Neteldoek

Gisterenmiddag heb ik in plaats van te gaan hardlopen boodschappen gedaan. Daar was ik nog niet aan toegekomen. Niet dat dat nou zo'n grote hobby van mij is, maar je moet af en toe toch wat in huis halen om de week verder door te kunnen komen. Dus even naar de grootgrutter die op de kleintjes let en daarna op jacht naar kaasdoek. Naar wat? Kaasdoek. Dat is een soort theedoek maar dan wat fijner gemaast en wat dunner zodat je daar vloeistof doorheen kunt zeven, specifiek in dit geval melk om van dat wat er overblijft kaas te maken, vandaar de naam. In mijn geval voor de limoncello die ik nog moet afmaken en daar komt aardig wat gezeef bij kijken. Normaal doen we dat met koffiefilters maar als je de hele zwik in een doek kunt gieten en die doek kunt ophangen boven een kom, hoef je er niet bij te blijven. Maar nergens kaasdoek gevonden. Dan maar bij de Hema een linnen servet gekocht die ik toevallig zag liggen en in feite kan dat ook prima fungeren als kaasdoek. 

Ik ben zo'n typ die erg veel online koopt, maar hoofdzakelijk kleding en schoenen. In dit geval is het online kopen van kaasdoek ook een uitkomst, want je tikt in google in 'kaasdoek' (of neteldoek) en voilà, resultaten genoeg om zo'n doek online te kopen. Waarom de gaten in je schoenen lopen als het met een paar muisklikken een stuk gemakkelijker kan.


Ik merk dat veel mensen terecht komen op deze specifieke blog, omdat zij waarschijnlijk zoeken op neteldoek. Ik weet niet waarom men daarnaar zoekt. Of dat ze net als ik nergens kaasdoek (of neteldoek) kunnen vinden in de winkels. Zoals gezegd gebruik ik een linnen servet wat ik bij de Hema heb gekocht en deze gebruik ik voornamelijk om mijn zelfgemaakt Limoncello mee te filteren. In feite is neteldoek voor het zeven van Limoncello niet erg geschikt: het is te grof. Dan is de linnen servet een stuk beter. 

Nog een tip die ik kan geven: was dit doekje nooit met wasverzachter anders gaat je vloeistof wat je zeeft naar wasverzachter smaken. Ik spoel het doek grondig schoon en hang het te drogen.

Ik zou zeggen: ik nodig je uit mijn blog verder te lezen. Soms is het best leuk... ;-)

Griep


Helaas heeft de heersende griepepidemie mij dit keer (weer) niet overgeslagen. Liep ik daar in mijn jonge jaren gewoon gezond moeiteloos doorheen, naarmate ik ouder word weet het virus mij steeds te vinden. Ik had zeer goede hoop dat het aan mij voorbij zou gaan. Mede gezien mijn super gezonde smoothies iedere morgen. Maar helaas. Kan daar dus ook mee stoppen want het heeft niet geholpen.

Het begon bij mij de vrijdag voordat we met de zaak naar Winterberg gingen. Ik was superduizelig en voelde me misselijk en had hoofdpijn. Die vrijdagavond in Winterberg, na een fakkeltocht en twee Jägermeisters, heb ik de dodelijke combinatie van een diclofenac en een oxazepam ingenomen. Dodelijk voor een latent griepvirus. Ik heb goed geslapen, enorm liggen zweten en ik voelde me weer wat beter dan de dag ervoor. 's Morgens nog niet, maar toen ik eenmaal buiten was en op de lange latten stond, in de sneeuw, met nog duizenden anderen (....), voelde ik me stukken beter. Zaterdagavond enorm uit mijn dak gegaan met de rest van de collega's en zondag de roemruchte maar dodelijke sneeuwzeskamp (zijn laatsten geworden!) en maandag gewoon weer fris (ahum) op kantoor. 

Tot donderdag.

Toen begon het. Weer draaierig en duizelig en hoofdpijn en ben vrijdag maar thuis gebleven. Zaterdag ben ik nog door de sneeuw lopend naar het centrum gegaan om wat kleine boodschappen te halen en zondag was ik gewoon echt ziek, slap, beroerd, hoofdpijn, hoesten, snotteren.... Ik was er sjagerijnig van. Dan is het wel handig dat je een supermarkt aan de overkant hebt, maar uit principe doe ik daar zo min mogelijk mijn boodschappen.

Maandag ging het ook nog niet echt goed, hoewel ik de drang toch niet kon tegenhouden om mijn ramen aan de binnenkant te zemen (de zon scheen.....), maar moest dat 's avonds ontgelden: om half negen ging bij mij het licht uit en ik lag om negen uur al in bed. Ik heb me vannacht toch wel een paar keer wakker gehoest ondanks de hoestsiroop (uit België, want daar mogen ze meer codeïne erin doen dan hier), maar ben toch iets later dan normaal naar werk gegaan. Nou ja, laat ik het daar maar niet over hebben. Het is nu half vier en ik heb het behoorlijk gehad hoor. Gelukkig heb ik voor vanavond chili uit de vriezer gehaald en ga ik nog voor één keer naar de overkant om bananen te halen (voor mijn smoothie), maar het zal wel weer een vroegertje worden vanavond. 

Het enige wat mij vleugels geeft is dat Jan nu toch snel weer thuis komt. Nog een maand! En oh wat gaat dat ineens snel! Gauw gauw al mijn scheikundeprojectjes uit de koelkast halen :-) en me bedenken wat ik had beloofd te doen maar nog niet heb gedaan.... Gelukkig had ik niet al te veel plannen voor deze periode. Een paar to-do dingetjes die ik niet heb gedaan, zoals tweepersoonsovertrekken verkleinen naar éénpersoons (ja, ik heb het bij één overtrek gedaan. Wat een werk! Je kunt beter maar nieuwe overtrekken kopen); sponningen schilderen slaapkamerdeur (tja, pure luiigheid); plintjes schilderen (lui)(hoewel: 's avonds kan je dat niet doen want dan heb je geen goed licht en overdag eh.... luiigheid...); kast slaapkamer behangen (had gewoon geen zin om op zoek te gaan naar een goed behangetje)...

Ja, als je zo terug denkt heb ik gewoon geen weekend gehad waarin ik me heb verveeld. Ik heb het in november en december gewoon erg druk gehad met alle voorbereidingen voor de feestdagen voor het bedrijf en later met de voorbereidingen voor ons bedrijfsuitje naar Winterberg. Daarbij had ik zelf nog wat uitjes hier een daar, verjaardagen, kerst, mutsweekend. Ik heb zelfs bar weinig gelezen en ik was nog wel van plan om mijn boeken van de Game of Thrones uit te lezen. Niet dus. En nu heb ik eigenlijk nog maar twee weekenden waarin ik ook al weer het één en ander heb gepland en ja, dan is het zo eind februari en is Jan er weer....

Gelukkig....

Happy

Toen ik twaalf werd, heb ik voor mijn verjaardag een dagboek gehad. Dat was toen zo'n Chinees-achtig boekje met een rode kaft van 'zijde' en de blaadjes waren langs de randen versierd met tekeningen. Toendertijd - zeker in het begin - schreef ik iedere dag in het dagboek (want: DAGboek). Als ik dan op een dag geen nieuws had, schreef ik: 'Geen Nieuws'. Nog wat later ging ik alleen op dagen dat ik dacht dat ik nieuws had er wat in schrijven. Ik heb dit erg lang volgehouden. Tot 2002 zo'n beetje hield ik met regelmaat een dagboek bij. Pas toen ik last kreeg van RSI - wat tegenwoordig KANS (klachten aan nek en schouders) heet - en ik niet meer kon schrijven, ben ik gestopt. Ik schreef gedurende de laatste jaren ook alleen maar als het niet zo goed met mij ging. Dan was het ook net alsof al je frustraties en verdriet zo door je pen in de inkt op het papier verdwenen. Daarna kon je alles veel beter relativeren. 

Tegenwoordig houd ik een digitaal dagboek bij. Gewoon een bestand in word op de computer echter dat bestand staat op een harde schijf die thuis staat. Ook nu nog heb ik sterk de neiging om in de 'pen' te kruipen als mijn gevoelens weer eens een loopje met mij nemen en ik om onverklaarbare reden me weer eens wat down voel. Een blog bijhouden is ook een optie, hoewel je daar toch wat terughoudender in moet zijn. Tenminste, dat vinden veel mensen. Het is natuurlijk ook wel wat om jezelf zo bloot te geven op een openbaar medium. Veel mensen hebben daar moeite mee. Ik niet zo, hoewel ik hier natuurlijk ook niet het achterste van mijn tong laat zien. 

Nu nog komt die drang om van me af te schrijven op dagen als vandaag. De groef tussen mijn ogen zegt al genoeg: 'Ik maak me zorgen....' 
Toch maar weer een dagboek bijhouden dan maar? Want die zorgen zijn als vanouds: ik zie weer ergens tegen op. En ik weet precies waar tegen.... Het is te zot voor woorden, dus zeg ik het gewoon lekker niet. Zondag is het weer over....  Als ik mij dan zo voel dan pak ik pen en papier en ga woord voor woord zitten opschrijven wat ik mee moet nemen en moet checken om maar beter te kunnen analyseren waarom ik mij zorgen maak en kom dan iedere keer weer tot de conclusie dat er niets is om mij zorgen over te maken. Ik maak me nu ook niet echt 'zorgen'. Het is meer dat ik geen zin heb om zaterdagavond weg te gaan. Aan de andere kant heb ik A gezegd en moet nu ook B zeggen. 

En als het dan zondag is, en ik lekker niets te doen heb en waarschijnlijk niet kan hardlopen vanwege de aangekoekte sneeuw, dan kan ik mij weer zorgen maken over het volgende 'project': naar Barcelona. Het spannende daarvan is, dat ik nu nog niet precies weet hoe ik in het centrum kom, waar ik mijn mannetje zal zien en dus waar ik naar toe moet... Of hij er dan al is.... Ik bedoel: de weg naar en op Schiphol ken ik blindelings, dus dat is het probleem niet. Nee, het is Barcelona zelf.... En oe!! dan zie ik Jan eindelijk weer! Zie ik mezelf in slowmotion op hem afrennen, mijn armen om hem heen slaan, hij draait mij met mijn voeten van de grond in de rondte, we zoenen, bekijken elkaar, lachen, voelen ons blij.... 


Lekker cliché. 

Hardlopen in de sneeuw!

Winterzonnetje - De Groene Weelde

Ik heb gisterenmiddag toch zo lekker gelopen in de sneeuw! En dan te bedenken dat ik me eerst zat te bedenken óf ik wel zou gaan hardlopen. In plaats daarvan had ik ook een eind kunnen wandelen met mijn nieuwe Sorel winterlaarzen, maar ik ben blij dat ik de hardloopschoenen heb aangedaan. Het enige extra ten opzichte van de normale loopkledij is dat ik een fleece bodywarmer over mijn kleding heb aangedaan. Zoveel laagjes houdt de koude wel tegen: een sportbh, een X-sport loopshirt, dan een thermo-t-shirt, een shirt met lange mouwen en daarover nog een dik loopshirt met lange mouwen, een buff, dan een loopbroek wat eigenlijk een schaatsbroek is, daaroverheen een korte loopbroek (anders krijg ik zo'n kouwe kont), gewone korte loopsokjes en hardloopschoenen van Saucony. O ja, en dan nog handschoenen en een muts, en een iPhone met Runkeeper.

In het begin is het dan wat zoeken naar je balans en ben je nog wat huiverig, maar omdat je best goed je voeten neerzet en op je middenvoet landt (en niet op je hak, zoals dat vroeger 'moest'), glij je niet uit. Alleen de heuveltjes op gaat wat moeizamer omdat je geen grip hebt en het gaat over het algemeen wat trager vanwege gebrek aan grip. Maar zo lekker. En dan die zon erbij, o, o. Heb een heel eind door de Groene Weelde gelopen en daar kwam ik echt geen kip tegen. Echt heerlijk. Toch nog iets meer dan 6 km gelopen terwijl ik in het begin dacht: dat worden er hooguit vier of zo. Iets langer dan 45 minuten en met een supergoed gevoel naar huis. Wel (weer) die vervelende hoofdpijn later op de avond [zucht], maar met een pijnstiller gaan slapen en vandaag is het zo goed als over, hoewel ik wel voel dat ik heb gelopen. Heb ook wat last van stramme knietjes, maar ik ben het ook niet gewend om 'rul' te lopen.

Maar ja, voorlopig zou dit de laatste keer kunnen zijn, tenzij het opnieuw gaat sneeuwen, want nu is alles zo plat gelopen en dan wordt het wel glad, en te glad om dan te lopen. Dus ik hoop dat er volgende week nog wat valt, een beetje, en dan misschien komend weekend. We zien wel.

De vraag is bovendien of ik volgende week zondag wel ga lopen, want ik ga de zaterdag ervoor naar het zwembad om te duiken. Weer eens. Niet alleen, maar met een collega. Onze duikclub organiseert een vrienden/vriendinnenduik en ik heb dat hier in de 'groep' gegooid en er heeft zich wel één (!) geïnteresseerde gemeld. Maar wel leuk. Toch nog een keer een duikje maken. Alles weer bij elkaar zoeken en misschien van te voren even op een warmere plek leggen dan waar het allemaal nu hangt.

En inmiddels ook alweer een goed idee voor 2014: huskysafari in combinatie met een weekje skiën..... Ja-h-an!! Ik heb een ideeeeeee!

:-)



Winter


Alweer een witte wereld. Vanmorgen ook -7,8 op mijn autothermometertje. Het is nu meen ik de derde winter op rij dat er sneeuw ligt. Ik kan mij zat winters herinneren dat ik geen vlokje heb gezien. Het is wel leuk. Ziet er altijd wel prozaïsch uit. Gisterenmorgen sneeuwde het nog toen ik wakker werd en ik ben ruim op tijd van huis weggegaan. Ik denk, ik moet vóór die ellendige kinderstroom mijn wijk uit zijn. Dus ik zal om tien voor acht al in de auto en was om tien voor half negen op kantoor. Enkel het stuk op de ringweg was slakkegangetje rijden, maar zodra ik kon afslaan kon ik goed doorrijden - even gezien de omstandigheden natuurlijk.

Gisteren op TV ook een korte reportage over een dame die met haar hondjes ging mushen. Dat brengt toch wel de nodige kriebels in beweging bij mij. Ondanks het feit dat wij 'maar' een dikke week hebben gemusht - in Lapland en een keer in Zweden - kan ik onze mastermusher, van wie wij het hebben geleerd, wel gelijk geven: het is verslavend. Ondanks al het 'gedoe' is het mushen zelf, het zoeven door de sneeuw, die betrekkelijke stilte, een super ervaring. En met het gedoe bedoel ik het werk ervoor en erna, want voordat je eindelijk op je slee kunt stappen ben je meer dan een uur verder. Maar het is super en jammer dat je dat hier niet kunt. Of ik niet, in ieder geval. Je moet wel de ruimte hebben ook, zowel voor je honden als voor het sleeën. Ik heb er dan ook wel weer zin in om eens te kijken of er een mogelijkheid is om volgend jaar nog eens terug te gaan om weer een paar dagen te mushen, misschien met de expeditie. 

En vanmiddag mijn gebruikelijke rondje hardlopen. Zit nog wel een beetje te twijfelen, want ik kan natuurlijk ook 'gewoon' een stuk wandelen in het bos. De zon schijnt, er ligt sneeuw, dus dat levert mooie plaatjes op. Maar ja, even lopen in de sneeuw is ook wel lekker....


Ditjes en datjes


Ik begin deze dag met breaking news van ... jawel ... de ZON. Die is toch wel lang weggeweest. Voor het laatst gezien zondag tijdens de nieuwjaarsduik. Nu weer terug. En wat neemt de zon mee? Kou. Want het gaat vriezen vanaf morgen. Schaatsen uit het vet. Maar helaas, het weekend dat wij waarschijnlijk zouden kunnen schaatsen komt mij niet goed uit. Dus waarschijnlijk geen gladde ijzers dit jaar. 

Gisterenmiddag heb ik weer hardgelopen en dat ging niet echt soepel. Mijn benen voelden aan als lood en kwamen pas los toen ik vijf kilometer had gelopen. En ja, daarna was het nog slechts één kilometer en toen zat het er op voor mij want dan wordt het te laat en te donker in het 'bos', waar overigens nog wel bedrijvigheid genoeg was (ze waren er bomen aan het rooien). Eenmaal weer thuis geen zin om te gaan koken. Ik zou chili con carne eten maar moest dat nog helemaal klaarmaken. Ik had nog boerenkool over van gisteren en dat heb ik maar opgewarmd. Geen energie over. 

Gewacht op Jan dat-ie zich zou melden op facebook, want hij had gedoken gisteren en was benieuwd naar zijn verhalen. Vandaag is hij weer onder water op pad met een - schijnt - beginneling, eentje die zijn Open Water Brevet nog niet eens heeft, enkel een aantal initiatie-duiken. Het is natuurlijk leuk dat je zo enthousiast bent al na een paar initiatie-duiken, maar je moet nooit je veiligheid vergeten. Een initiatie-duik betekent niet dat je kunt duiken, want er komt wel wat meer bij kijken dan enkel 'proeven' van het scuba-duiken. Bij mij duurde het wel vijftig duiken eer ik het echt leuk begon te vinden en dat heeft te maken met het opdoen van ervaring. En je leert van je fouten want ook die heb ik zat gemaakt en zal ik nog wel doen. Het is hetzelfde als met autorijden met dezelfde risico's. Met dit soort dingen is het levensgevaarlijk als je jezelf overschat en daar gebeuren de meeste ongelukken mee.

Gisteren toch ook weer voor het hardlopen behoorlijk gespannen. Het is zo raar! Ik heb dat ook als ik ga duiken en ik dacht eigenlijk altijd dat het specifiek met het duiken te maken heeft, maar dat is het dus gewoon niet. Je doet dingen voor je plezier en toch ben je zo gespannen. En als je dan eenmaal loopt of onder water zit is die spanning direct weg. Heeft volgens mij te maken met het leven naar het moment dat je in actie kunt komen. Het omkleden, of het nu in je looptenue of duiktenue is, vind ik vreselijk frustrerend en ik tril dan ook helemaal van de spanning. Ik moet er om lachen als ik dit zo intyp, maar het is gewoon zo. En ik kan er zo weinig aan doen. Ik kan wel duizend keer zeggen dat ik nergens gespannen over moet zijn, maar het heeft denk ik te maken met mijn 'opladen'. Ik heb het - voor zover ik weet - altijd al gehad. Met skiën - ik kreeg geen hap door mijn keel 's morgens -, met paardrijden, met duiken dus.... echt hopeloos. Gelukkig weet je het van jezelf, maar voor anderen is het best lastig om daarmee om te gaan. Ik ben dan ook altijd erg kribbig en heel erg in mezelf gekeerd. 

Nog 47 dagen... 

Opgesloten

Ik zit net door een blad te bladeren (WAW - een blad over Wallonië) en daar zag ik een man met een koptelefoon liggen in z'n huis op een bed en meteen dacht ik: dat zou ik nou nooit doen: met een koptelefoon in mijn eigen huis gaan zitten. Als ik hardloop dat heb ik ook nooit muziek op mijn hoofd. Ik moet de dingen om me heen blijven horen.

Ik heb überhaupt nooit muziek op mijn hoofd terwijl ik het best fijn vind om muziek te horen. Maar het idee om je zo af te sluiten vind ik onplezierig. Ik hou er niet van om 'opgesloten' te zitten. Ik hou er ook niet van als er teveel mensen om me heen staan. Als ik in een vliegtuig stap kan ik mezelf zo in paniek krijgen als je gaat bedenken dat je met nog 300 anderen in zo'n relatief smalle buis zit. Ik heb dan gelukkig nog wel genoeg gezond verstand over om een soort van relaxt te blijven - hoewel vliegen niet mijn hobby is.

In een auto zitten in het donker als het regent. Ook zoiets. Vind dat naar, omdat je zicht zo belemmerd wordt. Binnen zitten. Ook niets voor mij. Net als een flat. Ik moet zo naar buiten kunnen lopen. Zelfs een huiskamer op de eerste verdieping - zoals in het huis waarop wij hebben gepast - vind ik al niks. Voor velen waarschijnlijk een prachtig huis, maar alleen al het feit dat de woonkamer op een verdieping ligt vind ik niks. Er zat weliswaar een knoepert van een terras aan vast, maar toch. Ik zou dan op z'n minst daar nog een trap aan maken of zo. Ik snap wel waarom de huiskamer op een verdieping ligt: de woning ligt aan een dijk en als de woonkamer op de begane grond had gelegen dan had je niet over de dijk heen kunnen kijken. Maar ja, het was toch mijn huis niet, zowel qua indeling als inrichting. Aan de andere kant, als ze het mij kado zouden doen, zou ik niet weigeren.

Goh, dat zou wat zijn.... De hele tuin op de schop. Die is nu veel te saai, veel te strak, veel te veel werk. Ik zou er een cottage-tuin van maken. We hebben daar toen twee weken in gezeten en jammer genoeg was het weer toen niet zo denderend. Een groot huis maar in mijn ogen niet zo praktisch ingedeeld. Maar smaken verschillen natuurlijk en ik zou er best in kunnen leven. Keep on dreaming. Ik zou best willen verhuizen. In ieder geval een groter huis. Grotere woonkamer, zeker grotere keuken, een kamertje of twee erbij, grotere tuin. Jammer dat het zo duur is allemaal en jammer dat wij in een bijzondere situatie leven. Dat maakt het er allemaal niet eenvoudiger op. Of ik moet de knoop doorhakken en in Nederland blijven wonen, zelfs in deze omgeving. Dan zouden we rond kunnen gaan kijken. 

Tja, choices, choices....

Stekker


Gisteren dacht ik nog met mijn duffe kop: morgen zal ik wel fris en fruitig zijn. Ik moet u meedelen, lieve mensen, dat het NIET het geval is. Na een lange en goede nachtrust ben ik toch weer zo duf als een konijn. Het is mij een raadsel waarom dat zo is. Ik heb goed geslapen, hoewel ik er wel twee keer uit ben geweest om naar het toilet te gaan, maar verder geen onderbrekingen en lekker gedroomd (vraag me niet waarover, want dat weet ik niet meer). Vanmorgen werd ik wakker door een geluid en toen ik naar rechts keek waar mijn wekker staat, zag ik dat mijn wekker uit was. Oh, stroomstoring, dacht ik nog. Maar meestal is het dan pikkedonker en is het heel erg stil, maar dat was niet het geval. Dus ik heb wel wakker gelegen vanaf zeven uur, maar ja, ik lag er om half elf al in, dus slaap genoeg gehad.

Ik er dus uit rond half acht, bleek dat de stekker van mijn wekker - dat rijmt - eruit lag. Hûh??? Hoe kan dat nou?? Gisteren toen ik naar bed ging zat die stekker er nog gewoon in en vanmorgen lag-ie eruit. Héél vreemd. Ik heb dit weekend niet gestofzuigd in mijn slaapkamer - wat ik eigenlijk wel nog moet doen - dus ik ben er ook niet tegen aan gestoten of zo. Nou ja. Toch een spookje in mijn slaapkamer.

De foto's die ik heb gemaakt van het duiken zijn in goede aarde gevallen en krijg veel positieve reacties. Eén persoon heeft één van die foto's zelfs gebruikt als profielfoto op haar facebook pagina en als commentaar gekregen dat het een 'geweldige foto' is. Toch leuk om te lezen. Het is de foto die boven mijn vorige blog hangt. Voor de liefhebbers: dit is de LINK naar de foto's.

En vandaag weer zo'n grauwe, grijze dag, dus dat helpt ook niet echt om de wolken in mijn hoofd te verjagen. Pluspuntje: nog vijftig dagen en dan is Jan weer terug....


Gewaardeerd

De bikkels - in droogpak...

Wat een saaie, grijze dag vandaag. Geen sprankje zon. Een dikke, dikke laag wolken voorkomt dat de zon er ook maar voor een seconde doorheen kan prikken. Gelukkig was het gisteren een stuk beter...

En dan hebben we het nog niet eens over mijn hoofd. Dat zit net zo vol grijze watten als de lucht. Ik weet niet wat het met mij is op maandag. Alsof ik het hele weekend heb doorgefeest. En dat heb ik niet. Nou ja, behalve vrijdagavond dan. Toen hadden we met het bedrijf ons jaarlijkse nieuwjaarsdiner en toen lag ik pas tegen drie uur 's nachts in mijn bed. Dus dat was wel erg laat. Bovendien kon ik niet goed in slaap komen, dus al met al vrij weinig geslapen. Ik was tamelijk duf die zaterdag, maar moest toch even naar kantoor iets ophalen en dat weer brengen naar een collega die in Houten woont. Aangezien zij dit die zondag nodig hadden - hij en een collega - moest ik wel. Maar ik vond het niet erg, had toch niets beters te doen. 's Morgens was ik al wel naar de kapper geweest en had ik mijn boodschapjes gedaan voor het weekend, dus ik had alle tijd.

Zondagmorgen ben ik wezen hardlopen, maar ook dat ging niet echt vanzelf. Desondanks toch 8 kilometer gelopen en op een normaal tempo terwijl ik zelf het idee had dat ik met een slakkentempo liep. Heb wel voor de tweede keer die Spotters Hill 'genomen' wat op zich al een aanslag is op je beenspieren en je conditie natuurlijk. 

's Middags ben ik weer terug gegaan naar de plas om daar te gaan kijken naar de nieuwsjaarsduik van onze duikclub. Ik zelf deed niet mee: ik heb geen droogpak en om nou in het water te gaan in mijn dubbel-zeven zag ik even niet zitten. Het water is 8 graden en buiten was het een graad of tien, dus niet echt een bikkel-duik, maar ik zag dat niet zitten hoewel het idee even heel snel door mijn hoofd schoot die ochtend, maar ook weer snel weg was. Ik heb daar foto's genomen en na de duik nog meegegaan naar de duikclub om te drinken op het nieuwe jaar. Het was toch wel weer best gezellig. Ik had ze minstens twee maanden niet meer gezien en het is net alsof je in een grote familie terecht komt. 

Het verbaast mij steeds dat er daar daadwerkelijk naar mij geluisterd wordt als ik wat vertel. Dat is hier op kantoor wel anders. Hier vertel ik al niet eens meer iets, er wordt niet naar geluisterd, men is niet geïnteresseerd en als ik teveel over mezelf zeg wordt ik op de vingers getikt dat mijn verhalen er niet toe doen. Dus hou ik zoveel mogelijk mijn mond of hou het kort. 

Dat is ook meteen de reden dat ik het nooit zo geloof als men tegen mij zegt dat ze het gezellig vinden als ik langs kom of zo. Of als Frans zegt: kom toch gewoon een kop koffie halen. Dan heb ik zoiets van, ja, uh, alsof ze op mij zitten te wachten. Ik hou ze alleen maar van het werk. 

Doordat ik al zo lang in deze cultuur zit, denk je van jezelf dat niemand je interessant vind en dat niemand is geïnteresseerd in wat je zegt. Hier - op kantoor (én in mijn familie) - vraagt niemand verder: ze trekken het verhaal altijd naar zichzelf. Je vertelt al veel niet of je houd het heel kort. Het is voor mij altijd een soort van openbaring als anderen - mensen buiten mijn werk - oprecht zijn geïnteresseerd. Je leeft dan helemaal op en daardoor had ik dan ook een goed gevoel toen ik even na zessen weer naar huis ging. Gewoon weer eens even andere mensen om je heen met wie je wel een gezamenlijke hobby uitoefent, maar toch ieder z'n eigen verhaal heeft, leuk met je doen en je een gevoel geeft dat ze je waarderen, je leuk vinden en het leuk vonden dat je er was. 

Kan je nagaan in wat voor wereld ik normaal leef.... 


Zondagsrust

Ik zit hier lekker in het zonnetje voor mijn computer (niet erachter ..) op kantoor op de helft van de missie, net geteld nog 8 weken te gaan minus één dag, een beetje vrolijk, edoch tegelijkertijd bezorgd en vol frustraties.

Gisteren heb ik van de gemeente een antwoord gehad op mijn klacht tegen de zondagsopening van de supermarkt bij mij tegenover. Blijkt dat het college de status van 'toeristisch regime' heeft afgeroepen over heel Haarlemmermeer waardoor de zondagsopenstelling op basis van loting niet meer bestaat. Betekent ook dat alle supermarkten op zondag open mogen zijn van twaalf tot zes én bevoorraad mogen worden. 

Ik zat daarna direct aan de pc om een reactie te dichten, maar had er op een gegeven moment zo'n schoon genoeg van, dat ik nu zoiets heb van, het zal mijn tijd wel duren, zal me allemaal aan m'n reet roesten, zoals we dat noemen. Ze zoeken het maar uit, het heeft toch geen enkel nut me hier nog druk in te maken. Ik heb dit ook gemeld aan de wijkraad waarvan ik in ieder geval één persoon aan mijn zijde heb en heb er verder geen zin in om me er mee te bemoeien. Geen energie meer voor.

Tegelijkertijd laait dan dat vlammetje weer op om te gaan verhuizen. Maar dan komen alle ja maars weer op, want dit want dat want zus en want zo. Op dit moment hebben wij de intentie om over een jaar of tien eens te gaan kijken voor een ander huis, eentje voor ons beiden om in te gaan wonen als we niet meer hoeven te werken en ons niet te hoeven splitsen. De plaats van deze woning is nog volledig onbekend. Kan in Nederland zijn maar zeker België heeft een goede kans. Ik kan hier een woning kopen maar de prijzen liggen hier over het algemeen een stuk hoger dan bijvoorbeeld in België of andere niet-randstaddelen van Nederland, maar dan moeten we zeker wachten, want ik kan natuurlijk niet op en neer gaan rijden.

We kijken zo af en toe wel in België maar het vervelende is dat er niet zoiets als een funda.be bestaat. Over het algemeen is het erbarmelijk gesteld met het zoeken van vastgoed in België. Foto's zijn vaak erg slecht - lachwekkend zelfs - en de informatie super summier. Als je kijkt bijvoorbeeld op www.immoweb.be dan is het echt zoeken naar een speld in een hooiberg en dit is dan nog één van de betere sites. Ik heb wel eens info opgevraagd, maar nooit antwoord gehad (ook zoiets...). Het is onoverzichtelijk oerwoud die Belgische makelaardij. En in feite staan wij open voor een mooi aanbod in een grote cirkel rondom Zeebrugge, omdat dit nog altijd de thuishaven is van Jan z'n werk. Jan kan er dan alvast gaan wonen en ik kan in de weekenden daarheen (even afhankelijk van de lokatie, want in de zomer kan je maar beter de E40 mijden in verband met de drukte kust-binnenland). Daarom hebben wij wel eens gekeken naar de streek rondom Brugge, beetje tegen de Nederlandse grens aan, Sint-Laureins, Maldegem en zo, die kant op. Maar zoals gezegd ongelofelijk ondoorzichtig en bijna geheimzinnig. Het ontbreekt ons ook aan veel tijd om er echt aandacht aan te besteden en om in die buurten rond te rijden. Hebben we wel eens gedaan hoor, maar dan nog is het erg lastig. Nu Jan een auto heeft zitten we ook niet meer zo erg aan een bepaalde streek vast met een aanfietsbare route naar Zeebrugge. Maar goed. Wellicht weer eens iets om wat meer aandacht aan te besteden en tot wat meer actie over te gaan. Heb daar best zin in.

Vooralsnog proberen het item 'zondagsopenstelling' uit mijn systeem te krijgen, een plaat voor m'n kop te creëren plus de nodige onverschilligheid... Hoe gaan we dat doen...?


Opgelucht

Bovenop spotters-hill

En ik ben opgelucht.... Opgelucht dat die vervelende feestdagen weer voorbij zijn, opgelucht dat zeker oudejaarsdag voorbij is. En ... ik lag gewoon op bed tijdens oud-en-nieuw. Ik had er geen zin in. Er was niets leuks op TV - vorig jaar was Guido Weijers er, maar dit jaar helaas niet. Alleen wat duffe films. Wel Ice Age gekeken - al drie keer gezien - en die blijft leuk. Dus ik om half elf na een douche lekker naar bed, alles dicht, oordoppen in. Ik heb het wel gehoord natuurlijk, dat kan haast niet anders, maar het is toch redelijk langs mij heen gegaan. En vanmorgen was ik voor mijn doen best laat uit bed: pas tegen half tien en ik was in feite van plan om te gaan hardlopen, maar toen ik uit bed stapte had ik daar geen zin in. Heb dus gewoon koffie gezet en omdat ik was vergeten het halfje brood uit de vriezer te halen, heb ik ontbeten met een forse plak kerstbrood met roomboter. Toen had ik Jan nog even online en toen dacht ik: ik ga gewoon wél lopen en ik begon net voor elven met een rustig rondje. Er was haast niemand in het 'bos' op de enkele bikkel en diehard na, verder was het superstil en nat want het had natuurlijk de hele nacht en deze ochtend geregend, maar ik heb nagenoeg droog gelopen op een enkele druppel na. Dit keer een mooi rondje gelopen van 7 km inclusief de spotters-hill - voor het eerst! Na een korte adempauze op de top weer naar beneden. Ook deze ochtend waren er weer een paar duikers, de échte denk ik.

Goede voornemens? Nee, die heb ik niet. Voor mij gaat het gewoon door. Nieuwjaarsdag is gewoon maar een datum. Beter had bijvoorbeeld 21 december kunnen zijn, op die datum is ook een zonnewende. Het is in feite vreemd dat ze 31 december als einde van een jaar hebben gekozen.  Een jaar kan namelijk op elk moment beginnen en eindigen, het kan bijvoorbeeld lopen van 23 juni tot 22 juni. Dus waarom goede voornemens. Dat moet je dan in feite ieder moment doen als je vind dat dat moet. 

Overigens ben ik nu officieel atheïst. Ik heb me laten ontdopen. Tenminste, ik heb drie brieven verstuurd naar de verschillende instanties om mij te laten uitschrijven als katholiek, want blijkbaar sta je daar dus nog ingeschreven. Ik sluit mij nu niet aan bij één of andere stroming zoals het humanistisch verbond of 'de positieve atheïst'. Ik geloof gewoon niet en wil ook niet meer als gelovige te boek staan. Schijnt overigens best lastig te zijn om je uit te schrijven.

Dus ik begin 2013 als een officiële heiden... Da's dan misschien mijn enige goede voornemen... en besluit...




IK GA VERHUIZEN!!!

Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ...