The day after

Klaar voor de start...

Gisteren dus hardgelopen op mijn nieuwe Saucony's. Back to my roots! Ik heb ooit in 1998 mijn eerste Saucony's gekocht in ... Las Vegas. Ik mocht toen voor het eerst mee naar een beurs en ik was ook voor het eerst aan de andere kant van de plas en dan meteen naar Las Vegas. Of all places! Wat een ervaring, die ik overigens half slapend heb ondergaan, want jetlag... [zzzzzz].

Ik 1998 liep ik ook al regelmatig - ik ben ongeveer in 1990 echt begonnen met hardlopen - en altijd voor de fun en heb ooit twee keer meegedaan aan een wedstrijd. Maar ik vond wedstrijden maar niets. Die drukte bij de start. Die zenuwen. Nee, laat mij maar in weer en wind even helemaal het hoofd leeg rennen zonder dwang en moeten.

Gisteren was het stralend weer, mooie Hollandse wolkenluchten. Je hoort mij niet klagen over het weer hoor. De eerste kilometer ging wel goed, maar dan ben je ook nog stram en toen ik bijna twee kilometer had gelopen begon het een ietwat zeer te doen (ook mijn rechterknie trouwens, maar dat kwam door de nieuwe schoenen). Maar echte erge pijn heb ik niet gehad, behalve bij het heuveltje naar beneden waar ik toen ben gaan wandelen. 



Ik heb een paar kleine rondjes gedaan met af en toe een korte wandeling en wat gestretch. Drie kwartier gelopen, maar op een bijzonder laag tempo. Gisterenavond kwam dan toch wel de pijn en ik heb daar een ijspack op gedaan. Vanmorgen echter geen - of toch héééél weinig - last meer en ik voel me weer helemaal top. Vanmiddag naar de fysio en dan hoor ik het wel. 



Op facebook reageerde iemand met 'doe het dan niet lijkt mij'. Dus niet gaan lopen als je pijn hebt. Maar ja, hoe leg je aan iemand uit die niet hardloopt wat hardlopen met je doet en hoe heerlijk dat is. Bovendien moet ik dingen gaan uitsluiten en uitproberen.

Afijn. Mijn kopje koffie met Zaans Huisje smaakt me weer uitstekeloos en ik ben weer helemaal happy. Nog twee daagjes werken en dan hebben we een weekje 'vrij'. Maar dat horen jullie nog wel. Ook spannend trouwens...en daar heeft onderstaand plaatje mee te maken...




Shin Splint

Ik ben nenuwachtig! Ja, u leest het goed. Nenuwachtig. Zet uw tong tussen de tanden en zeg dan: nenuwachtig. Dat ben ik dus. Want...... vanmiddag ga ik hardlopen op mijn nieuwe schoenen. En ik hoop, ik hoop, ik hoop dat ik geen pijn zal hebben. Maar heb daar beetje hard hoofd in, want als ik de trap afloop, voel ik de pijn nog steeds.

Overigens was afgelopen zondag het verhaal van Runnersworld dat ik bij De Hardloopwinkel 'verkeerd' was geadviseerd. Ik liep altijd op Saucony Omni schoenen. Dat zijn hardloopschoenen met extra steun. Daar heb ik jaren op gelopen. Toen ineens - in mei 2014 - kreeg ik Asics Gel Nimbus aanbevolen (gelijk ook de duurste schoen die ze hadden geloof ik) dus zonder ondersteuning en in september 2015 heb ik - dacht ik toen - dezelfde soort schoen gekocht maar dan één uitvoering hoger, maar nog altijd de uitvoering van het jaar daarvoor (want goedkoper). 

Het is altijd lastig het begin van een blessure op te roepen. Op een gegeven moment had ik last van mijn enkel/onderbeen, maar nooit zo heftig als de laatste weken. En het gekke is dat ik óók na de noodgedwongen pauze met hardlopen daar nog gewoon pijn aan had. De dame bij Runnersworld zei dat het Shin Splint is. Dat heb ik inderdaad ook lang gedacht, maar de laatste tijd zat de pijn onder mijn enkelknobbel en ik vond dat wat laag voor Shin Splint. Toch als ik het zo lees op internet, raak ik meer en meer overtuigd dat dat het is. 

Dus vanmiddag ga ik een try-out doen op mijn nieuwe schoenen. Morgen moet ik weer naar de fysio. De mooie rode tape zit er nog steeds op en ik heb geen idee of die er morgen af gaat of dat ik een nieuwe krijg. Eerst eens kijken wat de middag brengt. En mocht de pijn verergeren, dan misschien dat ik overweeg om er een foto van te laten maken om uit te sluiten dat er geen fraktuur zit, want dat schijnt dus ook nog mogelijk te zijn [slik].




Maar ik moet echt weer wat gaan doen, want ik voel dat ik verstijf, mijn gewicht gaat omhoog en voor mijn gemoed is het ook niet bevorderlijk...

Zin in een hangmat

Weet je waar ik nu zin in heb - en dat klinkt heel raar voor iemand die net terug is van vakantie? Ik heb zin om lekker in een hangmat te liggen, met uitzicht op azuurblauwe zee, cocktailtje in de hand, zacht windje door je haar, (e)boek op schoot en verder he-le-maal niets.....




Vandaag is het precies een maand geleden dat we weer terug kwamen van Bonaire. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden... Zoals gezegd ben ik daar iets minder ontspannen vandaan gekomen dan ik gewend ben. En zoals gezegd weet ik niet zo goed hoe dat komt. 

En heel misschien, diep in mij, weet ik het wel (of denk ik het te weten): het zou zomaar kunnen dat ik veranderd ben. Ik zit momenteel natuurlijk in zo'n fase. Of ben er net doorheen. De hele grote onrust is weg, maar daarbij ook de bedrijvigheid, de energie. Het is niet zo dat ik moe ben, maar ik heb nergens zin in. De zin die er nu nog is, is de zin in GENIETEN, in niets doen. En voor dat niets doen wil ik ook niets doen. En ik ben ook bijzonder prikkelbaar.

's Avonds mijn eten klaarmaken. Och jongens toch. Het is dat ik móet eten, maar het kost mij véél moeite tegenwoordig. Nu is eten klaarmaken voor jou alleen al niet erg motiverend, maar de laatste tijd is de zin ver te zoeken. En dat proef je...

Tijdens de vakantie op Bonaire zoals wij dit vieren kom je ook niet echt helemaal tot rust. Een middagje lui met een boek op je stretcher bij een zwembad of aan zee was misschien best lekker geweest. Het had gekund. We hebben er een goed adresje voor. Maar niet gedaan. Nooit aan gedacht ook. In Griekenland deden we dat wel..



Tussen de middag zo'n heerlijk Griekse salade met een Retsina en dan een klein beetje tipsie aan de middag beginnen, heerlijk in de schaduw van je parasolletje, met een ijskoffie in de hand (maken we nog trouwens. Echt lekker hoor!). 

Ik ben ook wel van plan om tijdens onze volgende vakantie (Oman!) wel wat meer rust te nemen. Dus niet enkel maar rennen en vliegen en duiken...

Six Senses Spa
(hier zitten we dus niet....)

Als ik mijn blog teruglees, bemerk ik dat ik al wat jaren in deze onrustflow zit. Dus eigenlijk niets nieuws. Ook wel weer geruststellend. Misschien toch iets actiever worden 's avonds. In ieder geval maar een wijntje bij m'n eten. 

Coldplay en T-bones

Op deze voor mij iedere keer weer suffe maandag, zit ik eerst alle blogs te lezen die ik volg. Ik heb ze allemaal in mijn favorieten gezet links van het scherm. 


Misschien vrolijkt het me op. Stuit ik op de blog van Kliefje, en schrijft zij een stuk wat het mijne had kunnen zijn. Heerlijk, dat gezeik....! Ik hou me vaak nog een ietwat in, commentaar als ik kreeg vroeger op mijn 'sombere' blogs. Nu voel ik mij gesteund in mijn blues, die bij mij al vele jaren duurt.

'Doe daar eens wat aan dan!'
'Nog negen jaar....'

Het weekend.... Weekend? Oh die paar uurtjes vrije tijd voor vandaag? Omgevlogen! Veel te kort. Dat krijg je als je veel doet.

Vrijdag was trouwens top. We waren naar COLDPLAY! Nu ben ik niet zo'n concertganger. Niet meer eigenlijk, vroeger wel. Maar toen was ik alleen en ging ik vaak met een vriendin. Mijn allereerste concert was van George Michael - Faith. En vroeger bewaarde ik alle tickets en hing die dan in het toilet. Nu doe je dat niet meer natuurlijk (zegt ze groot) en zitten de herinneringen in je hoofd. Zelf niet veel met mijn telefoon gedaan terwijl sommigen volgens mij het hele concert hebben staan te filmen. We hadden ook nog prachtplekken: vak 120 in de Arena en dan zit je schuin rechts van het podium met goed zicht. De stoelen naast mij waren leeg, dus ook nog voldoende ruimte om een beetje mee te hossen (wat je automatisch toch gaat doen. Stilzitten bij een concert lukt mij niet hoor).





Was echt super. Had het niet verwacht. Wel erg druk, maar we waren met de bus en het was eigenlijk best goed geregeld. Ook na afloop. Ik denk dat we rond 00.30u op bed lagen. Ja, heb echt wel genoten. Overigens had ik de kaartjes gekregen en had ik er helemaal geen zin in. 'Coldplay? Ja, wel eens van gehoord. Ik ken wel een paar liedjes maar verder...' Maar achteraf bleek dat ik ieder liedje wel ken en het was gewoon een super sfeertje. De dag ná Brexit dus dat gaf het concert een extra lading.

En dan daarna natuurlijk net even weer iets meer geïnteresseerd in Coldplay en als je een liedje op de radio hoort even volumeknop op hoog (zeer tot ergernis van mijn wederhelft).

Zaterdag zijn wij met de fiets naar Haarlem gegaan om te kijken voor nieuwe hardloopschoenen bij Runnersworld, maar ik moest de zondag terugkomen mét schoenen en de bijbehorende zooltjes. Zoals al bleek - en ik al wist - heb ik geen overduidelijke overpronatie, maar ik heb tóch nieuwe schoenen gekocht. Weer mijn oude vertrouwde merk Saucony. Ik heb dit weekend niet gelopen omdat mijn enkel te veel zeer doet - volgens mij is het shin splint - en ik even wacht tot woensdagmiddag. En dan voorzichtig even ga proberen. 

Op de markt in Haarlem (super leuke markt!) hebben wij een stuk van 1,1 kg T-bone steak gekocht (doink) voor op de BBQ klaar te maken. Ik had gewoon mega trek in een lekker stuk sappig vlees en dat hebben wij zaterdagavond opgepeuzeld en gisteren had ik hammetje van everzwijn wat we ook op de BBQ hebben klaar gemaakt.





Nu nog op een gas-BBQ van Weber maar op mijn verlanglijstje staat al jaren een BGE: Big Green Egg. Deze Weber hebben wij gekocht voor even tussendoor - je moet toch wat - maar als de BGE er ooit komt, gaat deze weg. En we lopen daar al jaren tegen aan te hikken want een BGE is gewoon wel even een hoop geld. 

Tijdens de verbouwing heb ik enorm veel plezier gehad van mijn gas-BBQ op het dakterras. Dat was toen onze tijdelijke keuken en woonkamer. Dat had met een BGE een beetje teveel 'gedoe' gegeven. Maar er gaat niets boven een écht BBQ met kooltjes, want op een gas-BBQ krijg je nooit die echte BBQ-smaak aan je gerechten. 

Onze huiskamer/keuken tijdens de verbouwing
in 2014 (tijdens het WK)

We zien wel wat de toekomst gaat brengen. Voorlopig regent het hier dus geen BBQ vanavond: eerst boodschappen doen en dan voor mij restjes van gisteren met gebakken aardappelen.

Wondertape

Gisterenmiddag ben ik naar de fysio geweest om hem mij eens te laten vertellen wat ik mankeer. Ik heb last van mijn linkerenkel aan de binnenkant rondom die knobbel die er zit. Maar hoe ik ook trek en sleur aan die voet, ik kan de pijn niet opwekken. Ik heb pijn als ik de trap afloop en met hardlopen, na zo'n 2 kilometer. Ik heb het al ingetaped, heb zelfs een poos niet hardgelopen (vanwege een andere blessure). Mocht niet baten. Ik heb me suf gegoogled en ook niets gevonden behalve pijn na een trauma, wat dit niet is.

Dus naar de fysio.
'Jij komt altijd met van die leuke klachten,' was zijn reactie. Hij weet het dus ook niet. Ik heb nu een prachtige rode tape-tekening op mijn linkerbeen en ik weet niet zo goed wat ik daar nou van moet verwachten. Ik heb de indruk dat het tegenwoordig erg hip is iedereen maar vol te tapen met deze 'wondertape'. Schijnt zelfs te helpen tegen hooikoorts.



Omdat de oorzaak niet bekend en heel vaag is, ga ik toch ook iets anders proberen. Ik ga een ander paar hardloopschoenen kopen. Ander merk, ander profiel. Eens kijken of dat iets biedt. Als het helpt heeft het mij 'slechts' een paar hardloopschoenen gekost. Alles beter dan pijn. Dus ik weet morgen wat ik moet gaan doen, mocht ik me vervelen. En hopelijk kan ik dan volgende week, als ik terug moet komen bij de fysio, zeggen dat het toch (weer!) aan mijn schoenen lag.

Want meestal krijg ik van die pijntjes als mijn schoenen 'op' zijn en dat is meestal na een jaar. Ze zeggen dat hardloopschoenen 1500km of één à anderhalf jaar mee gaan. Ik loop ongeveer 500 kilometer per jaar maar vervang mijn schoenen ieder jaar. Maar deze schoenen heb ik nog maar 'net' dus het is best vreemd dat ik klachten krijg. Wat ik me nog wel zou kunnen bedenken is omdat ik een oud model heb gekocht de demping en stabiliteit al niet optimaal waren. Het schijnt namelijk zo te zijn, dat als je de schoenen te lang bewaard,  deze eigenschappen achteruit gaan. Het zou bijvoorbeeld best zo kunnen zijn dat de schoenen al te 'oud' waren toen ik ze ging gebruiken. Who knows.

Dus ik ga hoogstwaarschijnlijk weer terug naar mijn oude vertrouwde merk Saucony. Als ik me dat bedenk heb ik in feite nooit problemen gehad met Saucony en iedere keer wel met Asics.

Nou ja. We gaan het zien.

Nog meer erwtjes in de maak

Oostindische Kers




Dagje Blijdorp met moeders

Gisteren ben ik met moeders naar Blijdorp geweest. Dat wilde ze heel graag. Mijn moeder wordt volgend jaar 80 en is sinds december 2013 weduwe. Mijn vader is op 13 december 2013 overleden aan longkanker. Lijkt allemaal weer zo kort geleden. Toch dit jaar alweer drie jaar.




Mijn moeder heeft het in het begin best moeilijk gehad (natuurlijk), maar nu is ze toch in haar eigen ritme gekomen en geniet gelukkig weer van het leven. Zo zie ik het graag. Ze woont nog in 'hun' huis: een vrij grote drive-in woning uit de zestiger jaren waaraan zo langzamerhand van alles mankeert, maar afijn. Als zij zich daar gelukkig in voelt wie ben ik om anders te willen.

En op haar verlanglijstje stond een dagje Blijdorp. Daar was zij al zo'n dertig jaar niet meer geweest of zo. Wij komen oorsponkelijk uit Dordrecht en vroeger kwamen we daar best vaak. Mijn laatste bezoek dateert van een jaar of 16 geleden denk ik. Toen was net het Oceanium klaar.


Okapi

We hadden het goed getroffen met het weer: heerlijk zonnetje met later dikke wolken, maar het bleef droog. Het is best een mooi dierenpark en erg veranderd in de loop der tijd. Er zijn veel dieren verdwenen en dierenparken gaan zich meer specialiseren en er wordt steeds meer aandacht besteed aan de verblijven van de dieren.






Toch blijft bij mij het dubbele gevoel en vind ik het in feite helemaal niets dat die beesten geen kant op kunnen. Voor sommige dieren vind ik het wat minder erg - voornamelijk runderen - maar de échte rovers (én voor de gorilla's) vind ik bijzonder meelijwekkend in hun afgebakende verblijven, hoe fraai die er dan ook mogen uitzien.









Persoonlijk denk ik dat over een vijftigtal jaren er geen dierentuinen meer zijn. Tenminste niet in de huidige vorm. Toen wij een keer op vakantie waren in Zweden, zijn wij in Orsa geweest in het roofdierenpark, waar de dieren een enorme ruimte hebben. Maar toch niet vrij. Afijn. Daar moest je dan ook je best doen om een dier te zien. Ik denk zelf dat de dierenparken een beetje zullen worden als dat dierenpark: enorme verblijven waar de dieren kunnen schuilen en op dagen gewoon niet te zien zijn. Ik heb daar met veel pijn en moeite de wolven kunnen spotten (omdat ik nu eenmaal wolvengek ben, ging mijn belangstelling daar natuurlijk naar uit) en de lynx heb ik helemaal niet kunnen vinden. Een erg mooi dierenpark overigens. Maar ik zie de dieren toch het allerliefst in hun eigen natuurlijke habitat, vrij om te gaan en te staan waar ze willen en te doen zoals ze zijn.


Beer Orsa Rovdjurspark

Wolf in Orsa Rovdjurspark

Tijgers in Orsa Rovdjurspark

Ik heb gisteren dus een aardig eindje getippeld: volgens mijn stappenteller meer dan 12.000 stappen. Ik hou dat niet echt bij, want dan moet ik de hele dag mijn telefoon bij me steken en daar heb ik geen zin in. Maar nu had ik 'm natuurlijk in m'n tassie, dus dan wordt het bijgehouden en heb ik direct een badge in de pocket (o, o, wat ben ik nu trots....). Die badge ziet er dan zo uit

- ja, sorry, kan daar ook niets aan doen - en er staat bij:
'170 km, de oversteek van de Bahama's. Op 12 oktober 1492 zette Christoffel Columbus voor het eerst voet aan wal van de Nieuwe Wereld. Hij legde aan bij het Eiland San Salvador, een eiland in het gebied van de Bahama's. Hij ontmoette er de Arwaks, met wie hij geschenken uitwisselde'. Ik heb waarschijnlijk 170 km gelopen sinds ik die app heb geïnstalleerd [schudt haar hoofd]. Het zijn er veel meer, maar zoals ik al zei, ik heb mijn telefoon niet altijd bij me.

Overigens wel twee blaren op de hielen - zal 's een keer niet - en een gevoelige enkel, waarvoor ik straks naar de fysio moet. Ben benieuwd wat daarvan gezegd wordt. Hoop dat ik wel kan blijven hardlopen.

Actieve vakanties

Ik wil niet zeggen dat ik in het verkeerde lichaam ben geboren. Ik ben een vrouw en ben tevreden dat ik een vrouw ben, maar mijn interesses zijn verder verre van vrouwelijk. Vroeger toen ik klein was heb ik alle boeken van Arendsoog gelezen, ik gaf niets om poppen of fornuisjes of kinderwagens. Ik speelde met Lego en autootjes. Ik klom in bomen of liep het mais en het tarwe plat. Ik speelde op mijn imaginaire paard dat ik een cowboy was. Ik had (en heb) ook alleen maar vriendjes en bijzonder weinig vriendinnetjes. Ik keek naar series als High Chapparal, Alias Smith & Jones, Star Trek.

Als we langs een messenwinkel liepen in Zwitserland tijdens één van onze vele vakanties met mijn ouders en mijn broertje wilde ik al een mes. Ik keek daar met grote ogen naar en zei dan: ooit. In feite heb ik tot de dag van vandaag nog steeds geen echt mooi mes. Ik heb er wel een gekocht, in Finland in een supermarkt voor 7 euro of zo, en die heb ik nog en die gaat ook overal mee naar toe. Maar echt een mooi mes, die moet er nog komen.

Mijn mes: het bovenste.
Jan z'n mes: die eronder.

Dat zelfde had ik met bergschoenen. Zo trots was ik toen ik eindelijk mijn eerste échte bergschoenen kocht! Ik heb inmiddels al aardig wat versleten, maar ik voel mij in mijn element buiten, met alles wat daarbij hoort. In de bergen, in de koelte, met mijn bergschoenen aan, mijn mes aan mijn riem en mijn rugzak op de rug [zucht].

Ik in Nieuw Zeeland

Dus niet in het verkeerde lichaam maar wel in het verkeerde land geboren! Ik weet niet waar ik dan wel thuis hoor, maar dan zit ik meer te denken aan landen als Canada, Zweden of Noorwegen. Hobby's als boogschieten en western riding - wat ik in het verleden heb gedaan - en mijn tegenwoordige interesses, getuige van een meer avontuurlijk leven.  

Starend in de diepte van de vulkaankrater
(Nieuw-Zeeland 2013)
Op de terugweg de berg af (Nieuw-Zeeland)
Toen ik rond mijn dertigste genoeg had van mijn toenmalig man (ja, dat bestaat...), moest ik andere vakanties bedenken dan die ik tot dan toe had gedaan. Tot dan toe was het met auto en tent naar (meestal) Frankrijk. Daarna was het - omdat ik alleen was - met groepsreizen op kampeer-wandelvakantie. Tenminste, daar koos ik dan voor. Eerste keer Corsica (prachtig, prachtig, prachtig maar zwaar), twee keer Franse Pyreneën, derde keer Spaanse Pyreneën. Toen gingen mijn reizen naar de andere kant van de oceaan, eerst naar Amerika met een kampeerrondreis door nationale parken, daarna met een hotelrondreis naar Canada, toen een hotelrondreis naar Nieuw-Zeeland, en dan op expeditie drie weken naar Canada waar ik Jan heb leren kennen.

Tijdens die behoorlijk zware wandelvakanties liep ik altijd wel behoorlijk te vloeken, maar je voelt je erna zo heerlijk. Zo uitgerust. Zo leeg. Zo vol energie....

We moeten het meer doen, dat actieve. Het is gewoon heerlijk. Het is zo lastig. We vinden zoveel dingen leuk.

Volgend jaar?

Jan en ik - Nootka Trail - Canada - 2004
En mijn mes....

Kleiduifwedstrijd

Terwijl de regen met bakken uit de hemel komt - ik vind het niet zo heel erg: goed voor de tuin en ik zit toch binnen - worstel ik weer met de maandag. Zo lang ik mij kan herinneren heb ik moeite met de maandag. Een soort heimwee. Vraag me af wie of wat ik in mijn vorige leven was dat ik daar zoveel last van heb..

Vandaag is het ook wat triestig. Ik zit driftig een mail te typen komt er ineens een collega binnenstormen helemaal in tranen. Omdat deze collega in de meeste gevallen wel van grapjes houdt, dacht ik in een split second: krijgen we nou....? Maar het was echt. Dus even getroosd (daar ben ik voor) en even gepraat. Hij heeft een aantal maanden geleden zijn dochtertje verloren door Vasa Previa en nu is er vandaag een andere collega met beschuit met (roze) muisjes omdat hij drie weken geleden vader is geworden van een dochtertje. Logisch dat je dat toch even te veel wordt. Het heeft geen nut om je groot te houden daar in. 

Dus beschuit met muisjes met een klein dompertje toch wel. Hij was er dan ook even niet bij.

De laatste tijd ben ik zelf ook wat weemoedig en somber en dat is denk ik toch aan de overgang te wijten. Ik nam daarvoor capsules passiebloem, maar tijdens vakanties neem ik al die rotzooi niet mee en was er dus mee gestopt. Maar ben toch maar weer begonnen in de hoop dat het mij weer wat vrolijker maakt.

Een slecht resultaat tijdens een door de jachtsoos georganiseerde kleiduifwedstrijd, droeg ook niet echt bij aan een uitgelaten stemming, hoewel ik er niet echt heel lang mee was blijven zitten. Negen punten van de te behalen twintig is best weinig... Maar ik was niet eens de laatste: er was iemand anders die had er slechts acht. Oef!

Mannetje in actie...

Ik in actie...

Zo'n kleiduif is best ver en gaat best snel...

Kleiduifmachine in actie

Het heeft wel als resultaat dat wij - mijn ventje en ik - proberen om toch eens per twee maanden naar de schietbaan te gaan om het te oefenen. Want in tegenstelling tot groot kaliber schieten, moet je kleiduiven (hagel) echt oefenen. Je moet daar handigheid in krijgen. Een groot of klein kaliber kogelgeweer kan je 'rustig' aanleggen en afdrukken. Met hagel is dat anders: die kleiduiven komen overal vandaan, de één gaat snel de ander minder snel en dan is het een hele kunst om én goed te schouderen en ze dan ook nog te raken. Je zou zeggen: maar hagel spreidt meer. Klopt, maar als de kleiduif niet in jouw hagel vliegt - want in feite mik je vóór de duif - dan raak je nog niets en bovendien spreidt de ene hagel meer dan de andere. Jaja, het valt allemaal nog niet mee.

En omdat we toch in de Betuwe waren, maar twee kilo kersen meegenomen. 's Middags nog even naar de grootgrutter en daar twee kilo aardbeien gekocht en Jan heeft weer een paar potten 'confituur' gemaakt. Ik zelf eet niet graag jam op brood, maar hij wel. Dus ervan profiteren nu de aardbeien zo goedkoop zijn. De kersen gaan zo wel op.



Overigens wordt je hier (foto hieronder) wel vrolijker van, maar of dit nu een uitgelezen en uitgebalanceerde combinatie is - een Margarita met een maatje (nieuw en zónder ui) - dat betwijfel ik:



Tevens betwijfel ik of het nemen van (sterke) drank nu wel zo'n goede oplossing is om je depressies weg te nemen.... :-P

Daarnaast wil ik jullie toch even deelgenoot maken van de overweldigende oogst erwtjes afgelopen zondag. Ik heb deze enorme hoeveelheid verwerkt in de nasi.




Maar..... mijn yucca staat werkelijk PRACHTIG in bloei met een dubbele bloeistengel! In feite jammer dat ik dat niet in een vaasje kan zetten.



En nog een stukje tuin...

IK GA VERHUIZEN!!!

Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ...