Een tweekamerwoning....

Ajakkes. Vandaag voor de tweede maal een bezichtiging gehad van mijn woning en weer aan een stel die tijdens de bezichtiging vindt dat het toch te klein is en ze een kamer missen. Dan denk ik: lezen die mensen de tekst op de verkoopsite wel? Kijken ze überhaupt wel naar de plattegrond? Daarop is toch zeer duidelijk te zien dat het om een tweekamerwoning gaat. 

Nu de makelaar duidelijk geïnstrueerd dat hij bij potentiële kopers toch nog maar even moet benadrukken dat de woning slechts één, zij het grote, slaapkamer heeft.

Maar goed. We gaan gewoon door met ademhalen, ik hoef niet stante pé op zoek naar een andere woning. Scheelt weer.

Maandag

Een laat-deze-asjeblieft-vervallen dag

De bijkomdag

De baaldag

De ik-heb-geen-zin dag

De het-was-een-leuk-weekend-en-dan-valt-het-zo-tegen dag

En dan vandaag er nog eens bovenop de Jan-gaat-weg-voor-een-maand dag

Dus ook nog een super but-dag (b=k)

En vanmiddag gatver-boodschappen dag

De kan-het-niet-wat-leuker en wanneer-mag-ik-stoppen-met-werken dag

De ik-wou-dat-ik-rijk-was dag

De ik-heb-al-twee-bakken-koffie-op-en-het-helpt-niet dag

Help....

De kaalgevreten wildernis

Die vervelende maandag is gelukkig alweer voorbij, en dus kunnen we beginnen aan de rest van de week, die lang zo erg niet is. Als de maandag eenmaal geweest is, gaat het een stuk beter met mij.

Vorige week vrijdag had ik een rotdag. Door een druppel - en die bekende emmer - had ik die middag een ontzettende huilbui die niet leek te stoppen. Ik ben die middag eerder naar huis gegaan en ben even naar de duinen geweest en daar een wandeling gedaan van zo'n zes kilometer, laverend tussen de damherten, die je vroeger echt van het pad af moest zoeken en die nu op een meter of dertig van je af staan - soms nog wel dichter bij - en niet eens meer voor je weglopen. Dat buiten zijn en alles even van me afpraten tegen Jan heeft mij goed gedaan. Natuurlijk voel je je knap gammel en moe daarna, maar soms kan je het niet tegenhouden en moet het eruit. Dat was dus vrijdag.

Zaterdag zijn wij via een boerenmarkt in Almere, waar wij een flinke kip van zo'n twee kilo hebben gekocht en een doos wijn, naar mijn ouders gereden om toch nog even bij ze langs te gaan. Om de tijd wat te doden zijn we nog even naar het einde van de Knardijk gereden en daar rechts naar beneden de Oostvaardersplassen in gelopen. Nu die film De Nieuw Wildernis zo enorm wordt gepromoot, nog eens even met eigen ogen wezen kijken wat een troosteloze toestand daar heerst. 

Kaalgevreten wilgenbomen

Zelfs in de zomer is alles kaal gevreten. Gelukkig zagen we nog een reebok in het omhekte terrein, maar ik heb de goede indruk dat hij over het niet al te hoge hek - want op dat terrein lopen de Koniks - kan springen om zijn voedsel buiten de omheining te zoeken. 

Reebok.

Reeën zijn namelijk niet meer te vinden in de Oostvaardersplassen omdat zij zich daar niet meer kunnen handhaven - er geen voedsel meer is - tussen de grote grazers en de ganzen. Ze zitten nog wel in het Hollandse Hout, een bos aan de linkerkant van de Knardijk. 

Op datzelfde terrein zagen we ook nog een dode Konik liggen, een merrie, die daar volgens mij nog niet echt heel lang lag. Was wel aardig opgezwollen en er zaten veel vliegen op, maar nog nergens een teken van verrotting en het stonk er ook nog niet echt super erg. De foto heb ik bewerkt met een zogenaamd artistiek filter, maar het is wel degelijk een echte foto van een dode Konikmerrie. Ik kon zo niet zien waaraan ze nou was overleden.... Het leek net alsof ze daar gewoon boem! was omgevallen.

Dode Konikmerrie (Oostvaardersplassen)

Mede door de politiek loopt het daar uit op een drama ondanks goede alternatieve beheerplannen (zie het pdf-bestand hier) waar tot nu toe helaas nog niet naar wordt geluisterd. De damherten in de Waterleidingduinen gaan eenzelfde lot tegemoet nu het hele gebied is omheind.

Afijn. Even langs mijn ouders dus waar mijn vader op dat moment erg ziek was en niet veel had aan ons bezoekje. Aangezien Jan in oktober op zee zit, was dit nog de enige kans voordat hij weg gaat om nog even langs te gaan. Je weet niet hoe snel het gaat natuurlijk.

Zondag hebben we eerst hardgelopen en daarna lekker lopen rommelen in de tuin en binnen en 's avonds een zalige reebout - nee, niet van de reebok hierboven - hebben verorberd. 

Voortgang

Het is raar hoe je nu de dagen doorkomt. De ene keer voel je je sterk, het volgende moment staan de tranen in je ogen. Mijn ouders zijn nu druk bezig om de zaakjes te regelen en er worden allerlei afspraken gemaakt. Erg zakelijk allemaal, maar ja, het moet gebeuren. En beter nu met z'n tweeën dan straks allemaal moeilijk moeilijk als pa er niet meer is.

Ik kan mijn gedachten op kantoor er best moeilijk bij houden. Komt nog bij dat het erg druk is op kantoor en ik praktisch de hele dag alleen maar reizen en hotelkamers aan het boeken ben en daar moet je best je gedachten bij houden. Gelukkig kan ik één en ander laten regelen door externe partijen, anders zou ik helemaal horendol worden.

De telefoon staat helaas ook niet stil....

Ik heb contact met mijn moeder via Skype, dat staat dan ook op de achtergrond aan. Ze zegt dat het snel gaat en aan de ene kant is het maar goed ook, maar het klinkt wel raar om dat zo te zeggen. Maar een lang slepend ziektebed is ook niets. Niet voor mijn vader, maar voor ons ook niet. Want niet alleen ik zal me zo voelen, maar zeker mijn moeder en mijn broer en mijn schoonzus. Schijnt dat mijn kleine nichtje het er helemaal moeilijk mee heeft.... Jan kan van dit alles denk ik wat beter afstand nemen. 

Het is voor mij soms niet echt leuk dat ik geen contact heb met Jan overdag, dus moet ik het allemaal ook zelf maar zien te verwerken steeds. Alles opsparen voor de avond werkt niet altijd. Met mijn moeder kan ik zeg maar 'real time' via Skype 'praten' en dat werkt goed. Fijn dat we in zo'n tijdperk leven! 

Leuker kunnen we het niet maken...

Afgelopen weekend zijn we de zaterdag maar even naar de Flevopolder gereden om een bezoekje te brengen aan mijn moeder. Eerst mijn vader thuis opgehaald want het was slecht weer en anders zou hij drijfnat zijn als hij met zijn scootmobiel ('de hobbel' in onze kringen) naar het ziekenhuis zou gaan. Het ging nog steeds niet goed met hem en hij zag er ook niet echt gezond uit.

In het ziekenhuis zijn we ergens beneden gaan zitten want als je met z'n allen om zo'n bed heen staat in zo'n zaaltje, wordt het al snel bedompt. Het MC Zuiderzee is niet meer zo modern als het ooit was! Dan ziet het Spaarne in Hoofddorp er een stuk gelikter uit, maar dat is ook best een groot ziekenhuis. Daar een oom van mijn ontmoet, ome Wim uit Rotterdam :-) want hij kwam later met mijn tante Fien (zus van mijn vader) ook even langs in het ziekenhuis. Helemaal uit Rotterdam. Zo tegen half vijf pa weer thuis afgezet die helemaal kapot was. Ik hoefde niets te doen, dus zijn we richting huis gereden, daar eten gemaakt en gewoon een doordeweekse zaterdagavond gezellig samen doorgebracht.

Zondagmorgen weer hardlopen en ik doe even wat rustig aan qua kilometers, dus het bleef er bij zes kilometer, net zoals de woensdagmiddag ervoor. Omdat ik al wat moe was hoef ik mijn lijf niet nog extra uit te putten door nog meer te gaan lopen. In feite was het ook duikweer - zonnetje, wolkjes - maar we zijn toch maar niet gegaan omdat het spul nu wat moeilijker droogt en je dan 's middags alles nog nat moet opbergen en ik het niet buiten kan laten hangen. Puntje voor ons volgende huis dat we daar een goede voorziening voor moeten creëren.

Ja, en toen kreeg ik maandagmiddag een telefoontje van mijn broer dat mijn vader de uitslag had van het longonderzoek en dat nu blijkt dat hij longkanker heeft in het laatste stadium. En dan schrik je wel even. Tegelijk voelde ik me soort van opgelucht dat er nu eindelijk een diagnose is gesteld en je van die onzekerheid van 'wat is het nou' af bent. De term 'laatste stadium' is nog wat vaag omdat nu nog niet bekend is wat voor soort kanker het is en of er uitzaaiingen zijn, dan gebeurt later in het VU. Volgens de longarts kan het een maand, twee maanden duren....

Ja, nou goed. Dat spookt dus de hele verdere dag, avond en nacht door je hoofd en niet zozeer vanwege die ziekte, maar meer van 'en hoe nu erna'. Maandagavond belde mijn broer nog of ik misschien de dinsdag ma uit het ziekenhuis kon ophalen omdat hij zijn gewone auto niet had die dag. Dat heb ik gisteren dus gedaan. Ma opgehaald en samen met mijn broer thuis gebracht. Daar zaten we dan als familie met z'n vijven bij elkaar en konden we het erover hebben. Mijn vader is er heel nuchter in dus het was gelukkig geen sombere bedoeling. En dat heeft mij heel goed gedaan! Als mijn vader er zo luchtig en nuchter over doet, waarom zou ik me er dan bezwaard onder voelen? En mijn vader is zo. Dat is niet gemaakt of net doen alsof. Hij maakt zich meer zorgen om mijn moeder als zij straks alleen is dan over zichzelf. Maar mijn moeder redt zich wel: dat is een sterke vrouw.

Dus tegen twee uur ben ik weer naar kantoor gereden gisteren en ik voelde mij moe, maar wel een stuk beter. Nu zijn ze weer saampjes thuis en kunnen ze de dingen bespreken, in gang zetten en afronden. Wat, wanneer, hoe en dat soort dingen dat is nog onbekend, maar iedereen hoopt eigenlijk dat het geen maanden meer aansleept. Mijn vader voelt zich slecht en heeft weinig lol meer in het leven, dus het zou zeker voor hem het beste zijn als hij die lijdensweg niet lang hoeft te volgen. En dat is hij godzijdank ook niet van plan!

Mijn gepieker op dat vlak is dus gelukkig een stuk minder. Ze zijn beiden nog goed bij verstand en kunnen nu alles, eventueel met hulp van mij en mijn broer en schoonzus de zaken regelen. Het grote huis waar mijn vader en moeder nu in wonen wordt pas verkocht als het achter de rug is. Nu alles lekker laten zoals het is, en de rest komt wel....

Vandaag dus nog wel wat moe in het hoofd, maar wel goed geslapen. Ik heb het druk op kantoor, dus kan mijn gedachten goed verzetten. Je merkt dan wel dat je een ochtend bent weggeweest, want dan ligt er aardig wat op je te wachten. Het is daardoor helaas zo dat ik niet altijd direct behulpzaam zal kunnen zijn mocht daarom worden gevraagd, maar waar mogelijk natuurlijk wel. Ik ben dan ook nog niet van het super behulpzame type - nooit geweest eigenlijk - maar ja, ik doe wat ik kan (en wil)....

Uitgeput....

Vandaag voel ik mij emotioneel tamelijk uitgeput. Gisteren 'brak' ik eigenlijk door een opeenstapeling van dingen die ik ineens niet meer goed kon verwerken. Allemaal vrij onschuldige zaken, maar gezien de fase waar ik in zit - overgang - en het gewoon zijn zoals ik ben, kan dat ineens te veel worden en dan zit ik stuk. Ondanks dat ik gisteren best lekker heb gelopen, zo'n 6 km maar wel in een soort trance en met mijn gedachten heel ergens anders. Dat is dan misschien al een veeg teken geweest. Je hebt af en toe van die loopsessies dat je eigenlijk niet eens meer kunt herinneren waar je hebt gelopen en dat had ik gisteren.

Oorzaak van dit alles zijn een aantal zaken: mijn moeder moet worden geopereerd aan haar heup, mijn vader tobt met zijn gezondheid, ik ben dinsdagmiddag bij een overgangsconsulente geweest en daar veel over mezelf gepraat, ik had gisteren bezoek van een trainingsburo en daar ook ondanks dat ik dat niet wilde ook veel over mezelf en mijn frustraties gepraat, dan die kat gisteren: ik had een vlooienbandje gekocht voor onze aanloopkat en het aandoen ging verder zonder veel problemen maar later zat ze met d'r onderkaak onder dat bandje... Nou ja. Dus met veel geworstel en aardig wat schrammen en krassen rijker heb ik haar weer 'bevrijd' maar dat was voor mij eigenlijk de druppel. Daarna voelde ik mij zo somber als wat en dan komen al die nare dingen van de afgelopen weken die je over je heen krijgt ineens allemaal naar boven. O ja, en dan vergeet ik natuurlijk dat eeuwige geknaag in je binnenste van je woning die te koop staat én het belastinggeld wat maar niet gestort wordt. Al die kleine (luxe) probleempjes bij elkaar komen dan als een Old Faithful naar boven en dan loop je de hele avond somber te wezen.

Dan belt mijn broer dat de operatie van mijn moeder niet doorgaat omdat ze ziek is en koorts heeft! Ze zag er al enorm tegen op en als het dan niet doorgaat dan is dat zo'n enorme teleurstelling, kost zoveel energie. Maar dat zijn van die dingen die je niet in de hand hebt en je kan niet anders dan je daarbij neerleggen, letterlijk. Nu maar hopen dat het geen longontsteking is want dat komt extra hard bij haar aan.

Dan vergeet ik ook nog te melden dat ik 's middags een telefoontje kreeg van de makelaar dat er iemand is die belangstelling heeft voor mijn huis en een bezichtiging wil doen, maar pas aan het eind van de maand omdat deze meneer eerst lekker op vakantie gaat. En het gekke is dat ik dat dan noteer met een stoïcijns gezicht en dat zo'n mededeling pas heel langzaam als een percolator naar binnen siepelt. Ondanks dat het pas mijn tweede bezichtiging is en mijn woning nu 3 maanden te koop staat ben ik er tamelijk laconiek onder maar tegelijkertijd voel je van die snippertjes 'paniek' dat als het wat wordt ik een ander huis moet gaan zoeken. Arrrggggghhhh! 

Maar goed. We moeten maar niet op de zaken vooruitlopen en het eerst allemaal maar afwachten. De makelaar probeert nu iedere huizenverkoper warm te maken om je huis te verkopen met een overbruggingskrediet, maar ik voel daar weinig voor eerlijk gezegd. Toen wij een woning bezichtigden hier in de omgeving, kreeg ik als koper ook die aanbieding. Dan betaalt de verkoper dus jouw hypotheekkosten gedurende een afgesproken periode of totdat jij je eigen huis verkocht hebt.
Omgekeerd betekent dat dus volgens mij dat als ik mijn huis verkoop aan iemand die zijn eigen huis nog niet heeft verkocht, ik de hypotheekkosten betaal voor de woning die ik dus al verkocht heb. En dan betaal ik dus dubbele woonlasten: voor mijn nieuwe huis én mijn verkochte huis! Beetje dubieus cirkeltje als je het mij vraagt. Het is nog niet eens gratis is: kosten 2,5% van de koopsom + 395 euro verwerkingskosten. Die makelaars die strijken overal geld mee op. Kan bijvoorbeeld ook meedoen met landelijke open huizen dag ergens in oktober, maar zelfs dát kost geld. Zo stom! Dan moet je thuis blijven van 11.00-15.00, je krijgt dan een poster met daarop 'OPEN HUIS' en een formulier waarop je de gegevens kunt invullen van de personen die langs komen. Wat de makelaar doet is vermelden op de site dat jij meedoet met de open huizendag en de potentiële gegadigden nabellen. Tjonge. Daar betaal je dan iets van 60 euro voor exclusief btw. Zot. Ik kan zelf wel een lijstje maken, een poster en nabellen. Maar het meest bezwaarlijke vind ik dat je zo lang thuis moet blijven en zeker voor mij als je hele dagen werkt heb je wel wat beters te doen op zaterdag. Dus ik doe niet mee. En ik zat al te bedenken dat als ik daar zin in heb het zelfs helemaal zelf kan organiseren. Heb ik geen makelaar bij nodig. Bovendien - nogmaals - ik zit er niet slecht en ik wacht het rustig af. No hurries.

En nu na twee bakken koffie, dit getypt hebbende - is ook een uitlaatklep - het zonnetje schijnend op mijn toegetakelde handjes, voel ik me al weer wat beter. 

De Sint-Jakobsroute

Gisterenavond zag ik een stukje van een serie van de RKK - niet dat het nu mijn gewoonte is om naar dit soort 'religieuze' zenders te kijken - en dat ging over de Sint-Jacobsroute beter bekend als de Camino de Santiago de Compostella. Ik heb al eens kenbaar gemaakt dat ik deze Camino wel eens zou willen lopen. Maar niet uit religieuze overwegingen, dus ik zou geen pelgrim zijn, maar 'gewoon' als wandelaar en het dan lopen vanaf het begin. In ons geval vanaf Oostende - scheelt toch weer 300 km....

Gisterenavond in bed heb ik daar nog lang over liggen nadenken, want als je zoiets wilt doen moet je dat goed en ver van te voren voorbereiden. Bovendien kost zo'n trip je snel een half jaar. Men zegt een maand nodig te hebben als je vanuit St. Jean Pied de Port vertrekt, en zo'n 110 dagen voor de rest. Zie ook deze kaart.
De afstand is zo'n 2000 km dus als je iedere dag gemiddeld 20 km loopt - wat geloof ik niet echt veel is wat ik zo hier en daar lees - doe je er dus 100 dagen over, iets meer dan drie maanden. Laten we zeggen dat ik er vier maanden over zou doen, dat je nog ergens kunt blijven plakken. Ik vind als je zoiets doet dat je niet gehaast moet zijn. En natuurlijk zou ik het dan niet alleen doen maar samen met Jan en die ziet dat ook wel zitten.

Even een half jaar sabbatical. Dan moet je ook nog gaan uitrekenen wat het je gaat kosten en hoeveel spaarcenten je daarvoor nodig hebt. Ik denk zelf dat je zo'n honderd euro per dag met z'n tweeën nodig hebt, want je gaat natuurlijk met een tent en niet iedere dag in een hotel of zo. Ik zou zelfs geen potten en pannen meenemen. Je loopt per slot van rekening niet in the middle of nowhere, dus er is altijd eten en drinken onderweg. Dus honderdtwintig dagen maal honderd euro is 12.000,-- euro. Oeps........ dat is wel wat veel......Zo'n zesduizend euro de man. Plus je normale kosten die dan thuis ook gewoon doorgaan....

Het schijnt dan dat je dat ook nog via een soort organisatie kan doen - o.a. Het Nederlands Genootschap van Sint-Jacob voor Nederland en voor Vlaanderen Het Compostelagenootschap - en dat je dan een geloofsbrief mee krijgt waarmee je in theorie 'gratis' onderdak zou kunnen krijgen, want je bent dan een echte pelgrim. Maar ik ga mijn antipathie voor alles wat met geloof te maken heeft natuurlijk niet verloochenen, ook niet hiervoor, dus zo'n geloofsbrief zou niet voor mij zijn. Het zou wel een soort pelgrimtocht zijn, maar meer voor mezelf en meer om eens helemaal weg te zijn van alles waar ik de laatste dertig jaar tussen zit. Eens back to basic, jezelf tegenkomen, stuk zitten, afzien, maar ook andere mensen ontmoeten en lopen door het land, langs plaatsen waar je normaal niet komt en alles met hele andere ogen zien dan normaal. Wat een opgaaf zou dat zijn! Wat een ontdekking!

Maar ja, wanneer hè? 

ps. Na nog wat gegoogeld te hebben op internet, zijn de kosten toch wat lager dan ik zelf had ingeschat én je hoeft niet persé gelovig te zijn om deze tocht te doen :-) zie deze link. Mijn inschatting is meer een worst-kaas scenario....

Zwarte krulgordijnen en ander geouwehoer

Ik zou op de maandagen eigenlijk niet moeten bloggen, want op de maandagen ben ik niet mezelf en gaan mijn gedachten als een balletje in een flipperkast van de ene naar de andere kant in mijn hoofd. Het mega-onrustige gevoel in mij zoekt uitvluchten naar een 'beter leven', weg van dat buro, weg van het beeldscherm, weg uit die stoel. Op dagen als deze loop ik naar voren, naar achteren, weer naar voren, lees de krant in de hoop iets te lezen wat mijn leven verandert, loop ik al 'bouffant mes doigts' de dag door te komen.
Dromend van een huis op een heuvel met uitzicht over zee, een flink erf, honden, katten, van alles om me heen, en tonnen werk, maar LEUK werk, werk buiten, werk voor MEZELF.

Niet dat harnas van 9 tot 5, dat net doen alsof je alles zo ontzettend leuk vind, dat masker wat je draagt de hele dag, die herrie bij mij in straat 's morgens, de herrie 's avonds (vliegtuigen), die mensen die maar de hele dag lopen te kankeren op alles - vooral naar de gemeente - en er niets aan doen... Het verplicht opstaan op een tijdstip waar je bioritme moeite mee heeft, het benauwde, het MOETEN (voor een ander)..... Grrrrrrrrr.

Nu komt dat ook dat ik gewoon erg graag weg wil waar ik nu woon en je dan natuurlijk wat gevoeliger wordt voor van alles wat er daar om je heen gebeurt. Afgelopen zondag weer de heg gesnoeid en normaal gesproken zie je geen mens op straat als je dat doet op zondag, maar nu met het loslaten van de winkelsluitingwet is het net een doordeweekse dag hier, met uitzondering dat er (gelukkig) geen vrachtwagens rijden. Nog niet.

De temperatuur buiten is gelukkig wat gedaald en dat werkt dan tenminste een stuk prettiger, hoewel ik mij vandaag ook met gemak bezig zie met kaplaarzen aan, want koud is het niet. Het was voor de verandering eens lekker lopen gisterenmorgen. De warmte zit nog wel in de grond dus ik had mijn kledij niet aangepast aan de lagere temperaturen. Heb wel last van blaren op beide voeten wat ik wel vervelend vind, maar waarvan ik denk dat het een kwestie van wennen is en dat het wel over gaat.

Afgelopen vrijdagmiddag een mooi duikje gedaan - nummer 118 inmiddels - in de Toolenburgseplas, waar Jan zijn zakje lood nog had verloren en hij praktisch de hele duik zijn stabiliteit niet kon houden. Gelukkig zijn zakje lood weer terug gevonden en ondanks dat toch een paar hele mooie foto's gemaakt van de snoeken die daar rondhingen, en het waren er veel. 

Ook mega veel mini-baarsjes die mogen uitgroeien tot mooie grote baarzen en steeds meer grondeltjes die hier eigenlijk niet thuis horen. Het krioelt er van inmiddels.

Al het gemopper en alle frustraties ten spijt, was ik vanmorgen behoorlijk bekoord van de mooie regenboog die boven het land hing. Ik reed in het zonnetje en naar het westen toe hing een regenboog te hangen, alsof de aarde wilde zeggen: 'Kijk toch eens hoe mooi het kan zijn!'. Als je wat verder kijkt en niet te veel en te lang stil blijft staan bij je 'problemen' kan je nog best de vele mooie dingen van de wereld om je heen zien. Want wat hierboven vermeld zijn natuurlijk luxe problemen en in feite helemaal geen problemen. Ik heb geen problemen. Geen noemenswaardige tenminste, al was het alleen ik zelf als probleem. Probleem dat ik te veel pieker en dat ik misschien 'het verkeerde beroep heb' gekozen. 

Maar dankzij dit beroep en wat ik doe kan ik wel veel doen en kan ik in mijn vrije tijd de dingen doen die ik eigenlijk dag-dagelijks zou willen doen. Want als ik onder water zit en kan genieten van zo'n prachtige snoek die je zelfs kunt aanraken, dan kan je daar toch alleen maar een mooi gevoel aan over houden. Het is zó waanzinnig mooi onder water!!! 

De overgang....

Vannacht schlèèèècht geslapen! Ik heb tegenwoordig RLS over mijn hele lichaam en dan met name 's nachts en daar word ik wakker van. Het is niet zo dat ik dan lig te schokken zoals ik met mijn benen wel doe, maar het is meer zo'n gevoel van een elektrische lading die door je lijf gaat. Dan moet je bewegen en je voelt je ongemakkelijk en unheimisch. Vannacht daardoor een paar keer wakker geweest en om 04.00u heb ik maar weer een halve Clonazepam gepakt. Ik moet voor het slapen eigenlijk een dosis van twee van die tabletjes innemen, maar omdat ik zo'n gruwelijke hekel heb aan medicijnen - meer met de 'angst' dat als ik ze te vaak te veel inneem ik eraan wen en ze dan niet meer werken - neem ik er 's avonds voor het slapen maar een halve. Daar komt dan nog bij dat je dan heel vreemd droomt. Zodra je je ogen sluit komt daar zo'n beeld voor je geest wat je volgens je gevoel de hele nacht al hebt en dit keer droomde ik in de Facebook lay-out en dat is zó irritant, dat beeld raak je niet kwijt. 

Dit alles heeft te maken met de overgang waar ik helaas nu toch echt wel in zit. Ik merk dat aan allerlei zaken. Heb wat meer last van - milde - opvliegers en ik slaap slecht. Dat slechte slapen heb ik al vrij lang en dat heeft volgens mij ook te maken met het feit dat ik 's nachts geen raam kan open hebben vanwege de herrie, maar ook met het feit dat ik doordeweeks altijd wat slechter slaap vanwege die 'druk' die ik heb dat ik overdag 'scherp en fris' moet zijn, zeker als de baas weer in huis is. Als ik weet dat hij er niet is, heb ik daar wat minder last van. Van het weekend in Oostende slaap ik als een roosje, maar dan staat er een balkondeur wagenwijd open en heb ik geen last van het verkeer wat vlak langs je raam rijdt. Daar is ook wel verkeer, maar dat is aan de voorkant en een stuk verder weg van de woning waardoor je geen trillingen voelt. Als er een auto of busje of vrachtwagen bij mij langs rijdt, voel je de trillingen van de zware dieselmotor overal doorheen. Dat is dan meer voelen dan horen. Nu ja, dat was dit keer dan niet de oorzaak van mijn slechte slapen, maar die ellendige RLS. Ik heb er tegenwoordig overdag zo rond 16.00u ook wat last van, maar dan ga ik wat lopen en dan is het te behappen, maar soms word je er gék van! Ik moet echt op tijd mijn medicijn innemen anders is het hopeloos. Gisterenavond ben ik dan eigenlijk voortdurend in touw geweest en dan heb ik er geen last van, maar ik moet niet gaan stil zitten of lekker een boek willen gaan lezen. Arggggh! Niet leuk.

Dus dit weekend waren we in Oostende waar we per toeval de WK marathon skaten - dus met vier van die wieltjes - in de straten van Oostende hebben gezien. Eerst de junioren en daarna de senioren waar de Nederlanders het prima in deden, ondanks dat hun medaillescore over het algemeen vrij laag was. Bij de heren won Chrispijn Ariëns - nooit van gehoord - en Bart Swings werd derde. Maar ja, die wordt getraind door Bart Veldkamp (Nederlander) dus dat is een halve Nederlander vind ik dan. Die Bart Veldkamp is een overloper na nogal wat problemen hier in Nederland en is zijn heil dan maar in België gaan zoeken. Maar wie weet. Je moet wel van goede huize komen wil je Sven Kramer verslaan. Ik hoop dat hij het komend seizoen weer lekker gaat knallen.

Dames junioren tijdens het WK Marathon in Oostende

Terwijl we in Oostende waren hebben we dan op zondag nog even de kamer daar omgegooid omdat de indeling niet zo praktisch was. We hadden een nieuwe flatscreen TV gekocht dus dat bood wat meer mogelijkheden dan die oude beeldbuis TV die er nog altijd stond. De huiskamer heeft een behoorlijk moeilijke lay-out dus het is altijd een flink getover en vooral creatief bezig zijn wil je daar iets praktisch uit halen en dan ook nog met de middelen die je hebt. Ik moet zeggen dat het aardig gelukt is. Meteen ook de vitrage mee genomen want die moet wat ingekort worden en als dat eenmaal gedaan is zal het er allemaal veel anders (beter!) uitzien. Dan te zijner tijd het huis een beetje klaar maken om eventueel te verhuren voor vrienden en bekenden, maar dat heeft alles te maken met het vaarschema van de LoMa en de inzetbaarheid van mijn mannetje op de LoMa. Je weet het per slot van rekening toch nooit daar bij de marine...