten.

Die zondagsopenstelling van de C1000 is mij een enorme doorn in het oog. Ik had dit al zien aankomen natuurlijk en al gereageerd naar de gemeente. Ik vrees echter dat ik mij erbij zal moeten neerleggen. Het is een tendens die niet meer te stoppen is. Als het blijft bij de C1000 heb ik er denk ik niet zo heel veel moeite mee op den duur, maar als de overige winkels ook gaan meedoen, dan heb ik zeven dagen in de week drukte voor mijn deur. Het is niet zozeer het feit dat de winkel geopend is, maar meer de verkeersdrukte die het met zich meebrengt en daarmee de herrie en de stankoverlast. Dat wordt van de zomer op zondag veel weg. Veel duiken of veel wandelen. Op zich ook geen slecht vooruitzicht, maar ik moet het allemaal nog verwerken. Op dit moment baal ik als een stekker en hoop ik dat het tijdelijk is, omdat ze bij ons op basis van loting meedoen. 

Zaterdag heb ik lekker lopen rommelen. Ik werd wakker met buik- en hoofdpijn, maar na mijn rondje op de fiets op zoek naar zegellak, een afspraak gemaakt bij de kapper en daarna even naar het tuincentrum, kwam ik na anderhalf uur lekker fris uitgewaaid weer thuis. Ik heb daarna toch maar de kerstboom neergezet, kwestie van twee seconden werk en meteen even de schuur opgeruimd en gestofzuigd, de oude kleding in een zak gedaan (die staat nu buiten, dus toch een paar meter opgeschoven) en mijn vriezer een beetje grofweg geïnventariseerd om te kijken wat ik ga eten op eerste kerstdag. 

En aankomend weekend natuurlijk een lang weekend. Kijken hoe we daar doorheen gaan komen.

Kabbeldekabbel

Kleiduifschieten afgelopen weekend

Het is moeilijk te omschrijven hoe ik deze periode aan het doorkomen ben. Ik heb zelf het idee dat ik in een soort koker leef, de dingen doe die ik moet doen en vooral niet teveel nadenken. Blik op oneindig en doorgaan. Ik kan pas zeggen aan het einde van de periode hoe ik het beleefd heb, maar ik denk zelf dat het zoiets zal zijn van: 'tja, goh, wat heb ik eigenlijk gedaan in die vier maanden...'.

Het is namelijk zo dat ik het gevoel wat ik nu heb altijd erg moeilijk kan terugroepen als het voorbij is. Ik voel me niet depressief of zo, maar in feite heb ik een heel oppervlakkig, gevoelloos gevoel. Ik onderga alles. Zo af en toe voel ik wat, zoals zondagavond (komt later...), maar over het algemeen duw ik al het gevoel ver weg. Op kantoor ben ik relatief vrolijk en opgeruimd. Geen tekenen van chagerijnigheid. Wel af en toe wat verdrietig, maar dat kan ook een andere oorzaak hebben. En weet je wat ik nu ook niet doe en andere jaren wel? Aftellen. Ik heb zo'n aftelgeval om af te tellen naar kerst wat ik de andere jaren gebruikte om af te tellen tot Jan weer terug kwam. Deze keer staat het nog gewoon in de kast. Aftellen naar kerst doe ik al helemaal niet. Kerst.... Tsss.... Nog niet echt de drive om daar naar uit te kijken. Het ziet er overal zo gezellig uit, zoveel leuke dingen om te kopen. En ik maak het best wel gezellig hoor, maar nog niet echt de tijd voor gehad, dus dat komt aankomend weekend wel. Boom neerzetten en zo. Die staat toch binnen twee seconden... Maar ik heb zo hier en daar al wat lampjes opgehangen. Zo zoetjes aan komt dat wel.

Ik kijk eigenlijk veel TV. Programma's die ik heb opgenomen, films. Ik had gedacht veel te lezen, maar ik heb geloof ik al twee weken geen letter gelezen. Ik lig wel erg vroeg in bed. Meestal al om tien uur. Echt IN bed. Ik slaap veel, maar word wel op tijd en uitgerust wakker en dat is belangrijk. Dan voel je je al een stuk beter. En wat moet je anders? Je zit anders toch maar onderuitgezakt in de bank TV te kijken. Ik vind het geen straf. Ik slaap lekker.

Morgen komen de nieuwe gordijnen in mijn slaapkamer waar ik erg benieuwd naar ben. Zal mooi zijn. En ook beneden in de woonkamer komt echte vitrage en niet die IKEA bagger-goedkoop wat er nu hangt. Sjiek. Een klein aanslagje op mijn spaarrekening, dat wel.

Het valt allemaal niet mee...

Ik zit hier weer met aan twee kanten rookpluimen uit mijn oren gefrustreerd te wezen. Heb je na veel vijven en zessen een redelijk goede vlucht weten te boeken voor twee collega's, komt er weer eentje die zegt nog even naar de vluchten te willen kijken terwijl ik gisteren al groen licht heb gehad van de andere collega. En het is niet zo dat je na boeken zomaar even kunt zeggen, ah, ik kan niet, kan het nog anders. Zo werkt dat helaas niet in de vliegelarij. Dan moet je de vluchten eerste helemaal annuleren wat niet kosteloos is en dan moet je opnieuw boeken met het risico dat het tarief niet meer beschikbaar is, of zelfs geen plaats meer. 

In mijn werk gebeurt het wel vaker dat de één zegt 'het is goed' en de ander zegt wat anders en jij zit er dan tussen. Nu is de persoon die nu zegt er nog even naar te willen kijken echt zo'n self-control freak die erg veel moeite heeft dingen uit handen te geven. Het liefst boekt hij zelf en regelt alles zelf, terwijl ik dat uit zijn handen moet nemen. Ja: moet. Want anders krijg ik de baas weer in mijn nek die me dan op m'n sodemieter geef dat ik dat niet voor ze geregeld heb. Die persoon checkt ook zelf in, verzorgt zelf z'n ESTA-formulier, terwijl ik de eigenlijk de opdracht heb dat ik dat moet doen. Maar ja. En als je het dan doet, is niet goed. Je krijgt echt altijd commentaar als je iets regelt. Dat is niet echt motiverend en in zo'n maand als deze waarin er toch al zoveel dingen moeten gebeuren is dat moeilijk voor mij om goed te verwerken. Ik blijf er dan in mijn hoofd mee malen en malen en kan het niet naast me neerleggen.

Zo de persoon is - ik dus - zie ik weer op tegen diverse zaken. En dit zijn helemaal geen zaken waar je tegenop moet zien, want ze zijn stuk voor stuk wel aangenaam om te doen. Dit is zoals ik ben, het zit in me, ik kan er weinig aan doen behalve het uit alle macht proberen te negeren. Toch kan ik me er nooit van weerhouden om dan achteraf te zeggen: 'one down, two to go' bijvoorbeeld. In mijn geval dus 'still five to go'. Het is erg dat ik zo ben. Kost ook erg veel energie altijd. Heb dat overigens in zeer erge mate als ik alleen ben. Met Jan erbij heb ik er veel minder moeite mee. Maar ik heb er gewoon een bloedhekel aan om dingen alleen te moeten doen.

Goed. Mijn stemming voor vandaag is gezet. Gelukkig ga ik vanmiddag even hardlopen, maar het liefst zou ik nu eigenlijk even in een hoekje willen grienen....