Komkommertijd

Het is momenteel echt komkommertijd. Overal en dus ook op het werk. Het zijn rare weken. Niet echt hele leuke weken. Terwijl het buiten prachtig weer is, zit je binnen op kantoor. Bij mij dan ook nog veel te warm want net nu heeft mijn airco het begeven. Nu heb ik mazzel deze week maar later in de week is dat ook voorbij. Deze ochtend 26 graden op kantoor en dan heb ik de ramen open. Buiten schijnt het wel aangenaam te zijn.

Er zijn op dit moment best veel collega's op vakantie en dat maakt het op kantoor ook gewoon best saai. Er gebeurt niets, alles staat stil. Niet omdat hier niemand is, maar bij de andere bedrijven is ook iedereen weg. Dan te bedenken dat over een dikke twee weken de vakanties hier gewoon al weer voorbij zijn! Dat is dan denk ik weer het nadeel als je als regio vroeg op vakantie kunt - begin juli - maar dat betekent dat zes weken daarna de vakantie weer voorbij is, en dat is dan gewoon half augustus, als het buiten dus nog bloedheet kan zijn. Het voortgezet onderwijs zal wel zo rond begin september pas weer beginnen: eer dat je je boeken hebt gehaald en gekaft ben je al weer twee weken verder. Vroeger kafte ik mijn boeken gewoon met oude plastic tassen. Van die tassen die je krijgt bij de Esprit of de H&M of de V&D. Ik had geen zin meer om geld uit te geven voor kaftpapier waar je na een paar weken alweer doorheen zat. Met plastic zakken had je daar geen last van. Die gingen een heel schooljaar mee.

Ook met de schoolagenda's was ik zeker de laatste jaren erg zunig. Koop je in het begin nog van die mooie Ryam agenda's met allerlei foto's erin, op het laatst kocht ik gewoon een lerarenagenda waar alleen maar 'functioneel' in zat. Ik leukte het zelf wel op. En dan de tassen. Die waren hetzelfde lot beschoren. Je begon met een spiksplinternieuwe leren schooltas, later was dat een 'pukkel'. Een ouwe nog, zelfs nog van mijn vader geweest toen die in dienst zat. Toen waren er overigens nog geen rugtassen die je toen wel overal in Frankrijk zag. Wat dat aan gaat is dat wel een stuk praktischer nu.

Een pukkel! Tja, dat zijn van die benamingen die voor mij zo gewoon klinken dat ik me niet kan voorstellen dat niemand weet wat dit is. Een pukkel is een oude legertas van de landmacht van dat dikke canvas gemaakt. En groen natuurlijk. Die van mij had zelfs nog zo'n waxlaag erover. En geen hengsel. Dat was behoorlijk stoer in die tijd. Net zoals Lois spijkerbroeken. Maar zo'n enorme meeloper was ik nu ook weer niet, hoewel ik altijd wel wat jaloers keek naar die Roots schoenen die de populaire jongens van de hoogste klas vaak aanhadden. Ik moest het doen met van die neppers, Adam&Eve. Dat merk bestaat nu nog. Toendertijd waren de Roots bijzonder populair omdat de hak lager was dan de rest van de schoen waardoor je kuitspieren constant opgerekt werden. Dat was toen 'gezonder' maar zeker heel stoer. En dat laatste was best belangrijk.


Later, toen ik zelf geld ging verdienen, heb ik de Roots alsnog gekocht. 





Reisverslag Nieuw Zeeland - dag 1 - 28 maart 2013 - begin

Hoe begin je een reisverslag van een vakantie naar één van de mooiste landen op deze aardkloot? Helaas ligt dit land aan de andere kant van de wereld en kost het enige moeite om daar te komen. De vlucht(en) duurt minstens een hele dag en het is nogal een opgaaf om zo'n 30 uur te moeten zitten of slapen of wat dan ook. Maar ik kan je zeggen: het is het méér dan waard!

(Als je alle reisverslagen in één keer wilt lezen, kies dan voor het label: Nieuw-Zeeland, dan heb je ze allemaal onder elkaar). 

Wij vlogen met de KLM het eerste traject van Amsterdam naar Hong Kong. Aangezien we pas om 21.30u vlogen, hadden we de hele dag om alles op het gemak thuis af te ronden. We vlogen Economy Comfort, wat zoveel betekent als zo'n 250 euro meer betalen voor een stoel met meer beenruimte en - afhankelijk van het toestel - in een eigen compartiment. Meer is het niet. De stewardessen zijn net zo nukkig en arrogant als in economy en het eten is hetzelfde. Wij hadden stoelen helemaal vooraan dus de eerste meter geen mensen voor je. Ik had het plan om heel veel films te gaan kijken, maar dat is er door een migraine-aanval niet van gekomen. Heb alleen Skyfall gezien en verder veel geslapen.

In Hong Kong hebben we een lounge opgezocht waar je apart kon zitten, wat eten, een douche kon nemen en een massage kreeg (!). Je moet daar wel voor  betalen, maar het is best lekker om even weg te zijn uit de drukte, zoveel te kunnen eten als je wilt en een vrij ruwe stoelmassage te krijgen. Maar vooral de douche was erg aangenaam. Helaas was ik door de hoofdpijn niet in vorm en dus niet te genieten...

De rest van de reis van Hong Kong naar Auckland was met Air New Zealand waar we Premium Economy hadden gereserveerd, een soort extra klasse tussen Economy en Business in. Tijdens deze reis betekende dat een stoel met extra veel beenruimte en meer rugleuning die naar achter kon én..... een aparte behandeling! Het begon al met het aanbieden van sinaasappelsap of champagne (!), het uitdelen van de menukaart, dan later eten met écht bestek, drinken uit échte mokken van aardewerk, wijn uit echte glazen, keuze uit drie gerechten, apart opgediend in een aardenwerken schaaltje, met een stoffen servet, een goed kussen, goed dekentje en extra verzorging vanwege mijn hoofdpijn... Helaas heb ik niet echt van al dat extra's kunnen genieten. Heb op een gegeven moment een reistabletje ingenomen en heb vrijwel de hele vlucht geslapen. Zo'n vier uur voor aankomst werd ik wakker. Ik had nog wel wat hoofdpijn, maar gelukkig een stuk minder. Nog een extra pijnstiller genomen en stevig ontbeten (drie gangen!). Fantastisch verzorgd!!

Inmiddels was het 30 maart geworden toen we in Auckland landden. Daar moest de bagage eruit en door de - strenge - douane. Vooral geen eten meenemen of modder aan je schoenen! Er wordt echt streng gecontroleerd. Van Auckland was het nog een laatste ruk naar Christchurch. We beginnen deze reis op het zuideiland omdat het daar herfst is en we op deze manier met het seizoen mee reizen. Vandaar Christchurch.

We zijn met een shuttle, die we van te voren online hadden geregeld, naar onze B&B gebracht: Eliza's Manor. Daar werden we hartelijk ontvangen door Ann, die helemaal weg is van teddybeertjes...
We konden kiezen uit twee kamers en hebben de grootste genomen zodat we onze tassen wat konden herschikken en daarvoor hadden we ruimte nodig.




We zijn even op adem gekomen - de verleiding om het bed in te duiken was groot - en zijn daarna te voet naar het centrum gegaan. Door de aardebeving(en) van september 2010 en februari 2011 leek het wel een 'warzone'. Overal lege plekken en afgesloten gedeelten. In plaats van het winkelcentrum hebben ze zeecontainers in een fel kleurtje geschilderd en deze dienen nu als tijdelijke winkel. Heel triest, temeer omdat ik in 2000, toen ik in NZ was, Christchurch nog wel 'heel' heb gezien. We zijn nog naar de Earthquake Experience geweest waar ze een tentoonstelling hebben gemaakt over deze twee aardbevingen. Ik las later ergens dat er zo'n 70.000 mensen vertrokken zijn uit Christchurch. Wat niet wegneemt dat zo'n aardbeving overal kan gebeuren, omdat NZ - zeker het zuideiland - nu eenmaal over een - vrij actieve - breuklijn loopt. Ik was er behoorlijk van onder de indruk, in ieder geval.


Een en ander staat nog stevig in de steigers.

Het alternatieve winkelcentrum.

Stille getuige van een poster van vóór de aardbeving...

's Avonds hebben we gegeten bij Spagalimis Italian Pizzeria. Op aanraden van Ann. Maar beslist geen aanrader. De pizza's lijken wel uit de diepvries te komen met mega dikke bodem en niet uit de oven, maar uit een pan. Niet lekker. 
We waren inmiddels behoorlijk aan het instorten en eenmaal terug bij onze B&B zo rond 20.00u naar bed en snurken...

Nieuw-Zeeland reisverslag - vervolg 1

De volgende morgen - eerste Paasdag - waren we best vroeg wakker, zoals altijd met jetlag. Het werd pas tegen half negen licht en na een magnifiek ontbijt met veel vers fruit en scrumbled eggs zijn we de stad weer ingegaan. Gewandeld door het park en de botanische tuin. Het was een heerlijk temperatuurtje. Nog wat door het centrum van Christchurch en naar de Earthquake Experience, een tentoonstelling over de twee aardbevingen. Indrukwekkend. 's Avonds bij een ale-house gegeten (Speights - het lokale bier van Nieuw-Zeeland). Dat was in ieder geval beter dan die teleurstellende pizzeria.

Eén van de vijvers in de botanische tuin
De dag erna - tweede Paasdag - na wederom een overheerlijk ontbijt (egg benedict met sauce Hollandaise... mjammie) de spullen gepakt en met een shuttle naar het pick-up station van onze camper. We kregen nog een teddybeertje mee van de ontzettend aardige Ann, dus die zal ons de verdere reis vergezellen.
Keuze uit beleg bij de B&B
Na wat kleine strubbelingetjes - we stonden dubbel geboekt bij Britz - na een uurtje ongeveer de camper gehaald: een Toyota Hi-Ace.
Onze camper.
De tassen gewoon achterin gedumpt en zo snel mogelijk weg gereden. Even wennen met het stuur aan de rechterkant en de medepassagier, ik dus, aan de linkerkant en dan natuurlijk ook nog links rijden. Via een supermarkt voor de eerst spullen Christchurch uit gereden en ergens op een rustige weg de auto geparkeerd en de boodschappen ingeruimd. We hebben een kleine koelkast en verder genoeg laatjes om alles in kwijt te kunnen. We zijn doorgereden naar Lake Tekapo, onze eerste stop. Er kwam ons ontzettend veel verkeer tegemoet uit die richting, heel veel met een trailer met een boot(je) erop, allemaal weer terug naar huis na een lang weekend vrij te zijn geweest. Bij Lake Tekapo hebben wij een zogenaamde DOC campground opgezocht. Dat zijn campgrounds die worden beheerd door de Department Of Conservation, zeg maar het staatsbosbeheer van Nederland. Vaak hele simpele campgrounds met alleen een WC, maar ook wat beter ingerichte campgrounds met een simpele douche.


Deze campground stond aan een zijmeertje van Lake Tekapo - ik denk Lake McGregor, maar ik weet dat niet helemaal zeker - en was erg sober. Er was enkel een simpele WC, zo eentje waar alles op één grote hoop valt. Maar dat zijn wij 'gewend' zeg maar, dus voor ons geen probleem. Het is in ieder geval een campground met een mooi uitzicht. Ook kamperen met een camper is anders dan met een tent. Je parkeert in feite gewoon je camper naast een andere camper en that's it. Je maakt eten klaar, ruimt dat op, maak je bed, je slaapt en de volgende morgen ga je weer weg. Dachten we dat we de camper lekker in de zon hadden gezet, gaat hier de zon op een andere weg langs het firmament: niet langs het zuiden maar langs het noorden. De zon ging voor ons gevoel aan de verkeerde kant onder. Heel vreemd. 

De volgende morgen natuurlijk weer vroeg wakker, maar dat leverde ons wel mooie ochtendplaatjes op van het meer en de mist die erboven hing. Wat een stilte! Wat een genot! We hebben het weliswaar wat koud gehad en de matrassen van het bed lagen ook niet zo lekker (beetje dun), maar de wijdheid en het prachtige uitzicht maakten veel goed. En ach, op vakantie maak je je toch minder snel druk als je een keer niet zo goed slaapt. Er is vannacht een hert op visite geweest. Jan heeft hem (of haar) gehoord en er stonden sporen in het zand rond onze camper. 


Vandaag gingen we verder op weg richting Te Anau en waren rond half zes op de plaats van bestemming: Manapouri. Daar zouden we de komende twee dagen een kayaktrip doen met Fjordland Wilderness Experiences. We hebben eerst gekeken waar we ons moesten melden de volgende dag en daarna een campground opgezocht (Possum Lodge Motels & Holiday Park). Een niet al te groot holiday park, zoals ze dat daar noemen waar je in een soort cirkeltje kon staan met je campervan. De voorzieningen waren simpel maar goed, vonden wij, ondanks de negatieve beoordelingen die we later lazen. Ok, de douche was wat klein en een beetje simpel, maar het voornaamste vind ik altijd dát er een douche is en je je kunt wassen. Er was daar een gemeenschappelijke keuken, niet erg groot, maar wel gezellig waar je kon koken en alles was daar voorhanden: allerlei pannen, borden, bestek. Alles. Er stond een tafel waar je kon eten. Erg apart. Beetje zoals in Zweden. Je hoeft dus niet in je camper te koken of buiten je tent, dus super gewoon. 


De woensdagmorgen stonden we om 06.00u op. De camper op een parkeerplaats vlakbij de marina gezet en met onze beperkte bagage ons gemeld bij de organisatie. We waren maar met z'n vieren: onze gidse, Mel en een andere man uit Canada, John. We gingen eerst met de veerboot over het meer, Lake Manapouri, het mooiste meer van Nieuw-Zeeland (zeggen ze) naar de andere kant naar het Lake Manapouri Powerstation. Daar is vrij weinig. Dan met de bus naar Wangenella Cove. De weg erheen schijnt de steilste te zijn die een bus mag doen. Het is ook een weg die nergens naar toe gaat: een weg tussen Manapouri Power Station en Wangenella Cove waar een lodge staat en meer niet. Vandaar vertrekken van die toeristenboten voor een sightseeing tour door Doubtful Sound en onze kayaktrip begon daar.


Nieuw-Zeeland reisverslag - vervolg 2

Eenmaal aangekomen in Wanganella Cove, moesten we de kayaks nog klaar maken voor de trip. We hadden ons al in onze wetsuits gehesen met daarover een fleecetrui en een regenjas. Rond ons middel het spatzeil. We hadden onze duikschoentjes meegenomen voor aan de voeten. Nu de bagage nog in de ruimtes zien te krijgen. Het weer was wat druilerig, maar daar staat deze omgeving ook om bekend. Fjordland is bijzonder mooi, maar deze pracht komt met een downside en dat is dat het er vaak regent. Nu dus ook. Maar in een kayak wordt je toch nat en op een gegeven moment voel je de regen ook niet meer, zeker niet met een regencap en een muts. Goed ingepakt dus. Beetje lastig als je moet plassen trouwens....
Klaar voor de tocht
Lunchen (in de regen...)


Onderweg

We peddelden van Waganella Cove door Deep Cove, dan de bocht om naar links, Hall Arm in helemaal tot aan het einde, tot we niet verder konden. Dan via de andere oever weer terug waar we naast een rivier ons kamp hebben opgeslagen in de stromende regen. We werden verwelkomt door een nieuwsgierige weka, een inheemse loopvogel. Grappige beestjes... 

Overigens was dit een veel gebruikte plek waar een gemeenschappelijke tent stond op een vlonder met muggengaas, gasje, stoelen etc, een dekzeil waar de kayaks onder konden liggen en hier en daar plekjes voor de tent. Het regende behoorlijk toen we de tentjes moesten opzetten, maar mede door de nodige ervaring met tentjes stond alles in no-time. Toilet was vrije natuur of voor je 'number two' - zoals ze dat daar noemen - kon je in weer zo'n 'natuurtoilet' waar het allemaal op de grote hoop valt. Onder het dekzeil kon je je redelijk droog omkleden in je warme, droge kleding en in de groepstent kon je je prakje opwarmen. Wij hadden gewoon een simpele zak soep gekocht wat we hebben opgegeten met brood en wat beleg. Het was wel zalig om iets warms in je maag te hebben want het was niet echt warm buiten. Die Canadees zat een koude pastasalade te eten wat er niet erg aantrekkelijk uit zag, maar dat kwam ook omdat het koud was. Mel had ook iets uit blik wat ze opwarmde. Dat doet je toch wel goed, een warme prak.
Weka (loopvogel)
Na nog wat kletsen en een bak thee ons kleine tentje in waar we op zo'n half thermarest-matje sliepen in geleende slaapzakken. Ik had gelukkig mijn fleece lakenzak mee. Zo'n half matje is best koud aan je onderlichaam, maar ondanks alles en ondanks de regen toch redelijk goed geslapen. Wel een erg klein tentje, hoor. Was bijna claustrofobisch.... 


The next morning: FIRST SNOW!  Op de bergen weliswaar, maar dat verklaarde wel waarom het zo verrekte koud was. Een werkelijk mooi gezicht zo als je je tandjes staat te poetsen aan het water van de inlet. Dat doet je de oervervelende sandflies op dat moment wel vergeten. Hoewel... 

First snow bij het tandenpoetsen.


Nog wat beter te zien halverwege onze tweede dag.

Na het ontbijt alles weer opruimen, je weer in je (natte) kayakkleding hijsen (bleh) en weer een mooie tour gedaan. Er stond weinig wind, weliswaar af en toe een bui, maar het was immens mooi, zo met die verse sneeuw op de toppen van de bergen. Nog burlende herten gehoord. Ze helaas niet gezien hoewel we er wel ons best voor hebben gedaan (met een kayak kan je heel geruisloos heel dichtbij komen). Gepeddeld langs Elizabeth Island. Dat is een eiland in de Doubtful Sound waar alle predators zijn verwijderd en het eiland voor de vogels is, zoals het oorspronkelijk was in heel Nieuw-Zeeland voordat de mens er ratten en ander ongedierte (de mens zelf?) heeft geïntroduceerd.

Helaas was zo rond drieën ons kayak-avontuur weer voorbij en gingen we weer aan wal bij Wanganella Cove. Alles weer opruimen, jezelf omkleden, kayaks weer opbergen en wachten op de bus. Ondertussen word je kapot geprikt door die ellendige sandflies.... Overigens had ik wel weer behoorlijk last van mijn rechterarm, wat ik al had verwacht min of meer. In 2002 had ik daar carpaal tunnelsyndroom opgelopen, ook tijdens een driedaagse kayaktocht. Mijn rechterarm blijft een kwetsbaar lichaamsdeel (RSI).

De bus bracht ons via de steile, hobbelige gravelweg weer terug naar het punt waar de veerboot al lag te wachten. Om één of andere reden mochten wij er met z'n vieren al in, terwijl er aan wal een hele bubs dagjesmensen stonden te wachten. Een erge drukke bedoeling en dat tot tegenstelling van de heenreis waar we maar met z'n achten of zo waren. Maar ja, toen was het wel erg vroeg. 

Helaas geen dolfijnen of ander 'groot wild' gezien, maar de ervaring was wederom weer overweldigend. Een erg leuke bezigheid. Zeker daar.

Eenmaal op de wal weer onze camper opgepikt en op dezelfde campground gestaan. Ons eten in de keuken gemaakt waar we in gesprek raakten met twee  Britten die al een jaar of tien in Nieuw-Zeeland wonen. Was erg gezellig. Dat is dan weer een voordeel van zo kamperen in Nieuw-Zeeland.

Nieuw-Zeeland reisverslag - vervolg 3

We hebben op ons gemak ontbeten in de keuken en daar nog eens verder gekletst met die Engelsen/Nieuw-Zeelanders. Helaas geen 'visitekaartjes' uitgewisseld. Ik moet er toch eens wat laten drukken...

Rond tien uur de camper ingeklapt en op pad richting Wanaka. We zijn praktische dezelfde weg terug gereden. We zijn niet in Queenstown gereden, omdat we daar 'geen tijd' voor hadden.
Arrowtown - iets te toeristisch voor ons
We zijn wel even gestopt in Arrowtown wat in de boekjes bekend stond als een leuk stadje, maar wij vonden het veel te toeristisch. Er was weinig te beleven. We hebben daar in Four Square (een soort Aldi) wel wat boodschapjes gedaan, just in case, en daarna doorgereden naar Makarora naar de plaatselijke campground aldaar, tegenover de landingsstrip van de vliegtuigjes en helicopter voor de Siberian Experience.

Toevallig - of niet? - precies dezelfde campground waar ik in 2000 met de groepsreis naar Nieuw-Zeeland verbleef, toen in een huisje. Nu dus met de camper op een verlaten stukje. Ook weer een campground met grote keuken, tevens lounge waar de volgende morgen wel hebben ontbeten. 
Deze avond hebben we ons avondeten genuttigd in de plaatselijke horeca: een lap rundvlees waar je U tegen zegt! Er was eigenlijk best wel veel volk daar en onze camper werd wat later op de avond gezelschap gehouden door nog eens twee campers: één grotere en één (nog) kleinere. Die laatste zie je redelijk veel in Nieuw-Zeeland. Dat zijn Toyota Previa's (Toyota Estima of Toyota Tarago, niet bekend in Nederland) of Spaceship Campervans. Een campervan waarin je niet kunt staan, maar eigenlijk enkel kunt slapen met een klein keukentje aan de achterkant. Aangezien je in Nieuw-Zeeland campgrounds hebt met complete keukens, zijn dit perfecte auto's om mee te kamperen en veel minder duur dan de grotere campers. Bovendien ben je veel mobieler met zo'n 'kleine' auto dan met zo'n joekel campervan.

De zaterdag, 6 april na een bijzonder koude nacht - het had gevroren - ons gemeld bij de Wilkin's River Jet's voor onze Fly-Walk-Jet ervaring. Beetje decadent natuurlijk, maar wel leuk. We moesten nog best even wachten voor we weg konden. Toen de helicopter in zicht kwam, moesten we ons daar melden. Er kwamen net twee jagers uit met een hertenkop: alleen de kop met het gewei ontdaan van de huid en vlees. Ik heb nog even een praatje met ze gemaakt en gevraagd waar de rest van het hert was. Dat bleken ze achtergelaten te hebben omdat dat vlees 'niet lekker is'. Beetje vreemd vond ik dat maar misschien dat het te maken heeft met de bronstijd die nu gaande was daar. In Nieuw-Zeeland jaagt iedereen voornamelijk op edelhert, wapiti, sitka, wild zwijn en gamebirds als fazant. Deze dieren zijn allemaal geïmporteerd en horen in principe niet thuis in Nieuw-Zeeland. Er zijn daarom ook geen natuurlijk predators en daarom noodzakelijk dat de mens - die ze ook daar heeft gebracht - deze wildstand beheert. Jammer dat ik niet daar woon....
Dan met z'n drieën op de voorbank van de helicopter: de piloot, ik en dan Jan en over de Wilkins rivier de bergen in over het Mount Aspiring National Park met bergen met - kleine - gletsjers waar we prachtig overheen vlogen. Je ziet het allemaal op zo'n geweldig andere manier vanuit de lucht! Echt een fantastische ervaring. Dan maar decadent...
 




Na zo'n vijftig minuten werden we gedropt op een vlak stukje grond aan het begin van een trail. Op de plek landt ook de andere excursie met een vliegtuigje, echter dan wordt je aan de andere kant van de rivier afgezet en moet je dus nog het water door. Dat moet je wel weten van te voren. Met de helikopter word je aan de 'goede' kant afgezet en kan je zonder natte voeten aan de wandeling - waar 3 1/2 uur voor staat - beginnen. 


Het is er prachtig! Alles wat nog in de schaduw lag was overdekt met een dun laagje rijp, maar dat verdween snel zodra de zon erop scheen. Het was een prachtige dag met volop zon. Onze broeken waren in no-time doorweekt door het kniehoge, natte gras. 
Berijpte varens

.. en gras

Prachtige dag, prachtige omgeving...
We hebben op ons gemak de wandeling gemaakt en zijn veel gestopt. De trail is niet al te moeilijk en wij hebben er veel sneller over gedaan dat er voor stond. We moesten 'beneden' nog best lang wachten eer de jetboat in de bocht van de rivier verscheen. We hoorden hem eerder dan we 'm zagen. Dus met de jetboat terug van dat punt naar het beginpunt van vanmorgen met de helikopter. Dat ging best snel en vooral als hij - de piloot - een vol rondje maakte was het wel even kicken. Maar ja, dat weet zo'n (macho)piloot-mannetje ook wel, en als je dat nog nooit hebt meegemaakt is het wel een belevenis natuurlijk. Ik echter heb dat in 2000 ook al gedaan en in 2002 op de Stikine River in Canada hadden we ook een jetboat. Dus het was voor ons niet echt meer heel bijzonder maar daarom niet minder leuk. 



We werden afgezet bij een steiger waar de rivier diep genoeg was om de jetboat aan te meren en vandaar zijn wij - Jan en ik - te voet terug gelopen. Je kon ook met het busje terug, maar het was nog steeds mooi weer en het was niet zo ver lopen. We hebben ons nog even gedouched op 'onze' campground - geen idee of dat dat mocht maar gewoon gedaan - en zijn toen weg gereden richting de Franz Jozef Glacier, door een prachtig stuk Nieuw-Zeeland dwars door het Mount Aspriring NP, door de Haast-pas, langs de kust naar de de gletsjer. 
On the way langs de kust...
We hadden helaas weinig tijd om van al dat moois te genieten vanwege het nogal strakke reisplan wat we (helaas) hadden. Toch even een puntje van kritiek richting ons reisburo, First Light Travel. We kwamen in het donker aan in het gehuchtje was in ontstaan bij de Franz Jozef Glacier. Een campground voor één nacht en we zijn in het stadje wat gaan eten bij de Monsoon Bar and Restaurant, een soort burgertent waar we best hebben zitten schranzen. Was wat veel dus ik heb het overschot mee in een doggy-bag, één van de beste gewoontes van landen als dit (als ook in Amerika en waar Nederland nog wat van kan leren). We hebben nog gedouched (in de douches met codeslot: groot en proper maar slechts twee douches) en dan het bed maken en slapen.

Nieuw-Zeeland reisverslag - vervolg 4

De volgende dag, zondag 7 april, mochten we een uur langer doorslapen, want de zomertijd was ten einde en de wintertijd was weer begonnen. Aangezien wij zonder wekker slapen en vandaag best een lange rit voor de boeg hebben (helaas....) waren we al om 06.45u op pad. We zijn even snel naar de Franz Jozef Glacier gereden waar we het pad naar de gletsjer hebben opgelopen en enkel de gletsjer vanuit een uitzichtpunt hebben gezien. Jammer genoeg geen tijd om erheen te wandelen, anders hadden we dat zeker gedaan, temeer omdat wij de eersten waren. Er was verder helemaal niemand!


Het was een frisse ochtend met een hele heldere lucht en hadden - zeker in het begin - een prachtig landschap met ochtendmist. 


In Hari Hari hebben we ontbeten en dit plaatsje bestempeld als een potentiele oude-dag voorziening. Getankt in Hokitika, afvalwater gedumpt onderweg en eindelijk mijn korte broek weer eens opgezocht. Onderweg toch even de Pancake Coast bezocht ondanks het strakke schema. 


De temperatuur was inmiddels opgelopen naar een graadje of 18. Rond 17.00u waren we in Kohatu waar we even een koffie hebben gedronken. We kwamen eigenlijk net voor donker aan in Motueka, maar zijn doorgereden naar Kaiterteri van waar vandaan onze volgende excursie zou vertrekken. Onderweg tussen Motueka en Kaiterteri hebben we geen campgrounds gevonden (alleen veel boomgaarden, dit is het appelgebied van Nieuw-Zeeland). Eenmaal in Kaiterteri was het donker en hebben we wat op de tast een campground gevonden, Bethany Park (wat later een 'christian' campground bleek te zijn...). Een immens grote campground met nog een handjevol andere campers, maar dat kon je natuurlijk niet zien in het donker. Daar ook weer een keuken waar we ons avondeten hebben klaargemaakt en opgegeten en dan naar bed.


's Morgens werden we ruw gewekt door vechtende Pukeko's: een soort uit de kluiten gewassen meerkoeten. We hebben buiten ontbeten in het zonnetje en alles weer gereed gemaakt en gereden naar het dorpje Kaiterteri zelf, waar we bij het hokje van Wilsons te horen kregen dat we ons moesten melden in Motueka [zucht]. We waren gelukkig vroeg, dus snel weer terug naar Motueka waar we ruim op tijd in hun hoofdkantoor aankwamen. 
Het klaarmaken van onze daypacks

Met de boot werden we naar het beginpunt gebracht.

Beroemde gespleten rots.

Aan boord
We zouden met 'Wilson's' een driedaagse wandeltocht doen door het Abel Tasman National Park. Ook dit weer een tikkie aan de luxe kant, maar ach. We hebben in het verleden primitief genoeg gedaan. Het klaarmaken van de bagage ging wat rommelig. We kregen ieder een mooie Wilson's tas om onze spullen in te doen en we moesten zelf voor onze dagrugzak zorgen. Er stonden lunchpakketjes klaar en een fles water. We hadden onze overnachtspullen gelukkig gisteren al klaar gelegd, dus dat hoefden we alleen maar in de andere tas te doen. Met onze eigen auto reden we achter de bus aan waar de andere mensen die dezelfde tocht zouden doen in zaten. Ergens halverwege konden we de camper op een 'bewaakte' parkeerplaats achterlaten en konden wij ook de bus in weer terug naar Kaiterteri van waar vandaan de boot vertrok die ons naar ons wandelbeginpunt zou brengen. Daar moesten we even op wachten. Eenmaal aan boord (rond 13.00u pas) bleven wij boven op het buitendek zitten ondanks dat het niet echt warm was, maar de zon scheen en dan ga je niet binnen zitten! We zijn afgezet in Totaranui, waar onze wandeling begin (zie de kaart op deze site). 
Zwarte scholekster met een mossel

Pohutukawa

Oversteek van een lagune

Zonsondergang bij onze eerste lodge.
We hebben gewandeld in prachtig oerbossen met eeuwenoude bomen en onze gids vertelde er veel over. De groep was vrij groot en zeer divers maar best ok. Het weer was goed: beetje zonnig, niet te warm. Uiteindelijk kwamen we uit bij een lodge, Meadows Homestead, waar we konden douchen in onze eigen (luxe) kamer en gewoon konden relaxen in een grote lounge met open haard. Het uitzicht was formidabel. Je zou maar zo wonen. Heerlijk gegeten - niet super veel, maar wel erg lekker. Na de thee onze donzige tweepersoonsbed in en snurken.

Dag twee van onze wandeling begon met een stevig ontbijt en buiten op de tafel stond alles uitgestald voor de lunch waar we naar believen in konden graaien en onze lunchzak mee konden vullen en dat was behoorlijk veel! Zeer goed verzorgd, maar ik wel zeggen.
Nog even genieten van de laatste necktar

Roodpoot meeuw

Een Bellbird.

Er zaten geen kaboutertjes onder..

Onze tocht van vandaag was prima te doen met af en toe best steile stukjes. Na een uur of twee gingen een aantal van onze groep vanaf een strand verder met kayaks. Wij liepen gewoon verder door het prachtige bos met palmen, manuka, kanuka (weten we het verschil nog?), en de schitterende geluidjes van de bellbird en de tui. De stops onderweg zijn goed voorzien van o.a. wc's (waar je gewoon doortrekt!) met wc papier. Af en toe moet je door het water zodat je je wandelschoenen moet vervangen door je teva's of gewoon op blote voeten verder. Dat laatste deed ik dan en dat veroorzaakte wat pijnlijke voetzolen op mijn poezelige stadsvoetjes. Niet zeiken, gewoon doorlopen. Buiten deze kleine pijntjes bezorgden de bulten van de sandflies mij meer irritatie. Wat een gemene rotkrengen! De tweede lodge, Torrent Bay, was zonodig nog mooier met een mooie lounge en een ruime kamer. Het eten weer formidabel, en we werden met veel zorg en gastvrijheid omringt. Pluim voor Wilson's! Dan 's avonds in slaap vallen bij het geluid van de golven. Wat wil een mens nog meer!
De overvloedige tafel om je lunchpakket samen te stellen.

Manuka

Fantail.

De derde en tevens laatste wandeldag verliep wat vlotter dan de vorige dagen. Er werd flink doorgestapt - maar nog niet snel genoeg soms naar mijn zin. Weer 17 km deze dag. Het weer was wat wisselvallig vandaag met af en toe dikke, grijze wolken, maar we hebben het toch droog gehouden. De paden waren goed en naarmate we dichter bij het eindpunt kwamen, kwamen we steeds meer tegenliggers tegen, hoewel ik nog vond meevallen. Schijnt in de zomer (daar dus december en januari) behoorlijk druk te zijn. Rond 14.30u was het gedaan en moesten we bij het eindpunt nog een flinke tijd wachten op de bus. De kayakkers onderweg nog opgepikt, korte evaluatie bij het kantoor (onderweg ook nog de camper opgehaald) en dan boodschappen doen bij de supermarkt daar: onze favoriet New World, een soort luxe AH, maar dan tien keer beter gesorteerd! Op weg richting Picton waar we onderweg op een campground in Cable Bay hebben overnacht.

IK GA VERHUIZEN!!!

Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ...