Effe somberen en hardop mopperen

Oftewel: hoe zit ik nu eigenlijk in elkaar....

We gaan even somberen vandaag. Ik probeer dit neer te pennen met een diepe groef tussen mijn ogen. Zal mij niet zo'n probleem opleveren: tijd om hem op te vullen met Botox. Die groef zit er al jaren. Bovendien heb ik hoofdpijn vandaag, gisteren ook al, om onduidelijke reden. Normaal weet ik wel wat de oorzaak is, dit keer niet.

Normaal gesproken sla ik ook niet zo'n super sombere toon aan als nu, maar ik vind het leven tamelijk saai. Wat gebeurt er nou.....? Helemaal niets toch? Je bent maar aan het werk en aan het werk, en dan ook nog werk wat ik ook soms vreselijk saai vind. De héle dag binnen, de hele dag achter zo'n computerscherm. Als ik naar rechts kijk zie ik de groenstrook met bomen die heen en weer waaien, ik hoor de hele dag de vliegtuigen die landen, ik zie de blauwe lucht door de bomen schemeren maar kan daar niets mee, als ik naar voren kijk zie ik in eerste instantie een computerscherm en dan een witte kast, als ik naar links kijk zie ik de deur en de printer en nog een kast.... tjongejongejonge. Saaiheid ten top. Een vakantie in het vooruitschiet...

Dan ga je naar huis en dan rij ik mijn straat in en dan denk ik ..... ja, wat denk ik eigenlijk? Eigenlijk niets. Ik zie al die andere mensen die zich door die nauwe straat wringen, ongeduldig zijn, parkeren op plekken waar ze niet mogen parkeren. Dan draai ik de parkeerhaven in en hoop dat er nog een plekje is voor mij, want tegenwoordig staat het daar vaak vol en dan nog vaak met auto's van mensen die er niet wonen. Staat er sinds kort een bord 'verboden om buiten de parkeervakken te parkeren'- belachelijk -, maar vanmorgen hing er al een vuilniszak overheen. Dat is dan weer humor! En thuis zit je dan weggepropt tussen het winkelcentrum en de rest van de huizen, geen uitzicht, wel zon, wel privacy, het lawaai van de straat, de mensen, de karretjes, het getoeter, die oorverdovende scootertjes.....Mijn gezellige huisje....

Dan mijn leven. Ik leef van weekend naar weekend, want dan ben ik SAMEN. Doordeweeks doe ik bijna niets dan eten maken, wat TV kijken, zo af en toe wat opruimen, beetje in de tuin frustelen en lezen - als ik zin heb. Want doordeweeks ben ik alleen. Vooral in de zomer zou ik ook wel eens graag na het werk gewoon hup weg in de auto even naar het strand. Rosé-tje drinken, saté-tje eten, genieten van de zon die in de zee zakt. Onbekommerd

En waarom doe ik dat dan niet als het kan? Want ik zit niet altijd alleen doordeweeks. Soms is Jan er wel, maar dan zitten we ook 'gewoon thuis'. Tja, weet ik eigenlijk niet! In feite weet ik het wel, denk ik, want ik heb er altijd een beetje een hekel aan als ik zelf daarin het initiatief moet nemen. Ik laat mij in die zin graag leiden. Nou moet ik oppassen dat dit niet als een verwijt klinkt natuurlijk, want dat is het niet. Ik zit nu gewoon hardop te mopperen en te zoeken naar waarom ik nou zo mopper. Probleem ligt ook bij mij, want ik pieker te veel en dan zou ik zeggen van: ja maar.....ik heb hoofdpijn, of ik krijg hoofdpijn, of ik slaap dan niet, of ik ben moe nu. Zoek maar een uitvlucht. Maar als mijn mannetje nu zou zeggen als ik thuis kom om half zes: 'kom schat, we gaan even naar het strand, even terrasje pikken en wat eten', dan zou ik zo meegaan natuurlijk, maar niet als ik bijvoorbeeld nog zou moeten zeggen waarhéén we dan zouden moeten gaan. Het moet gewoon kant en klaar zijn. Zo van hup, we gaan daarheen en geen gemekker, ik weet het al, geniet

Ik ben gewoon niet het type dat graag ergens een initiatief in neemt, zeker niet als het plotse ingevingen zijn. Iets plannen doe ik niet graag. Ik vind het altijd fijn als anderen dat doen. Zo van: 'Nou, vanavond geen zin om te koken, kom, we gaan even bij die-en-die eten'. Of: 'Kom, we gaan even toertje doen op de fiets.' Niet van: 'Heb je zin om....'. Nee, gewoon zeggen: nu kom mee. Meestal ben er dan wel voor te porren. Als het maar leuk is natuurlijk.... 

Als je het aan mij overlaat, gebeurt er weinig. Kan voor mezelf best initiatieven nemen, maar niet als er ook anderen bij betrokken zijn, dan blokkeer ik. Ik laat me graag op sleeptouw nemen. Gewoon doen, niet overleggen, het niet aan mij overlaten...

Ok, genoeg gemopperd? Je weet het hè: niet té serieus.....



Monday

I hate the monday...
Why does the monday exist?
Who invented the monday?
He should be killed, he's a terrorist.....



Funny name: mon - day
What's a 'mon'?
'Mon' as in 'mine'
Well, it is definitely not MY day....







Hardlopen in de vroege ochtend

Plesmanhoek in de vroege ochtend.
Heb voor de verandering vanmorgen eens hardgelopen. Normaal doe ik dat op woensdagnamiddag, maar gisteren had ik andere dingen te doen en bovendien was het veel te warm. Het was wel beter geweest als ik gisteren wel had gelopen, want ik was behoorlijk gefrustreerd - waarover ik mij helaas niet kan uitlaten - en had het gisteren meer nodig dan vanmorgen.

Anyway, omdat het woensdagmorgen zo heerlijk fris was buiten, had ik gehoopt dat dat vandaag ook zo zou zijn, maar helaas was dat niet het geval en heb ik weer lopen zweten als een otter. Bovendien had ik het gevoel alsof ik niet echt vooruit ging, maar al met al toch een goed gemiddelde 'pace' van rond de 7, wat voor mij de normale snelheid is. Vandaag voor het laatst met het trainingsschema - 15 min hard 3 min traag en dat drie maal - gelopen. Voor de volgende keer heb ik 30 minuten aan één stuk. Ik denk zelf dat ik dat dan nog wel minstens één keer herhaal, dus één uur lopen met daartussenin drie minuten wandelen. De volgende keer is zondag, de day after....

Want zaterdag is het hier Mystery Land en dan moet je je niet in de buurt wagen van het Haarlemmermeersebos want het publiek stroomt van alle kanten toe, heb ik al gezien. Rondom overal parkeervoorzieningen voorzien en sommige landbouwers die hun weiland beschikbaar stellen lopen aardig binnen die dag (15 euro voor een auto voor een dag! - tel uit je winst). Overal zie je schotten, alles is afgesloten en hele fietspaden zijn die zaterdag gewoon dicht en moet je je plan maar trekken als je van Vijfhuizen naar Hoofddorp moet. Ook de Groene Weelde zal niet te benaderen zijn. Het is een dag afzien voor de mensen die er om heen wonen. Gelukkig maar één dag en geen drie, zoals bijvoorbeeld bij Pukkelpop of zo. Maar als je ziet wat voor voorbereidingen het vergt, dan is dat enorm! Een groot deel van het bos is al dicht vanaf 12 augustus en blijft dicht tot en met de 30e. Overal verrijzen tenten en podia die je dan van een afstandje wel kunt zien en het terrein is enorm groot. Je ziet overal borden met bewegwijzering en je kunt je alleen maar voorstellen hoe enorm druk het zal zijn zaterdag. En wat voor troep er dan ligt de zondagmorgen erna, als alles weer voorbij is....

We zullen het zien de zondag. 


Zo heerlijk rustig.....
Ik moet zeggen dat in de weken daarna toch alles wordt schoongemaakt, het gras opnieuw wordt ingezaaid en na een week of wat er haast niets meer van te zien is. Dat er nu zo lang zo'n enorm stuk wordt afgezet, is voor het eerst. Vroeger in de eerste jaren kon je er nog gewoon dwars doorheen lopen, maar alles is nu dicht. Mensen die moeten trainen voor de Haarlemmermeerrun - 1 september -  moeten allemaal en masse hun rondjes aanpassen. En je ziet enorm veel hardlopers de laatste weken. Waarschijnlijk daarvoor.

Wat ik ook heb gemerkt overigens is dat ik denk dat ik weet waar mijn hoofdpijn na het lopen - of andere inspanning - vandaan komt, en volgens mij heeft het te maken met een te lage bloedsuikerspiegel. Ik kreeg dus vanmorgen een uurtje na het lopen weer last van die 'speciale' hoofdpijn (hij voelt heel anders aan dan 'normale' hoofdpijn) en ik heb toen snel mijn smoothie opgedronken - mijn huismix van - let op - : twee bananen, een hele appel, vijf pruimen, een handjevol aardbeien, restje mango, een aantal vers geplukte (bevroren) bramen, vers geperste sinaasappelsap van twee sinaasappels en yoghurt - en daarna een bak sterke koffie met een Digestive met chocolade van Verkade en je voelt zo je hoofdpijn wegzakken. Dus VEEL eten vandaag! 

Kan niet zeggen dat ik mij nu super uitgerust voel maar ik heb wel een voldaan gevoel. En dat is ook best fijn.


Life aint easy


Het is wat stil aan het front. Misschien dat de Sint Janskruid nu eindelijk zijn werk begint te doen. Ik ben daar op 11 juli mee begonnen om die chaos in mijn kop een beetje tot bedaren te brengen, en het zou kunnen dat dat nu begint te werken.

De weken zijn nog best rustig. Al vanaf half juli kan ik wat op halve kracht werken omdat het onderwerp van mijn functie - ik ben o.a. Personal Assistant van de Managing Director - niet aanwezig is. Ik heb wel werk, maar dat kan ik op mijn eigen tempo bepalen en indelen en dat werkt toch anders dan dat de persoon in kwestie aanwezig is, die nogal eens de neiging heeft te pas en te onpas naar binnen te stormen en opdrachten begint uit te delen die vaak direct gedaan moeten worden. Niet erg, that's my job, maar soms moet je wel even tot tien tellen en die smile op je gezicht houden terwijl je van binnen een ander gezicht wilt trekken. Kost wat energie, maar het kost ook energie om jezelf bezig te houden zoveel weken. Als dan buiten de zon zo vrolijk schijnt, heb je het wel een ietwat moeilijk. Als het bewolkt is en het regent vind ik het allemaal niet zo erg.

Maar volgende week is dat allemaal voorbij. Dan is praktisch iedereen er weer en kan het gewone drukke leven weer beginnen. De scholen zijn hier ook weer begonnen vanaf maandag, maar omdat ik tegenwoordig al om 08.10u in de auto zit, heb ik nergens last van. Ze zijn de weg aan het opknappen en ik denk dat het een stuk beter en overzichtelijker zal zijn, ondanks dat ik veel mensen hoor mopperen. Het is toch altijd zo dat men altijd wel iets te zeuren en te zagen moet hebben! Ik ben toch blij dat ik geen ambtenaar bij de gemeente ben, want je doet het nooit goed. Ik heb daar hier af en toe al een last van en dan heb ik zoiets van: "nou ja, dan niet. Zoek het dan maar uit." Gelukkig is niet iedereen uit hetzelfde hout gesneden en zijn er mensen die dat soort commentaar over hun brede rug af laten glijden. 

Op het verkoopfront is het ook rustig. Maar als gezegd, no hurries. Als er eenmaal een kogel door een kerk is, zal het hectisch genoeg zijn dus nu nog even 'genieten' van de rust. 

Aan de andere kant dringen zich weer wat extra zorgjes op waar ik vroeger geen last van had: mijn vader is nogal aan het kwakkelen met zijn gezondheid. Nu wordt hij volgend jaar 80, dus op zich 'logisch', maar je zou willen dat het anders was. Zo fris en fruitig als hij vroeger was, zo depressief, zonder energie en futloos is hij nu. Wij denken dat het voor een heel groot deel 'tussen de oren' zit, wat ik niet denigrerend bedoel, want wat best een groot probleem kan zijn. Ouder worden komt met gebreken en als je dat niet gewend bent en dat niet kunt accepteren - wat overigens een hele kunst is - dan kunnen er allerlei lichamelijke klachten ontstaan. Ieder onderdeel wat wordt gecontroleerd is steeds in orde en mankeert hem in feite helemaal niets, maar toch voelt hij zich super rot en kan absoluut niet meer genieten van zijn leven. Mijn schoonzus probeert hem nu naar een geriatrist - of hoe zo iemand ook heet - te krijgen: dat is een specialist in kwetsbare oudere personen die ziek zijn en waar niemand kan achterhalen waar het aan ligt. Ik hoop enorm dat dat gaat lukken! Of dat iets zal oplossen weet ik niet, maar dan is hij de gang week in week uit naar het ziekenhuis naar weer een andere specialist tenminste kwijt en kan één specialisme zich op hem richten. Dat op zich zal al heel veel rust geven.

Dus daar heb ik wat zorgen van. Zeker ook naar mijn moeder toe die dit allemaal maar moet ondergaan en zij is ook niet meer de jongste en bovendien slecht ter been. Begin september gaat zij voor een heupoperatie en hopelijk gaat het daarna stukken beter. Hoe het dan verder moet met mijn vader dat zien we dan wel weer. Als je diep in mijn hart kijkt zou het zoveel beter zijn als zij beiden zouden verhuizen naar een aanleunwoning of zo'n zelfstandige woning in een bejaardencentrum, hoe lullig dat ook mag klinken. Liever ouderencentrum, dat klinkt wat vriendelijker. Maar ze zijn nogal eigenwijs en ik laat het besef en de keuze maar aan hun zelf over, want iets opdringen dat lukt bij niemand en is ook niet goed. Het is alleen spijtig dat het besef wat laat komt, maar aan de andere kant kan je ook niet alles voorzien en dat de 'degeneratie', om het zo maar eens te noemen, zo snel zou gaan, had niemand voorzien. Dan is het wel spijtig dat ik zo ver van ze af woon, hoewel een uur rijden wel te overzien is natuurlijk ware het niet dat de weg erheen vaak één lange file is en dat uur er dan vaak twee worden en dan is het de moeite niet. Gelukkig woont mijn broer met zijn familie wel bij ze in de buurt, wat dan als consequentie heeft dat zij de acute zaakjes moeten oplossen. Maar goed. Dat zij zo. 

That's life. Nobody said it would be easy...


Houten huisje aan een meer

Als ik zo mijn blogs lees, zit er in elke blog wel een soort rode draad en dat is over het algemeen 'gemopper'. Er hangt altijd een soort van negatieve waas over mijn blogjes, zeker als ik het toch waag om te bloggen als ik niet zo goed in mijn vel zit, wat de laatste tijd regelmatig het geval is.

Vraag is of ik mij daar zorgen over moet maken. Ik ben melancholisch van aard, ik heb de neiging om juist naar de zaken te kijken die mis kunnen gaan, ik zie vaak beren op de weg. Maar ik vind mijzelf geen pessimist. Echt optimistisch kan je mij echter ook niet noemen....Ik zou mezelf misschien meer omschrijven als realist. En een dromer.

Er zit diep in mij altijd een soort onrust die zich als een mini-wervelwindje in mijn maagstreek heeft genesteld. Deze onrust straalt ontevredenheid uit, alsof er nog zoveel meer in het leven is wat ik nu mis. Alsof al het mooie op dit moment aan mij voorbij gaat. En op sommige dagen in de maand wakkert deze wervelwind uit tot een orkaan en ik moet die dan maar in toom zien te houden.

Ik zal eerlijk gezegd blij zijn als dat hele gedoe eindelijk eens een keer voorbij is. Zeker omdat ik er de laatste jaren erg veel last van heb. En niet alleen ik: ook de mensen om mij heen zullen het niet gemakkelijk hebben bij mij. 

Maar de onrust zit veel dieper en ik heb wel een idee wat de oorzaak is. Ik voel mij mateloos opgesloten gedurende de dag, zo tussen vier muren achter een buro met een beeldscherm voor mijn neus. Dan staan mijn ramen wel wagenwijd open en kijk ik uit over bossages, maar ik kan onwezenlijk veel verlangen naar een rood geschilderd houten huis aan de rand van een meer, omringd door bossen en heuvels en een grindweggetje wat naar dat huisje leidt. Ik kan helemaal wegdromen in het idee dat dat mijn huis is waar ik na een dag werken naar toe rij en dat ik daar 's avonds op mijn eigen steigertje kan uitkijken over het meer naar de ondergaande zon, de vogels kan horen fluiten, het zachte gespetter van het water wat in beroering wordt gebracht door eenden of loons. Het gekraak van de dorre blaadjes op de bodem van het bos en het geflapper van oren van een hert wat zich per ongeluk te dicht bij mijn huisje waagt. Dat is alles wat ik hoor: natuur.

Dat in tegenstelling tot wat ik hier de hele dag hoor. De héle dag door die vliegtuigen die opstijgen van de Kaagbaan! Zeker met die westenwind zoals die nu waait, is het de hele dag feest. Wij zitten daar met het bedrijf vlak langs en je word er helemaal gestoord van, zeker als je daar op gaat zitten letten. Ik was denk ik de enige die het fijn wordt dat Schiphol stil lag op die dag dat de Eyjafjallajökull op IJsland uitbarstte en er geen vliegverkeer mogelijk was en het hier zo heerlijk rustig was!

Gelukkig zijn er nog zat kleine dingen waar ik heel gelukkig van kan worden en als ik uit mijn raam kijk en twee hazelnootjes aan de hazelaar hierachter zie hangen, blijf ik toch vinden dat het leven zo slecht niet is.

Transitie en Fred

Ik heb vandaag weer zo'n dag dat ik me vreselijk irriteer aan van alles en nog wat! Als ik dan in mijn agenda kijk, denk ik: nu al? Argh! Het kan best zo zijn natuurlijk, want - en ik wil niet zeuren natuurlijk - het moddert wat de laatste tijd en ik kan nergens meer van aan. Dat dat zo'n invloed heeft op mijn gemoed is eigenlijk nog het ergste van alles. Die vermoeidheid, die stemmingswisselingen, dat ontevreden gevoel.... Ik heb dat tamelijk vaak de laatste tijd. 

Ik irriteer mij vandaag mateloos aan die constante vliegtuigherrie hier. De wind staat waarschijnlijk weer 'ongunstig '- ligt er maar net aan hoe je het bekijkt natuurlijk - dus de Kaagbaan wordt volop gebruikt. Deze ligt parallel aan Nieuw-Vennep, parallel aan ons bedrijf dus de hele godsganse dag hoor je die kkkkkk*****vliegtuigen. Is het eindelijk eens lekker weer - lekker, in de zin van 'de ramen kunnen gewoon open'- maakt de vliegtuigherrie het bijkans onmogelijk om ze open te hebben. Ik heb de radio maar uit gedaan, want die hoor je toch niet. Hopeloos!

Ik ben vandaag ook erg moe, maar we zijn gisteren van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bezig geweest, dus dat is ook niet zo verwonderlijk. Gisteren zijn wij uit ons vakantie-adres - het 'Landhuis' - vertrokken en dat betekent zo'n tig vierkante meter stofzuigen en dweilen. Buiten dat hebben we eerst hardgelopen, dan dus het huis aan kant, dan naar ons eigen huis alles daar weer opruimen, even wat eten, even naar Amsterdam om hardloopschoenen te kopen, even naar Hillegom om duikspullen te kopen, even naar het tuincentrum om een plantje te kopen, en tussendoor nog even naar de AH om boodschappen te halen, dan nog even naar Fred om hem eten te geven, dan terug naar huis...... pffff. En dan weer in je eigen bedje liggen wat op zich lekker is, maar ook wel erg warm ondanks de wapper.

Fred
Afscheid nemen van Fred.... En dan vanmorgen een SMS lezen van de bewoners die terug waren gekomen en lezen: '(...) Fred lag buiten op ons te wachten (...)'. 

Nee joh, niet op JULLIE! 
Op ONS! 

Och arm.... ksal 'm missen....


Slechte zin

Tjonge. Heb ik even slechte zin vandaag! Zit me een partij te gapen, kom niet op gang, ben super moe alsof ik geen oog heb dicht gedaan vannacht. Alsof ik ontvoerd ben geweest.

Het worden lange uren voor mij vandaag....

Sloom

Ik weet het: ik mag niet klagen. Het is ook maandag, dus ook geen goede dag om te gaan bloggen. Maar toch...

Inmiddels is het 29 graden op mijn kantoor. De airco is stuk bij mij. Nu ben ik niet zo'n airco-fan - grappige woordspeling - maar als je nu al zo'n drie weken op rij in zo'n warm kantoor zit, dan begin je het toch wel een ietwat zat te worden. Ook omdat het niet het enige is wat mij een beetje een blèh-gevoel geeft. Zoals in mijn vorige blog al gemeld is het gewoon komkommertijd en gebeurt er weinig. Iedereen op vakantie, nu ook niet echt een supervolle werkagenda met stapels werk wat ik nu mooi had kunnen weg werken. En wat vaak gebeurt is als je het rustig hebt, dat je dan ook geen zin hebt om iets op te pakken, zeker niet als het zo warm is. 's Morgens gaat het nog wel, maar 's middags..... het is net alsof de stoel magnetisch is en ik van ijzer...

En wat had je dan het liefst willen doen, waar had je dan het liefst willen zijn op momenten als deze?

Niet thuis in ieder geval. Niet in dít huis. Wel in mijn droomhuis. Maar die heb ik niet. In mijn droomhuis valt een hoop te doen want er zit een flinke tuin omheen. Misschien zijn de pruimen wel rijp en moeten ze geplukt worden, moet ik daar jam of gelei van maken. Ik moet de appelbomen in de gaten houden en kijken hoe de appels groeien. Ik moet de druiven uitdunnen om de anderen groter te laten worden. Ik moet voor die paar kippen zorgen en mijn hond heeft ook aandacht nodig. De moestuin moet dagelijks onderhouden worden, rozen gesnoeid, bloemen geplukt. Ik moet brood bakken, ik moet de oven aanhouden, want die gaat op hout. Gelukkig staat die buiten anders was het binnen niet te harden. Ik moet maar een taart maken van al die rode bessen en aardbeien, of anders invriezen. Ja, dan heb ik geen tijd meer om te werken. Ben dan wel lekker de hele dag buiten zonder echt in de zon te bakken of samen met die andere zestienmiljoen mensen op het strand te liggen of brallend bij zandeiland 4 in Vinkeveen.

Slapen

Iedere dag om 15.00u komt-ie langs: de man met de hamer. Alweer? Ja, alweer. Deze hele week al last van. Nu voor de vierde dag. Had ik gisteren maar niet moeten gaan hardlopen, denk ik dan. Maar gisteren kon het eindelijk weer eens. Gisteren was het niet zo HEET. En ik loop niet graag bij warmte. Het was gisteren eigenlijk al te warm. Maar toen ik liep, scheen de zon niet en had ik zelfs een paar spettertjes op het eind. Bovendien had ik de afgelopen veertien dagen geen meter hardgelopen en is het überhaupt de hele maand juli wat dat aan gaat drama geweest. En dat alleen maar vanwege de hoge temperaturen. Geef mij maar temperaturen van een graadje of vijftien, of in de winter net boven het vriespunt.... Zalig... Nog effies wachten. Het gaat hard genoeg en over een paar maanden lopen we weer te klagen dat het zo koud is.

Ik probeerde vandaag mijn kantoor met een verrijdbare airco koel te houden, maar kwam niet kouder dan 26 graden. Nu had ik wel soort van geluk dat ik aan het einde van de middag een afspraak had bij een bedrijf wat de airco wél aanhad, dus al met al heb ik niets te klagen. Behalve dan die man met de hamer.

Morgen gaan wij in principe duiken maar goh als ik me nog zo moe voel... Maar aan de andere kant is het ook wel lekker om even een duikje te doen en dan maar proberen toch maar wat uit te slapen wat niet echt meevalt, want het is om vijf uur 's morgens al knallicht in de slaapkamer. Ik ben iedere morgen ruim voor de wekker wakker - goed vervelend - en die gaat om 07.00u. Niet alleen doordeweeks maar ook in het weekend dus. Geen wonder dat ik zo moe ben...



Argh, het was me een geworstel van jawelste om die man de baas te blijven. Slapen wil ik, slapen, slapen, slapen....

IK GA VERHUIZEN!!!

Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ...