Lente. Nu al?

Mijn winterhardlooptenue

Gisteren ben ik met dat prachtige weer 's middags lekker mijn rondje wezen hardlopen. In de auto van werk naar huis was het even peinzen wat voor kleding ik zou gaan aantrekken, want te veel is vreselijk maar te weinig is ook niet goed. Hoewel je beter te weinig aan kunt hebben dan te veel, als je er dan maar voor zorgt dat je na afloop een jas of sweater hebt die je aan kunt trekken. Het was een graadje of tien, de zon scheen en ik besloot enkel te minimaliseren op de shirtjes, dus ik had het volgende aan:
mijn hartslagmeter ;-), mijn sportBH (altijd even een gevogel om die jongens daar goed in krijgen), onderbroekje natuurlijk, dan een X-bionic mouwloos shirtje, daarover een elastisch shirt van Nike en daarover mijn 'winter'shirt. Als broek mijn lange Odlo hardloopbroek met daarover een korte hardloopbroek en aan de voeten kniekousen van X-Socks. Over die sokken mij Saucony hardloopschoenen. Om de nek nog een buff. In het haar een diadeem, of hoe heet zo'n ding. Zo'n geval om mijn haar uit mijn gezicht te houden. Te warm voor pet of muts. Om het middel een elastische band waar mijn iPhone in kan om met Runkeeper mijn rondje te tracken. Dus in feite zie ik daar zo uit zoals op de foto, alleen zonder muts en zonder gewei wat uit mijn hoofd groeit ;-)

Geweerloopschoonmaaktouw

Boresnakes ompakken

Omdat ik het vandaag niet zo druk heb - de baas is op vakantie - help ik de jongens - en één meisje - in het magazijn een handje. Kwam toevallig beneden om iets weg te gooien en zag een intrigerende stapel gekleurd touw liggen. Dit blijken zogenaamde boresnakes te zijn: speciaal nylon touw waar je lopen van geweren mee schoon maakt. 
'En wat is de bedoeling dan?'
'We moeten ze allemaal uit de verpakking halen en in deze zakjes doen,' en ze lieten me zo'n druksluitingzakje zien. Er moeten er tweeduizend uitgepakt worden! 'Ach,' zei ik toen. 'Breng zo'n doos naar boven, dan help ik wel.' Dus ik heb nu één doos gedaan en nu brengen ze de losse boresnakes naar boven en doe ik ze in de zakjes. Dat uit zo'n blister halen is nogal rotwerk en ik ben nu al 'gewond' aan mijn hand. Gemeen scherp dat plastic. Maar aan de boresnakes zelf zitten ook wat scherpe stukjes: er zit koper in verwerkt op een bepaald stukje om alle aangekoekte troep goed uit de loop te kunnen verwijderen. Dus het openmaken is niet geheel zonder gevaar ;-)

Snel, gemakkelijk en overheerlijk pasta-recept

Ondanks dat er receptensites in overvloed zijn, wil ik jullie toch niet onthouden van een door ons beproefd, lekker en vooral gemakkelijk pasta-recept. Ideaal als je niet veel zin hebt om veel te snijden en dus veel bezig te zijn, maar wel supergezond en superlekker.

Men neme:
- scheut olijfolie
- paar teentjes knoflook in kleine stukjes
- blikje ansjovisfilets
- kerstomaatjes
- rode peper in kleine stukjes

Eventueel aan te vullen met:
- kappertjes
- in stukjes gesneden paprika uit een pot
- artisjokhartjes

en verder natuurlijk:
- spaghetti

In een braadpan de olijfolie verhitten, daarin de knoflook met rode peper aanbakken. Pas op dat dat niet te hard gaat: de knoflook mag niet verbranden. Na een minuutje of twee de ansjovisfilets erbij en laten 'smelten'. Ongeveer twee minuten daarna de kerstomaatjes erbij doen, gewoon heel, maar mag ook in stukjes. Dit op een zacht vuurtje laten pruttelen en af en toe de tomaatjes stuk roeren zodat er een saus ontstaat. Vuur niet hoog anders verdampt er te veel vocht. Ondertussen de spaghetti koken. Op het laatst kan je bij de tomatensaus nog wat kappertjes doen, of in stukjes gesneden puntpaprika's uit een pot of artisjokharten. In feite alles wat je nog over hebt. Ook zwarte olijven smaken prima. Als de spaghetti beetgaar is, de saus door de spaghetti roeren en klaar. Eventueel eten met sla (maar ik heb gehoord op TV een keer dat schijnbaar sla eten bij spaghetti not done is: de sla eet je als voorgerecht). Je kunt de smaak nog wat oppiepen met wat druppels balsamico-azijn. Pas op met extra zout: door de ansjovis is de saus al zout genoeg.

Buen appetito!

Bergketen om de polder

Vanmorgen toen ik naar kantoor reed - oh, wat is het toch heerlijk rustig op straat nu met die voorjaarsvakantie! - had ik weer even een soort droommomentje toen ik die lange wolk zag waar de zon zo af en toe bovenuit piepte. Die grote wolk leek - met een beetje fantasie - net op een bergketen. Dat wij dan in het vlakke dal wonen omgeven met bergen. Een prachtig, hoge bergketen. Ik dacht toen ik in de auto zat: 'Weet je wat? We gaan dit weekend eens heerlijk wandelen in de bergen. Het is niet ver rijden: hooguit een kwartiertje'. Zie je het in de foto? Een vrij vlakke bergketen waar je dus heerlijk kunt wandelen en bovenop kunt genieten van het uitzicht over de bewoonde vallei, vol met auto's, mensen en drukte. En daarboven... niets. Rust. Wind. Zon.

Wat dat aan gaat woon ik écht in het verkeerde land....

Iemand missen

Iemand schrijft aan mij: ik mis je.

missen -te, h gemist 1 iets of iem mislopen, niet treffen, niet raken: (...) 4. Met leedwezen voelen dat men iets waarop men prijs stelde of dat men nodig heeft niet meer heeft; we missen vader wel erg; (...)

Iemand missen. Je mist iemand. Iemand die er nog is. Zo’n knagend, zwart gevoel in je maagstreek. Het maakt je lusteloos, ziek, moe en apatisch. Wat moet je met zo’n gevoel? Vaak iemand missen is dat de persoon of personen die je mist niet bij jou zijn. Wat kan je daar aan veranderen? Vragen of dat die persoon of personen naar jou toe willen komen, want dan mis je ze niet meer? Of jij gaat naar die persoon. Maar zij gaan of jij gaat daarna dan toch altijd weer weg, en hup, daar is het gevoel weer. Missen is als angst: zoals de duitsers zeggen: gift. Oftewel: vergif. Je moet het niet toelaten in je gevoel want je kunt er NIETS mee. Je kunt je niet vastklampen aan iemand om dat gevoel van missen maar niet te hebben. Omdat dit gevoel nutteloos is, moet je het vergeten, niet aan denken en zeker niet te veel uiten. Het bezorgt de ander een schuldgevoel en jijzelf een nog veel rotter leeg, machteloos gevoel. Ok, je zegt: ik mis je. Ja, en dan…. De ander zal denken: ik jou ook, maar wat dan. Hoe nu verder…Begrijp je? Je kunt er niets mee. Dus heb ik al jaren geleden eigenlijk besloten om dat zinnetje niet meer te bezigen. Dat je iemand mist om wie je geeft is gewoon bekend en duidelijk.

Maar als het onderwerp van jouw gemis er helemaal niet meer is - is overleden of uit je leven is - dan moet je dat gevoel toch een plaatsje geven anders wordt dat gevoel een groot zwart gat, waar je in meegezogen wordt. Vervang het 'ik mis je' gevoel liever voor mooie herinneringen. Dat geeft je een beter gevoel en maakt je actiever. Je kunt het niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen door dat gevoel een plaatsje te geven.

Mijn pa

Het is nu ruim twee maanden geleden dat mijn vader is overleden. Wat ik al een beetje had verwacht is dat ik mijn vader niet echt heel erg mis. Zo af en toe dan scheld ik wel hardop tegen ‘m als ik zelf niet lekker in mijn vel zit, me moe voel en dus weer zo’n huildag heb, en vraag ik hem hardop waarom het zo’n zuurpruim was en waarom hij nou niet zo’n heerlijke vader was die ‘anderen’ wel hebben of zoals hij vroeger was, in mijn kinderjaren. Maar afijn, dat ik een dochter van hem ben, zegt niet automatisch hoe je je moet voelen. Mijn leven gaat door en af en toe denk ik aan hem, maar niet meer met zo’n knoop in mijn maag zoals ik – toen hij nog leefde – wel had.

Voor mijn moeder is het een heel ander verhaal. Zij is nog nooit alleen geweest en voor haar is het heel erg wennen. Dan geeft ze weer seintjes dat ze zich eenzaam voelt, maar het vervelende is dat wij dat gevoel niet kunnen doen laten verdwijnen. Ze mist mijn vader, ondanks hoe hij vaak was tegen haar, maar het lijkt mij logisch na 53 jaar samen. Nu moet zij wennen aan het alleen zijn, als je daar al aan kúnt wennen. Meestal kunnen vrouwen zichzelf wel bij de lurven vatten en doorgaan, waar mannen nog al eens willen wegkwijnen. Maar eenvoudig is het niet. Een heel nieuw ritme opbouwen, het zelf moeten klaren, alleen maar boos op jezelf kunnen zijn als je wat kwijt bent bijvoorbeeld, het leven nogal nutteloos gaan vinden, uren op de bank zitten achter het venster, denkend: 'ik moet mijn dag nuttig besteden’ maar geen puf of energie hebben om die dag ‘nuttig’ te maken. Ja, ik weet er alles van. Ben ook een tijd lang alleen geweest. Dan lig je in je bed en volgens jou ligt de hele wereld gezellig met z’n tweeën en ben jij de enige die daar alleen ligt. Wat natuurlijk niet zo is, maar zo voelt het wel.

Het dakterras

Zo jongens. Daar zitten we weer. Dik twee uur geleden lag ik nog in mijn bed. Ver weg in dromenland. En nu zit ik weer aan mijn buro met voor mij een Mac. Mijn smoothie is nog niet eens op. En in plaats van dat de TV aan staat, maar weer de radio aan gezet. Finito winterspelen! Het was leuk, hoewel ik op een gegeven moment dat langlaufen wel had gezien. Maar de Nederlanders kunnen toch behoorlijk trots zijn op hun medailles. Dat wij dat als kikkerlandje gewoon toch maar even doen.

Maar even het weekend doorlopen? 

Vrijdag gewerkt dus, maar Jan was al bij mij. Die was daar al vanaf donderdagavond laat, zoals al een paar weken. 's Avonds zijn we heerlijk wezen eten bij ML in Haarlem, zo'n restaurant wat al een poosje in ons vizier lag om een keer te gaan eten. Dit was nog ter ere van ons vijfjarig huwelijk. Eigenlijk zouden we twee weken geleden, maar omdat ik toen net uit mijn griep kwam, leek het mij beter om het even uit te stellen. En afgelopen vrijdag was het de 14e - Valentijnsdag - en dat is geen leuke dag om uit eten te gaan. Dus die vrijdag was het dan zo ver. Ja, moet zeggen, was weer erg lekker. We kozen voor zes gangen, maar zat toch best wel vol zo naar het einde toe. Het toetje heb ik dan voor de helft aan Jan gegeven, want ik ben niet zo'n zoetekauw en krijg daar snel genoeg van. Zelfs de friandises bij de thee heb ik laten liggen... Too sweet for me, baby. Ja, was echt een aanrader. Heerlijk gegeten.

Stemmingen

Tja. Hoe zal ik omschrijven hoe ik mij voel vandaag.... Diep van binnen ben ik boos, in mijn hoofd voel ik mij wat moe (klein beetje hoofdpijn), maar verder lichamelijk voel ik mij top.

Nou moet ik daar zeker ook wat uitleg bij geven...?

Woest, boos, gefrustreerd...ik weet niet zo goed wat ik voel. Gisteren had ik het loeidruk. Begon 's morgens al toen ik een telefoontje kreeg van een collega die mij meldde dat er was ingebroken in zijn auto en zijn tas is meegenomen. In die tas onder andere laptop en ipad van de zaak. En uit een auto dus.... niet verzekerd. Het verhaal dan aangehoord, maar ik hing op met een luid godverdomme! Wanneer men het nu eens leert geen waardevolle spullen in de auto achter te laten. Maar afijn, kan gebeuren. Iedereen let over het algemeen goed op en het begint eigenlijk allemaal met dat anderen gewoon met hun poten van je spullen af moeten blijven. Het bezorgt mij in ieder geval weer extra werk en is ook super vervelend voor de persoon die het overkomt. Dag naar de kloten. Voor hem dan.

Ik kreeg dit er dan tussendoor. Tussen mijn twee afspraken die ik had en de dagelijkse werkzaamheden waaronder weer een aantal zakenreizen boeken, waar je toch altijd even je hoofd bij moet houden. Tegen half vijf zag ik het dus even niet meer zitten. Mijn hoofd liep vol en om en toen ik werd gebeld met een vraag en ik helemaal in een black-out zat, werd het mij te veel en kwamen de tranen. Ja, het gaat niet echt heel goed hoor zo af en toe en alles is te wijten aan mijn hormonen die van slag zijn. Om vijf uur heb ik dan ook mijn biezen gepakt en ben naar mijn afspraak gereden bij de schoonheidsspecialiste om mijn wenkbrauwen weer in vorm te laten harsen en weer een rib uit mijn lijf voor een potje crème tegen al die rimpels en verzakte huidkwabben...

Gisteren ook de beraming binnen gehad voor mijn verbouwing. Ja, wat zal ik daarvan zeggen.... Op zich ligt de beraming binnen mijn begroting, maar in die begroting zit wel alles. Moet ook gezegd worden dat ik die begroting als best-case had opgesteld, dus minimum bedrag met als maximum een bedrag wat daar twintigduizend euro boven zit. Maar zover moet je het niet laten komen natuurlijk. De verbouwplannen liggen nu bij de gemeente, als het goed is. Heeft de architect geregeld. Al met al als ik alles goed bekijk en analyseer dan valt het in feite zelfs mee. Het scheelt als je zelf inmiddels ook een spaarpotje hebt en niet alles hoeft te lenen. Dan realiseer je een mooie verbouwing zonder dat het je een cent meer kost per maand. Je mag dan wel weer helemaal opnieuw beginnen met sparen, maar goed. Is ook niet de eerste keer dat ik dat moet...

Het is wel spannend, want als het goed gaat, begint het één en ander dan in april. 

Maar de dagen lengen weer, dus ik hoef mij niet meer te haasten om vóór donker thuis te zijn, dus heerlijk 4,75 km gelopen, steeds weer een tikkie meer. Mijn 'pace' was 6,39 dus zelfs dat verbeterd. Genieten van de 'natuur' - voor zover je van natuur kunt spreken in een park - die toch langzaam begint te ontwaken. Het halve bos is echter gekapt, waarschijnlijk voor het mud-masters traject begin maart. Dat weekend kan er niet worden hardgelopen daar helaas. Dan maar ergens anders lopen hè. Mogelijkheden zat.

Slecht slapen

Het goed voelen heeft zeggen en schrijven één dag geduurd: gisteren dus. Vandaag voel ik mij weer 'ontvoerd' en 'onderzocht'. 

Ja, ik slaap niet al te best. Dit heeft voor het grootste deel te maken met de druk die bij mij ligt doordeweeks. Nu heb ik daarbij ook last van Restless Legs én ik zit in de overgang. Voor mijn RL heb ik medicijnen: Sifrol heten die. Die neem ik enkel 's avonds in rond een uur of zes. Als ik dat niet doe, dan zit ik de hele avond te schuddebenen en dat is waanzinnig irritant. Nu wil het geval dat die Sifrol dan 's nachts soort van uitgewerkt kan zijn en ik 's nachts - zonder dat ik het merk - last heb van RLS. Dan kom je niet in je diepe slaap en rust je niet goed uit. Dan voel ik mij moe en geradbraakt, zoals vandaag dus.

Van de huisarts heb ik daarvoor - naast de Sifrol - Clonazepam gehad. Dit op aanraden van een vriendin. En dat helpt inderdaad goed. Sinds ik iedere avond vlak voor het slapen gaan een halve Clonazepam inneem, slaap ik erg goed, voel ik mij uitgerust en fit de dag er na.

FTE af....?

Zoals verwacht voel ik mij vandaag een stuk beter. Gisteren was ik zó moe, dat ik om negen uur al in mijn bed lag. Ik had boodschappen gedaan en toen thuis mijn spaghetti opgewarmd en toen kwam ik er ook nog eens achter dat ik geen TV kon kijken. Óf mijn tuner is stuk óf het ligt aan de HDMI-kabel (volgens de KPN). Nu in feite zou ik dus nog een HDMI moeten gaan kopen om te kijken of dat zo is, maar pffff, ik heb er gewoon het geduld niet voor om weer dat meubel van de muur te schuiven, mijn bril weer op en dan die kabel te veranderen. Het zal wel niet zoveel werk zijn, maar gewoon het feit dat ik tegenwoordig echt geen fluit meer zie dichtbij, maakt me bij voorbaat al boos. Even gekeken of je daar ook voor gelaserd kunt worden en dat is dus het geval, echter je krijgt dan een soort lensje in je oog geplaatst. Zal wel weer een lieve duit kosten, hoewel ik van mijn ooglaseren geen moment spijt heb gehad: in de verte zie ik nog haarscherp. Het is enkel het lezen en dus het dichtbij zien. 

Afijn. Gisteren dan maar even in eerste instantie via mijn tablet TV gekeken, maar ach, waarom dan niet gewoon lekker lezen. Is ook eens fijn. Aangezien ik door die defecte tuner - of HDMI stekker - ook geen radio heb, dan maar via Apple TV een radiozender geluisterd. Dan krijg je dát weer: kan je TV niet uitzetten want dan hoor je niets! Ik had juist eerst een optical kabel van de Apple TV naar de versterker, maar dan is het surround geluid niet mogelijk. Dus die kabel had ik er al weer uit gehaald. Nu, als je 'gewoon' muziek luistert, wat meestal twee kanalen heeft qua geluid - stereo dus - dan is optical wel voldoende. En dan zou ik in principe de TV - het scherm dus - kunnen uitzetten, want anders zit je de hele avond tegen een soort screensaver aan te kijken. Wat ik vanavond ga doen weet ik nog niet. Misschien filmpje kijken via de Apple TV, want daarvoor heb ik 'm gekocht. Het wordt tijd dat de avonden weer gewoon licht zijn en ik dus ook weer wat meer energie heb 's avonds.

Doordat ik gisterenavond zo vroeg in bed lag, was ik om drie uur 's nachts dus klaar wakker. Daar lig je dan. Een uur wakker gelegen, natuurlijk ga je dan liggen piekeren, dat is weer vrouw eigen. Met af en toe van die vreselijke gedachtenflarden: ik moet goed slapen, ik moet goed slapen. Wat zal ik blij zijn als ik van die druk af zou zijn zeg. Gewoon slapen, of het nu goed of niet goed is, want je MOET niets de volgende dag. Dan slaap je bij voorbaat al veel rustiger en relaxter. Maar helaas, ik moet overdag scherp zijn en dus goed slapen. Gelukkig voel ik mij de laatste tijd wel wat relaxter wat dat aan gaat en als ik dan zoals gisterenavond een uur wakker lig, dan doe ik de wekker uit en denk dan: ik zie wel hoe laat ik wakker word. Meestal is dat zo tegen acht uur. En dan sta ik op, douche, maak mijn smoothie en ga naar kantoor. Ben ik daar ietsje later, maar daar wordt gelukkig niet moeilijk over gedaan.

Soms valt het werken mij na ruim vierendertig jaar (!) fulltime werken best zwaar. Nooit eens een tijd ertussen uit geweest, altijd iedere dag maar werken. Nu ben ik drieënvijftig - en een half - en zou best wel eens wat minder willen werken. Maar hetgeen ik dan minder zou verdienen en dus ook minder pensioenopbouw zou hebben, houdt mij tegen. Gewoon iedere dag tot vier uur werken bijvoorbeeld in plaats van nu tot kwart over vijf. Het is net dat uurtje dat je dan net nog effe iets kunt doen of net effe iets langer in de tuin kunt zitten 's zomers. Dat het net nog licht is als je in de winter thuis komt....

Monday, monday

Soms valt alles zo op z'n plaats. Vandaag - precies op tijd! - ongesteld geworden en dan ineens is alles weer duidelijk. Waarom ik mij zo gruwelijk moe voel vandaag, waarom ik zo raar gedroomd heb, waarom ik hoofdpijn heb vandaag. En waarom nu ineens weer zo precies op tijd? Gisteren verzuchtte ik nog: ik voel me tegenwoordig maar twee van de vier weken goed. Nu ik ongesteld ben geworden, breken de twee weken 'goedvoelen' weer aan. Gelukkig.

Nu ik dit weet begin ik hier heel langzaam te 'ontdooien'. Ik moet me soms zo enorm inspannen om me te concentreren op mijn werk! Enorm. Kost veel energie en ben daarom best moe 's avonds als ik thuis kom. De maandag is al zo'n b.u.t.-dag. Na het werk direct door om de boodschappen te halen voor de rest van de week en dan thuis nog eten maken. Gelukkig hoef ik dan de rest van de week niet en vaak eet ik iets gemakkelijke op maandag. Vanavond een restje reebout.

Afgelopen zaterdag hebben wij niet echt veel gedaan vanwege die harde wind. Dat gestorm maar de hele tijd! Word er niet goed van. Van mij mag de lente aanbreken. Nu zit je echt zo in zo'n tijd van: het kan vriezen, het kan dooien. Dat je niet weet wat er nog gaat komen. Van mij mag het zo blijven, maar het zou mij niets verwonderen als er nog een winterprik komt. Ik hoop het niet natuurlijk, want na zo'n strenge winter van vorig jaar is het wel lekker voor mijn tuin dat het nu in feite helemaal niet heeft gevroren. Zo hier en daar zie je al bloemetjes en de krokussen staan al bijna in bloei. Bij ons hier in het bos liggen van die stapels houtsnippers zo hier en daar en ik heb daar inmiddels al een aantal bakken vandaan gehaald en dat in de tuin gestrooid. Dat is niet alleen goed voor de tuin maar het staat ook wel mooi. Ben benieuwd wat er straks van de tuin over is als we eenmaal met de verbouwing bezig zijn...

De Oostvaardersplassen

Even iets totaal anders: ik maak mij al geruime tijd tamelijk druk over de erbarmelijke situatie waarin de dieren in de Oostvaardersplassen leven. Het weinige wat ik kan doen doe ik dan in de vorm van het geven van publiciteit van de stukken die verschijnen die de werkelijkheid achter het sprookje "De Nieuw Wildernis" laten zien.

En zo af en toe geef ik daar ook mijn uiting aan op mijn facebookpagina. Ik vind het enorm hypocriet hoe de meeste Nederlanders - voornamelijk stadsmensen - omgaan met dieren. Net zoals bij de giraf die is gedood in de dierentuin in Kopenhagen. Als dit een krokodil zou zijn geweest of een slang, dan zou het allemaal geen probleem zijn, maar omdat dit dier aaibaar is, is het ach en wee. Het gebeurt dag dagelijks, kijk maar naar wat je 's avonds op je bordje hebt.

Wat er gebeurt in de Oostvaardersplassen is echter dierenleed van de bovenste plank waar een normale boer een fikse boete voor zou krijgen. Dieren die hutje-mutje met een paar duizend op een stukje omheind land van 2 hectare (de rest is moeras) moeten samenleven. Dieren die daar van nature niet voorkomen: edelherten die zijn uitgezet, Koniks die helemaal geen oerpaarden zijn en Heckrunderen die gewoon koeien zijn. Allemaal daar heen gebracht door de mens. De oorspronkelijke spontaan daar gekomen bewoners als reëen, zijn inmiddels verdwenen omdat er geen voedsel meer is. Een aantal jaar geleden is om het gehele gebied een hek geplaatst. De dieren - de grote grazers - kunnen er wel in, maar kunnen er never nooit meer uit. De kleinere beestjes kunnen gaan en staan waar ze willen. Naast deze duizenden grazers, zijn er ook nog een paar duizend ganzen. Gevolg is dat er een groot deel van het jaar niet voldoende voedsel is. Gevolg daarvan weer dat alle bomen die eens dit deel sierden allemaal verdwenen zijn en waarvan enkel nog kale takken de lucht in prikken. Maar dat staat wel erg mooi op de foto's natuurlijk: beetje laaghangende mist met daarin een edelhert en dan die stekelige bomen op de achtergrond. Perfect plaatje. He Ruben...?

Door dat hek en het feit dat deze beesten geen kant op kunnen, sterven er ieder jaar 1700 grazers onder erbarmelijke omstandigheden. Dit is geen natuur, hoe zeer Staatsbosbeheer ons dat wil laten geloven. Deze grazers kunnen niet migreren op zoek naar betere voedselgronden. Als het eten op is, dan is het op en dan rest de hongerdood.

Volgens alle tegenstanders van wat er gebeurt in de Oostvaardersplassen moet er óf in de winter worden bijgevoerd óf er moet actief beheerd worden. Actief beheren betekent dus de populaties in stand houden door afschot of afvoeren. In het geval van de paarden zou het afvoeren zijn - want om één of andere bizarre reden vinden wij paardenvlees ook zielig -, de Heckrunderen kunnen worden geslacht en de edelherten afgeschoten. Niet lukraak, maar volgens een beheersbeleid zoals dat nu in het wild ook gebeurt. Alsof wij de predatoren zijn. Bijvoeren in de winter is volgens mij een slecht plan, want dat doet niets aan de overbevolking. Actief beheren is beter voor alles en iedereen, ook voor de fauna, ook voor de reëen, voor de broedvogels, voor ons: wij kunnen dan een mooi stuk echt biologisch stuk vlees bemachtigen en geen edelhert uit Nieuw-Zeeland (!) waar ze worden gekweekt, terwijl ze hier gewoon semi-wild rondlopen.

Je hoort dan vaak het tegenargument dat actief beheer de boel verstoord. Ik kan u vertellen: dat gebeurt nu al. Er zijn geasfalteerde wegen aangelegd door de OVP om zodoende het zwaar materieel - traktoren - toegang te geven tot het gebied om kadavers weg te slepen. Deze wegen doorkruisen het hele gebied en er wordt dagelijks op gereden. Dieren zijn er allang niet meer schuw - getuige de foto's van de beesten die fotografen van dichtbij kunnen maken - maar buiten dat, ze zijn zo passief van de honger en de overbevolking en inmiddels zo gewend aan de vele fotografen die het gebied in komen, dat verstoring geen issue meer is. Het gaat er bij het Staatsbosbeheer om dat er geld in het laatje komt, dus de dieren moeten zichtbaar zijn voor ons 'gewone' mens.

Staatsbosbeheer wordt geleid door de politiek dus die zullen ook wel met handen gebonden zijn, maar ze hebben wel een kilo boter op hun hoofd. Dieren zo laten creperen en toch maar volhouden dat het 'de natuur' is.

Lees de stukken bij mijn blog en er wordt al een hoop duidelijk. Daarnaast kan ik iedereen verwijzen naar Stichting Welzijn Grote Grazers, die fel tegenstander zijn van het beleid en die vandaag 14 februari demonstreren bij de OVP tegen dit beleid. Want dat deze wantoestand een halt moet worden toegeroepen, is wel duidelijk.

Hardlopen

Gisterenmiddag weer voor de tweede keer mijn hardlopen weer opgepakt na bijna een maand niet getraind te hebben door griep. Ik doe het weer rustig aan, langzaam van de vier naar de acht kilometer. Het was gisteren weer perfect weer om te lopen: graadje of zeven en krachtige wind, maar in het 'bos' waar ik meestal loop voel je niet zoveel van de wind door de bomen. En je moet je rondje zó uitkienen dat je die ene heuvel op wind mee hebt. En dat is dus met de klok mee lopen. 

Ik kon merken dat ik er nog niet ben. Nu heb ik wel een kwart minuut per kilometer sneller gelopen dan zondag, maar het ging nog niet echt 'vanzelf'. Nu gaat het nooit echt vanzelf bij mij - bij anderen schijnbaar altijd - maar het voelt anders dan als je weer helemaal terug bent. Nou ja, 4,3 km is voor mij natuurlijk eigenlijk best weinig, maar we moeten gewoon langzaam beginnen en dat is het beste. Hardlopers zijn doodlopers.

Helaas moest ik het wel weer bekopen met hoofdpijn. Toen ik naar bed ging om half tien was het van een laf op de achtergrond aanwezig hoofdpijntje verergerd naar niet meer te negeren. Dus weer met een pijnstiller slapen. 

Vandaag ben ik dan wat suffig wat ook met het bovenstaande te maken heeft en moet ik flink vechten tegen die suffigheid om nog wat nuttigs uit de dag te halen. Gisteren heb ik lekker gewerkt en vandaag dus weer een volle dag met nog bezoek ook - waar ik NOOIT zin in heb - waarvan ik nu al weet dat het niets gaat worden, maar waar ik wellicht wel iets van opsteek. Een bedrijf wat de payrol en andere HR functies van een bedrijf overneemt. Maar aangezien wij dat al via onze accountant hebben lopen en waar de contacten uitmuntend mee zijn, is het meer een beleefdheidsbezoekje. Maar goed. 

Dan nog de olympische spelen: terwijl ik aan het hardlopen was heeft Groothuis goud geschaatst dus dat was wel leuk en vandaag moeten de dames, maar daar heb ik geen idee van hoe dat zal gaan. Maar ik vind het wel heel erg leuk om eens naar sporten te kijken die je normaal nooit op TV ziet en dat eeuwige, oervervelende voetbal eens naar een tweede plek is geschoven.

Zalig.

Zalige nachten

Mijn eerste woorden vanmorgen toen ik wakker werd: Verdomme! Want ik had slecht geslapen en dan eruit om weer te gaan werken staat dan niet als nummer  één op mijn verlanglijstje. Dan sta je echt met de pest in je lijf op. Wat kan ik vandaag weer verwachten?

Gelukkig schijnt dan de zon een beetje en is je afspraak van tien uur afgezegd. Hè lekker. Dan maar een lekkere bak koffie. De smoothie is inmiddels al naar binnen gewerkt, maar echt vullen doet dat niet. Koffie is nodig om op gang te komen, om je op te warmen van binnen. Want van mij mag de zomer weer komen hoor. En dan vanaf april tot en met september een graadje of 22/23. En dat iedere dag. Warmer hoeft echt niet. Dan kan ik nog redelijk blijven hardlopen, is het niet te warm, en duiken wordt dan ook een fijn tijdverdrijf, als de temperatuur van het water weer zo'n graadje of 20 is. Kan me nu al verheugen op de snoeken tussen het groen!

Van het terras en andere zaken

Terras in aanleg

Terwijl de TV op de Olympische Spelen staat en de wind door het huis giert, zit ik de tekening te bekijken voor onze verbouwing. Dat ziet er goed uit. Maar alles ziet er altijd goed uit op een tekening. Neem als voorbeeld maar de 'Artist Impressions' van een nieuwbouwwoning. Altijd groen, opgeruimd, fleurig en met vooral veel vrolijke mensen op straat. Dat zo'n buurt zeker nu grauw, grijs en vochtig is, dat wordt maar liever niet getoond. De tekening van de gevel van mijn woning zoals deze er straks uit zou kunnen zien, ziet er ook zo schoon en fris uit. In werkelijkheid is mijn gevel wat groen uitgeslagen en is het cement tussen de stenen niet meer zo glad als die vroeger waarschijnlijk wel was. Ook is mijn zuidgevel volledig bedekt met een wingerd wat nu een beetje een kale takkenboel is, maar van de zomer helemaal groen en in de herfst prachtig rood. 

Aan de beterende hand

Donderdag, en heel langzaam kom ik weer met beide (gezonde) voeten op aarde terug. Dat ik er nog niet helemaal ben, merk ik aan het feit dat ik nog erg prikkelbaar en snel geïrriteerd ben en dus nog niet zoveel 'kan hebben'. Maar dat het beter gaat, staat buiten kijf. Voel mij ook iedere dag een stukje minder moe, hoewel ik nog best vrij vermoeide ogen heb en ook dat hoort bij griep, schijnt.

Ik werk voorlopig nog tot dat ik mij echt moe begin te voelen. Gisteren was dat tot een uur of drie en ik ben daarna direct doorgereden om even een rondje te wandelen door het park. En dat doet mij toch altijd weer heel erg goed. Gewoon even buiten zijn en alles voelt weer veel beter. 

Griep

Nog ziek....

Ik heb lange tijd niet geblogd en dat kwam doordat ik twee keer achter elkaar ziek ben geweest. De eerste keer op 14 januari, toen ik geveld was door buikpijn en diarree, dan toch even naar kantoor, om de donderdag en vrijdag weer geveld te zijn. Dan kon ik weer een week werken door op vrijdag de 24e alleen maar te hoesten en te hoesten en 's nachts geen oog dicht gedaan door de keelpijn en alle nare bijkomstigheden. Zaterdag had ik 38,8 koorts en zondag zelfs 39,9. De hele vorige week dus thuis. Griep. Vanaf woensdag ben ik wel zo af en toe eens even naar buiten geweest.

Afgelopen maandag dan maar weer begonnen, maar dat ging niet helemaal goed en ik was zo tegen vier uur weer thuis. Dinsdag was helemaal erg: echt een rotdag, zó ontzettend moe! Dan maar even halve dagen werken. Huisarts nog gebeld en deze vermoeidheid schijnt er toch wel bij te horen. Ik heb dan ook zelden of nooit echt griep (met koorts dus), dus het is even wennen voor mij. Normaal na een zware verkoudheid ben je vrij snel weer op de been, maar nu dus even niet. Kwam ook nog bij dat ik tijdens mijn griep ook nog eens ongesteld werd, wat op zich wel die vreselijke hoofdpijnen verklaarde, maar wat ook nog eens bijdraagt aan het vatbaarder zijn voor allerlei virussen.