FIJNE FEESTDAGEN!

Ik denk dat er weinig van bloggen komt de komende dagen, dus wens ik al mijn lezers van all over the world hele fijne, hopelijk gezellige of gewoon lekkere kerstdagen en een heel gezond en gelukkig 2017. Ik kan het jullie maar toewensen: heb er zelf helaas de hand niet in om het te realiseren. 

Dat moet je nog altijd zelf doen.

.-o0o-.

Ode aan de grog

Maandag begon het: keelpijn en dan is meestal de rest wel te voorspellen, dan word je óf ziek óf verkouden. Ik had geen zin in wat dan ook als je al een keuze zou hebben, dus heb ik maandagavond al direct een grog gemaakt. Dat heb ik dinsdag- en woensdagavond ook gedaan - in bed opdrinken - en zie: het heeft geholpen. 

Dus ode aan de grog.

Beetje zonde om díe whisky in je grog te doen....

Het enige wat ik nu ben ik ontzettend moe.

Maar dat kan ook komen doordat je hele dagen binnen zit, dat is zo donker is en zo giga druk en rommelig. Het is op kantoor een komen en gaan van mensen. Opvallend veel die lekkers komen brengen, dus je kunt je iedere dag volstoppen met zoetigheid en alcohol. 

Van die hyper collega's die de hele dag met stemverheffing moeten rondlopen blijkbaar en het werk wat gewoon doorgaat, zelfs enorm druk en ondanks dat dat niet direct mijn werk betreft, voel je toch die spanning.

Daarnaast moet ik zelf ook wel allerlei zaken afhandelen, in de gaten houden, regelen, doen [zucht]..... ik ben het een beetje zat. Nog één dag en dan kan ik tenminste zaterdag alvast beginnen met uitslapen. Wat een crime bij mij iedere morgen...

Dan zaterdag nog een beetje free-wheelen, zondag eten voorbereiden voor maandag, maandag nog even een boel drukte en dan wordt het wat rustiger, in de zin van: geen bijzondere afspraken of things to do.

Gisteren de tweede woensdag dat ik niet ben wezen hardlopen. Geen tijd. Ik 'moest' lunchen met de baas, wat op zich geen straf is, maar dan lopen je eigen plannen niet volgens plan, dus niet gelopen. En ook dat voel ik. Het is weliswaar een lichamelijke INspanning maar een mentale ONTspanning. En dat mis je toch. 

Nog heel even geduld weer: hardlopen is voor zaterdagmorgen heb ik me nu voorgenomen. Voor nu nog even volhouden...

Mijn huis is ook weer in kerststemming....

Oh nee, dat is de haard bij Breakers (Noordwijk)....

Glaasjes

Even blokje om....

Mijn voordeur in kerstsfeer

Mannen en zorgen

Vandaag de kortste dag! Vanmiddag ergens rond 16.00u meen ik is de zonnewende en worden de dagen weer langer. Yeah! Kom maar op met de zomer!

Gisterenavond weer met een grog - dit keer met whisky in plaats van cognac - m'n bed ingekropen en ik heb heerlijk geslapen. Geen keelpijn meer, maar nog wel van die branderige ogen en een vol hoofd. Dat wordt straks niezen, loopneus en later hoesten, maar ach. Who cares.

Mannen. Laten we het eens even over mannen hebben. Die wezens die ons leven kleur geven, die wezens die het zo zwaar hebben met ons. Ja, die. Mannen met zorgen in het bijzonder dan. Ik heb er 'thuis' eentje lopen (je weet: thuis is een iets ander begrip bij mij dan voor de meesten) en ik heb er op kantoor eentje lopen. En voor beiden ben ik respectievelijk de belangrijkste en één na belangrijkste vrouw (na hun moeder dan misschien) in hun leven. 

En allebei hebben ze zorgen. De één financieel, de ander lichamelijk. 

De één omdat hij een forse aankoop heeft gedaan in de vorm van een woning. Een woning voor ons. Een woning voor later. Een woning waar ik pas - als het 'goed' gaat - over negen jaar definitief in kan wonen. Een woning die nog gebouwd wordt en wat ik nu al zo'n vijf weken niet heb gezien behalve die ene foto die Jan nog had gemaakt dat het dak waterdicht was. De pannen zullen er nu toch wel op zitten neem ik aan....

En de ander heeft een operatie boven z'n hoofd hangen wat hij al járen weet, maar nu is het dan echt zo. Duurt nog wel een half jaar, maar toch. 

Zorgen.

En mannen met zorgen zijn lastig en moeilijk hanteerbaar. 

Als Jan en ik praten over het huis, over hoe we de badkamer en de keuken gaan inrichten, passen en meten met spullen en budget, dan is het net of er iemand anders in zijn huid kruipt. Hij begint zijn stem te verheffen, hij gesticuleert heftig en ratelt alsof z'n hoofd overloopt. Hij is de rode lap, ik de stier. Valt niet normaal mee te praten. Het is ook lastig: de kosten zijn nog niet te overzien, controle houden is lastig en je bent afhankelijk van anderen. Communicatie gaat niet vanzelf (zeker niet in dat Belgiëland...)(meedenken ho maar), maar ook wij onderling zien elkaar enkel in de weekenden. We kunnen nog niets, het huis staat ook niet echt in de buurt (voor hem een uur rijden, voor mij twee), dus ook niet evident om daar iedere week even te gaan kijken.

Ik zeg: komt allemaal goed, schatje. En hij zegt: [help]

Mijn beste vriendjes....

Wandel over het bedrijventerrein....

Zo leuk...... :-\

Keelpijn en meer

Nee hè... Niet weer..... [zucht]

Ik heb het niet over de aanslag in Berlijn. Hoewel ik daar wel weer behoorlijk triest en ongerust over kan worden.

Nee, ik heb het over keelpijn. Voel de verkoudheid - hopelijk is het alleen dat - mijn lijf in de war brengen. Zware ogen, zwaar hoofd. Maar wat wil je, als je omringd wordt door enkel zieke mensen en je die dan ook allemaal nog hebt moeten zoenen. Verbaast mij dus niet al te veel. Maar ik vind het wel vervelend.

Een druppel op de gloeiende plaat vergeleken met Berlijn natuurlijk. Ik ben niet iemand die dan meteen haar Facebook profiel in de kleuren van het land zet. Want waarom Berlijn zoveel aandacht geven terwijl er op tientallen plekken op de wereld elke dag opnieuw vergelijkbare nare dingen gebeuren.

Het leven is niet gemakkelijk en daar horen deze nare dingen ook bij. Door de aanwezigheid van media in elke hoek van de wereld, worden we er nu veel meer bij betrokken dan vroeger en dat wordt sommigen denk ik wel te veel. Ik sluit me er ook het liefst van af, maar dat is je kop in het zand steken en denken: ver van mijn bed, gaat mij niet aan, hou maar lekker daar. Voedselbodem voor populisten.

Het is veiliger dan ooit en toch lopen we te miepen. Je kunt nooit ergens 100% veilig zijn. Vergelijk dit nu eens met vroeger: dan kon je - zeker als vrouw - niet eens zonder man over straat lopen. Kon je zo in elk donker steegje een mes tussen je ribben verwachten en beroofd worden van je buideltje met florijnen. Geen haan die daar naar kraaide.

We zijn gewoon met te veel op deze aardkloot, maar er is niemand die dat hekele punt écht durft aan te snijden. We lopen elkaar in de weg, we beginnen ons vreselijk te irriteren aan elkaar. Godsdienstoorlogen en aanslagen zijn zo oud als de mensheid. Overstromingen en natuurrampen: altijd al deel geweest van ons bestaan. Maar nu rampen omdat er altijd mensen omkomen omdat we overal zijn.

'We' krijgen nog steeds kinderbijslag: een achterhaalde subsidie bedoeld om de na-oorlogse mensenstand weer wat op peil te krijgen. Afschaffen die hap en drie keer nadenken over kinderen en die roze wolk wegblazen. Als we eens wat minder zouden fokken, zou het voor onze volgende generaties een stuk aangenamer worden.

Weekendje zwaar...

De kalender zegt week 51. De één na laatste week van het jaar 2016. Op kantoor worden we overspoeld met zoetigheid: dan is het een Sachertorte van een leverancier uit Oostenrijk, dan een meter kerststol, marsepein, chocolaatjes met Macadamia-noten, één of andere Japanse lekkernij en natuurlijk de flessen wijn. Blijkbaar kan het weer dit jaar.

Je hoort dat ook weer in de media: mensen pakken deze kerst flink uit met het kerstdiner.

Overigens kan ik van dat alles gelukkig goed afblijven en verdwijnt alles naar de collega's. Eén groot vuilnisvat die afdeling.

Het kerstdiner van de zaak hebben we weer achter de rug. Het was dit keer in Kasteel Keukenhof. Prachtig gedecoreerd en helemaal in kerstsfeer. Even met de hakjes 100 meter over een grintpaadje: niet ik hoor, ik ben (helaas) niet van de hakken, maar ik zag sommige dames zich wel erg krampachtig vasthouden aan hun partner. Ik had ze gewaarschuwd, want het was dit keer ook een walking diner, dus niet stijf en strak in het gareel aan tafel, maar walking. De naam zegt het al.

De trap prachtig versierd.

Kasteel Keukenhof. Een bezoekje waard. Echt!

Lekkere kitcherige kroonluchter

Ik vond het erg gezellig, hoewel ik niet zo van het mingelen ben. Meestal sta of zit ik ergens en daar blijf ik dan ook. Tegen half elf taaide de eerste met een cadeautje rijker af en dat bleef zo druppelsgewijs doorgaan tot 01.00 uur (!). Gelukkig stonden de pakjes op dezelfde verdieping als waar de gasten waren, dus kon ik - voor het eerst sinds jaren - eens aktief deelnemen aan het after-dinner borrel geouwehoer en getuige zijn van half uur durende afscheiden. Och och wat is dat toch moeilijk om weg te komen, zeg. Voor sommigen.

Afijn. Al met al was het voor ons 01.15u eer wij daar weg reden, ook een cadeautje rijker (luchtje van Boss) en het was 02.00u eer we in bed lagen. Natuurlijk niet meteen kunnen slapen (RLS.... grrrrr) en pas tegen 03.00u kwam Klaas Vaak eindelijk van zijn wolkje af om wat zand in mijn oogjes te strooien.

Allemaal niet erg, ware het niet dat wij om 09.30u een afspraak hadden bij een bedrijf in Amstelveen waar blokhutten, tuinhuisjes, garages en alles wat er op lijkt wordt verkocht. Dus met nog flink veel zand in de ogen toch om 08.00u op, ontbeten en naar Amstelveen. Dacht die verkoper nog dat de afspraak om 10.30u was. Nou zeg, had dat even gezegd, dan hadden we een uur langer kunnen blijven liggen... Duh!

Direct daarna met de auto - heel ongewoon voor ons - naar de AH. Gelukkig was het nog vroeg, vóór elven en hadden we ook drie tassen vol dus met de fiets was toch niet echt een optie geweest. Vooruit dan maar. 

Ik was toch zó moe dat ik rond één uur toch even naar bed ben gegaan, nog net een klein hazeslaapje heb kunnen doen, alvorens ik wederom door mijn RLS het bed werd uitgejaagd. Gek dat zo'n kort slaapje wonderen kan doen!

Daarna nog even een lekkere wandeling gedaan naar het centrum, daar wat gedronken, een beetje rond gelopen, Jan nog een trui gekocht en weer naar huis. Zo'n wandeling in de koude doet ook wonderen!

Even niet naar de kleine oogjes kijken...

Zondagmorgen geheel uitgerust en fris natuurlijk begonnen met hardlopen. Graadje of 7 dus niet al te warm aankleden en vanuit huis lopen, over de dijk, rondje bos en weer terug. Geen interval maar één lange duurloop van 7,5 km. En weinig pijn.

De rest van de zondag besteed aan de woning én proefkoken voor tweede kerstdag. We hebben iets uitgekozen wat 6 uur in de oven moet. Zaterdag hadden we alle voorbereidingen al gedaan (marineren) en vandaag dan die lange oventijd, wel op lage temperatuur. Ook het toetje voor de tweede keer klaar gemaakt met een kleine wijziging. 

Dus 's avonds smikkelen en smullen en alles goedgekeurd. Het mooie van wat wij gaan klaarmaken is dat we het de dag ervoor allemaal kunnen doen. Dus dat geeft een relaxt gevoel. 

Van mij mag het gaan sneeuwen....

Kerstdiner

Zo. Even op adem komen. Ik heb zo gruwelijk druk op kantoor dat ik er hoofdpijn van heb.

Woensdagmiddag echt zo enorm veel info moeten opnemen in verband met de implementatie van een nieuwe programma op het werk, dat ik er echt slecht van heb geslapen. Ondanks de yoga die ik die avond heb gedaan (en deze groep was een stuk rustiger). Heb dus niet hardgelopen woensdagmiddag maar mijn 'vrije' middag opgeofferd aan een - in mijn ogen - belangrijker iets.

Mooie maan woensdagavond
na de yoga

Dan donderdag direct weer een meeting. Ik ben dat niet gewend: normaal gesproken heb ik weinig meetings of vergaderingen of besprekingen. Gelukkig niet. Dat is voor anderen. Ondanks mijn functie. En ik ben daar niet rouwig om.

Vanavond hebben wij ons jaarlijks kerstdiner met alle medewerkers en diens partner en gelukkig hadden we dit jaar de lokatie én de catering al vrij vroeg bepaald. Het enige was nu de uitnodigingen uitsturen, lijstjes maken met de diverse allergiën en lust-ik-niet, vreet-ik-niet, ken-ik-niet mensen en zelfs het kadootje wat ze meekrijgen vanavond heb ik dit keer niet hoeven te regelen, dat heeft de vrouw van de baas gedaan. Ik heb het wel gezien, maar ben alweer vergeten wat het was. Altijd handig als je zo vergeetachtig bent. Nu is het voor mij ook een verrassing.

Kerstdiner vorig jaar (bij ons op het werk)

Dus straks als ik thuis kom eerst lekker douchen, haartjes en slaap uit mijn ogen wassen, pijnstiller nemen en me in een zwarte zomerjurk hijsen met een schattig kort vestje met nepbont. Hopelijk zit mijn haar vanzelf een beetje goed straks - vorige jaren ging ik altijd naar de kapper - en lukt het me om me oogverblindend op te maken en mijn motivatie op te krikken. 

Hopelijk is mijn mannetje beetje op tijd hier want die zit 'as we speak' nog in Zeebrugge op zijn nieuwe stek. Daar zit hij nu sinds afgelopen maandag. En vraag me niet wat hij nu doet, want dat weet ik niet precies. Iets met de Marine...

Volgende week dan nog een volle week op kantoor en vrijdag vóór kerst nog een kerstborrel(tje) met de mensen die op kantoor zijn. Het gros is er dan niet - veel buitendienst - dus dat wordt een itiem 'feestje'.

Zelf ben ik niet zo'n ontzettende feestganger. Het ligt er een beetje aan: zo heel af en toe en vaak heel onverwachts kan ik ook doorhalen tot drie uur 's nachts. Wel met matig alcohol, want ik ben daar altijd zo beroerd van! Maar dit soort 'feestjes' vooral het kerstdiner, is voor mij gewoon een verplichting, in feite gewoon mijn werk. Dus er écht van genieten doe ik nooit. Kan ik nooit. Ik moet de catering de mensen eerder hierboven genoemd aanwijzen, in de gaten houden of iemand alleen valt en wanneer de baas wil gaan speechen, de cateraars dirigeren en de mensen die weg gaan hun kadootje meegeven.

Dus voor mij nooit natafelen, want de eersten taaien meestal direct na het dessert af, en dat gaat dan de twee uur daarna druppelsgewijs zo door. Vaak sta ik dan apart of zelfs een verdieping lager - afhankelijk van de lokatie - met een stralende glimlach mijn collega's en diens wederhelft fijne dagen te wensen. Die stralende glimlach is vaak wel fake hoor want ik baal er als een stekker van dat ik dit jaar in jaar uit moet doen en ik dus nooit 'na kan feesten', gezellig babbelen met deze of gene, een beetje small talk, beetje ontspannen. En aangezien mijn gezicht een open boek is, kan ik dat vaak zeer slecht verbergen. 

Ben benieuwd hoe het dit jaar zal gaan. Misschien ga ik me wel bezatten vanavond....

Mijn bed wacht geduldig...

Van huizen en muizen

Life's a bitch.

Het valt soms niet mee en dan moet ik me even afreageren. Ik doe dat dan op mijn blog, lees dat later na en dan denk ik: naaah! wel beetje heftig. En dan pas ik de blog maar een beetje aan. Je weet nooit wie er mee leest.

Mijn bui is ook wat gezakt. Ik heb net mijn eten op: heerlijke zelfgemaakte rendang met rijst en pittige komkommer. Ik heb gesmuld. Het was boodschappendag dus even naar de supermarché mijn lijstje afwerken. Ook al wat ingrediënten gehaald voor het kerstmenu. Hoeven we niet alles op het laatste moment te kopen.

De weekenden staan tegenwoordig bijna geheel in het teken van het nieuwe huis. We hebben enkel het weekend. Met een 'normale' relatie praat je daar doordeweeks ook over, maar dat gaat bij ons nu eenmaal niet.

Deze maand hebben wij onze eerste afspraken voor de elektra en het sanitair. Daarvoor moeten we naar een sanitairbedrijf, wat niet echt op onze route ligt. Dus een hoop geregel en geschuif in de agenda's en dan moeten we ook nog een keer terug voor de keuken, want de beste keukenman is net dán niet aanwezig.

We moeten zelf gaan bepalen waar we onze elektra willen hebben door het hele huis. Dus iedere ruimte nalopen en de meest efficiënte plek zoeken. Er zijn een aantal punten, schakelaars en stopcontacten voorzien. Natuurlijk zo weinig mogelijk, want dat gaat nu eenmaal zo. 

Er is sanitair voorzien, dus de badkamer en de wc en daarvoor is een bedrag van - hou je vast - drieduizend euro gereserveerd. Daar doe je niet echt veel mee. Tenminste, wij toch niet. Nu zijn wij ook niet van die dure mensen, maar ik vind een badkamer toch best belangrijk en het stadium van douchebak/douchegordijn ben ik toch echt gepasseerd. Dat wat ik nu heb bevalt mij erg goed: een ruime douche met glazen wand en een schuifdeur. Een gewone douchekop, dus geen regendouche, maar wel een thermostaatkraan. Geen bad, daar liggen we toch nooit in, maar wel een hangtoilet en dat hoeft ook geen designplee te zijn. Daar zie je toch niets van als je erop zit. Als-ie maar goed schoon te houden is, dus geen hoekige randjes.

Dus zondag ná het hardlopen, weer met de tekeningen op tafel - en de speculaaspop - alle aansluitpunten ingetekend. 

Vrijdag zijn we eerst nog Schotse Hooglandervlees wezen halen. Weliswaar helemaal in Kraggenburg, dus best een eindje tuffen. Het laatste stuk in het stikdonker op een weg die je niet kent, maar we werden allerhartelijkst ontvangen met koffie en koekjes. Even kletsen en dan met tien kilo weer terug naar huis. Het was tegen negen uur eer we aten.

De 'normale' koeien van de boer.

Zaterdag heb ik de kerstboom gedaan. Sinds jaren eindelijk weer een echte boom. Ik heb echt jaren een kunstboom gehad, en dan een échte kunstboom, eentje die niet groen was, maar zwart. Maar op een gegeven moment ben je dat zat en nu was het weer tijd voor een echte. Staat buiten weliswaar want ik heb binnen geen plek, en bovendien wil ik 'm het liefst laten overleven om 'm dan in de nieuwe tuin neer te kunnen zetten. Dat moeten we afwachten natuurlijk.

Zaterdag ook nog even een stukje gefietst, gewoon omdat het kan. Het was tamelijk nevelig maar wel lekker fietsweer.

En we hebben een bezoeker die zich laat zien in de tuin. Wist al dat er muizen waren, maar overdag laten ze zich meestal niet zien.

Muisje doet zich tegoed
aan het vogelzaad.

Deze nam het risico te grazen worden genomen door de vele katten die mijn tuin als doorgaande route gebruiken. 

Ik vind het prima, zolang het beest maar buiten blijft. 

van Yoga en Vo2 max

Buiten is het grauw en grijs, binnen zit ik met een zelfgemaakte koffie-verkeerd (zonder koekje...).

Gisterenavond weer naar yoga geweest waar ik nou niet helemaal zen vandaan kwam. En dat komt alleen maar omdat er twee van die dominante typjes zijn waar ik mij enorm aan stoor. Ik weet niet zo goed hoe ik die dames moet typeren, maar ze hebben altijd het woord, denken dat ze heel wat zijn en hebben het dan over van die - voor mij - onbenullige dingen en iedereen luistert daar dan ook nog naar. Of probeert zich erin te mengen.

Ik zit dan op mijn matje, aanschouw het en het zal wel aan mijn gezicht te zijn dat ik me daar hopeloos aan irriteer, want ik zeg eigenlijk nooit wat, lach wel heel af en toe als het echt leuk is, maar verder..... Jeetje man. Alleen al om die twee zou ik niet meer komen. 

Misschien ben ik wel té serieus - wat ik niet denk - maar het is meer de manier waaróp, snap je? Het is lastig op te schrijven. De donderdagavond is voor mij wel de enige avond waarop ik naar yoga kan en waar ik enorme baat heb bij heb, de dag ná het hardlopen. Even mijn spieren nog even extra oprekken. Ik vind het heerlijk, maar dat eeuwige gebep vóór en na..... 

Dus van pure ellende gisterenavond toen ik weer thuis kwam - tegen half tien - de rest van de nacho's opgegeten. Het waren er weliswaar niet veel: hooguit één flinke hand, maar dat komt ervan. Eens mij gaan oriënteren op een andere yogaklas, hoewel de juf er ook niets aan kan doen natuurlijk.

Met weer erg veel moeite m'n bed uitgeklauterd vanmorgen. Amai - op z'n Vlaams - wat heb ik daar een moeite mee! Nu gaat er op de gang automatisch een lamp aan om zeven uur en een paar tellen later gaat m'n wekker. Dat zou het opstaan iets soepelder moeten maken, maar nee dus. Eenmaal eruit gaat het allemaal prima en neem ik me altijd voor om ook in de weekenden er zo vroeg uit te gaan. Er gaat niets boven de ochtenden, mooiste moment van de dag. Maar ja, dan lig je zo lekker naast je mannetje en dan is opstaan nóg veel lastiger kan ik je zeggen.

Het was nog erg donker vanmorgen...

Woensdagmiddag heb ik dus weer hardgelopen en dit keer geen interval maar een duurloop van 5 km om even een soort ijkpunt neer te zetten. Wat overigens niet helemaal goed is gelukt, want ik had geen mooi rondje van 5 km dus moest ik dat creëren door hier en daar off-road te gaan, wat weer geen goede ijktijd geeft. Afijn. Wat maakt het uit. 

Ik had de eerste twee kilometer wel wat last van mijn - ingetapete - enkel, maar eenmaal lekker warm en doorbloed daarna geen last en ging ik steeds soepelder lopen. Maar heb mezelf ingehouden en heb ietsje meer dan 5K gelopen in een nog niet zo bijzondere tijd, maar dat is van minder belang. Het gaat er nu om dat ik een keer pijnvrij kan lopen. Ik heb erna nauwelijks pijn gehad dus het geeft wel weer goede hoop, hoewel er soms geen peil op te trekken is.

Mijn VO2 max is in ieder geval 'uitstekend'. 

Huisdieren

De hormonen trekken en duwen aan mijn gestel. Vandaag heb ik het zwaar. Zwaar hoofd van het hardlopen van gisterenmiddag, en een tikkie saggerijnig (ja, ik weet het, dat is niet de juiste spelling...).

Foto slaat nergens op maar moest toch wat.
Wel een eigen foto van ijs (Markermeer)

Het liefst zou ik vandaag nog tot een uur of tien onder de wol willen blijven liggen en dan naar beneden komen in een lekker verwarmd huis op de voet gevolgd door ofwel een kat ofwel een hond. Allebei vind ik ook prima. Als ik dan een hond zou hebben, zou ik wel wat eerder uit bed moeten dan tien uur, want dat arme beest zou natuurlijk op knappen staan. Dan zou ik mijn kaplaarzen aandoen en met dat beest lekker naar buiten gaan, de blubber in (ik ga er voor het gemak maar alvast van uit dat ik in WO woon).

Dan weet ik zeker dat ik mijn hormonen die mij nu zo boos en ontevreden doen voelen, de kop heb ingedrukt. Dan zou ik eenmaal weer thuis een lekkere bak koffie zetten en opdrinken met een boterham en misschien een krant. Hoewel, als je ook een kat hebt is een krant lezen al per definitie onmogelijk want die beesten gaan altijd pontificaal bovenop alles zitten waar je op dat moment in aan het lezen bent. 

Dan zou ik de gashaard aanklikken. Of de pelletkachel. Dat is nog even een keus die ik moet maken. Ik vind een pelletkachel namelijk niet mooi, maar schijnt met het oog op de toekomst en het miljoe wel beter te zijn dan een gaskachel. Afijn, ik ga er even vanuit dat ik een gaskachel heb. Die floep ik gewoon even aan. Gewoon omdat het kan. En omdat het gezellig is. De kerstboom staat niet voor niets in de kamer!

Maar wat ziet mijn oog? Een tuin die schreeuwt om aandacht. Een kat die naar buiten wil en een hond die met mij mee wil de tuin in. Dus na de koffie, het broodje en de krant de kachel laag, de kaplaarzen weer aan, een dikke trui, muts op en hop, de tuin in.Dan loop ik naar het tuinhuis. Ik kijk hoe de wind staat en denk: weet je wat? Ik ga lekker fikkie stoken. En dan steek ik hout aan op de vuurplaats. Ondertussen snoei ik hier en daar, hark wat hier en daar, aai het paard dat aan de andere kant van het hek staat en geniet van de stilte, van het geknap van het houtvuurtje, van de geur. Ik veeg met de mouw van mijn jas een snottebel weg en geef de hond een aai. De kat is weer de hort op, maar heeft een fluoriserend geel halsbandje om, anders wordt-ie zo overhoop geknalt.

Foto van Internet

Ja, ik zie mezelf al helemaal staan volgend jaar en de jaren daarna. Twijfelde ik nog over huisdieren: als ik echt de hele dag thuis ben dan komen die er. No doubt!

Yule en vuurplaatsen

Ik zit weer in mijn worstelweek. Dat is de vloek van de overgang. Ik vind alles saai. Ook al schijnt de zon, het is saai. En ik voel me bedroefd. Appelig, zou m'n vader zeggen.

Maar goed dat ik overdag niet thuis ben. Zou het enorm op m'n heupen krijgen zo met die zon die naar binnen schijnt en ieder stofpluisje doet oplichten alsof het een enorme berg is. Alles moet dan schoon en glimmen, zodat ik mij met een bak thee in dat super schone huis op de bank kan ploffen.

Dat is ook één van mijn eisen voor het nieuwe huis: ik wil geen stof meer! 😀

Gisterenavond liep ik ook een beetje doelloos door mijn huis, vóór mij de doos met de weinige kerstspullen die ik nog heb. Kreeg geen inspiratie. None. Misschien omdat ik de afgelopen jaren weinig tot niets aan kerst heb gedaan. Omdat ik het zo overcommercieel vind. Een prachtig heidens feest door een stel oude wantrouwige mannen in lange jurken omgedoopt - gekerstend - tot een christelijk feest waar de geboorte van een simpele timmerman wordt herdacht, wat weer is omgedoopt tot een commercieel feest, ter ere van de nieuwe god: Commercie.

Ik vind het best leuk hoor, al die lichtjes, gezellig, kaarsjes, sneeuw. Maar juist dat laatste ontbreekt natuurlijk vaak hier en dan is het het nét niet. Ik zei altijd: ik ga kerst vieren als het sneeuwt. Dus ik koop een boom en zet 'm in de tuin en als het dan sneeuwt dan ga ik gezellig doen. Kastanjes poffen buiten, hete chocolademelk (met een scheutje drank erin), 'smores' boven een vuurtje.... Heerlijk lijkt me dat.

Afgelopen winters geen sneeuw. 

Ik vind het altijd zo opgedrongen dat je op 25 en 26 december kerst móet vieren. Waarom niet op een andere dag, een dag die jou beter uitkomt of een dag waarop alles klopt? Waarom nou persé die dagen? En bovendien is het 'oorspronkelijke' Keltische kerstfeest niet op die data, maar een paar dagen ervóór. Dit jaar op 21 december om precies te zijn: de zonnewende, yule of joel. In mijn ogen een veel mooier, veel dieper, veel intenser feest. Heidenser... Mijn oude heksenhart gaat hier sneller van kloppen. 

Je mooi uitdossen, dansen om een zonnekrans, drinken dat de donkere dagen voorbij zijn en de zon weer terug komt. Hoezee voor de zomer! 

Ik ga het dit jaar weer doen. Ik koop wel een boom - een echte en dat is écht jaren geleden - maar zet 'm buiten. Versier 'm met lichtjes en dingetjes uit de natuur. En ik laat 'm staan tot ik echt zeker weet dat er geen sneeuw meer komt.

En volgend jaar hè, in mijn nieuwe huis, dan komt er óók een echte boom, maar die komt dan ook echt in de tuin te staan. Vlakbij de plek waar ik mijn vuurplek wil. 

Foto: Oase, Nieuwland

Zoiets als hier boven. Dus niet zo'n strak mooi gepolijste vuurplaats, maar iets simpels, iets oers, iets primitiefs. Met boomstammen als bank of nou ja, vooruit, een iets comfortabeler stoel of zo. Maar gewoon een plek waar we af en toe lekker fikkie kunnen stoken met een dekentje over onze benen en waar we onze kastanjes kunnen poffen.

O, ik kan niet wachten....

Winters weekend

Het went nooit. Iedere zondagavond moeten we afscheid nemen voor een week. We slapen dan nog wel naast elkaar, maar ja, dan zijn we in dromenland en tegen half vijf maandag gaat mannetje weer naar België. Zeker als je een leuk weekend samen hebt gehad, valt het zwaar om weer die saaie week in te gaan zonder elkaar.

En dat moeten we nog negen jaar volhouden. Ik wou dat het anders kon, maar onder de regenboog staat geen pot met goud en de Staats keert niet meer uit dan 7,50, van de BankGiroLoterij krijg ik enkel maar kaartjes voor The Bodyguard - die ik dan weggeef want ik hou niet van musicals - en ik ken ook geen welgestelde miljonair die mij zomaar iets van pak-m-beet een half miljoen kado wil doen om die negen jaar te overbruggen.

Afgelopen zaterdag zijn wij voor de zoveelste keer naar Boretti gereden om daar even een fornuis uit te kiezen voor in het huis in WO. Het wordt dezelfde die ik al heb, maar dan met een elektrische oven in plaats van een gasoven. Kwijlen bij die prachtige koelkasten met loads of space... Ja. Wegens gebrek aan ruimte en knikkers maar even niet. Ook een pracht van een wijnklimaatkast zou ik best wel willen

Hoewel, zo'n klein wijnkoelertje is meer iets voor ons. Zoveel drinken wij nu ook weer niet.

Dan in Almere even ad hoc naar een 'winkel' waar ze tuinhuizen en garages en dat soort spul verkopen (Blokhut.nl) en een heel leuk en verfrissend gesprek gehad over een houten garage die wij in de tuin willen gaan zetten in WO. We laten dan door een betonstorter eerst een vloer storten - kijken of dat al eerder mag - en dan bouwen we zelf de garage er op. Niet dat we 'm gaan gebruiken als garage, maar we hebben de ruimte nodig.

Meteen even een idee op gedaan voor het pad naar de voordeur daar straks in WO.

En dan kwam Sinterklaas 's avonds ook nog langs middels het Sinterklaasspel. Dan heb je ene keer zes kado's en de beurt erna nog maar twee. Maar dat maakt het wel leuk. We hadden per persoon drie kadootjes gekocht met een gezamenlijke waarde van rond de twintig euro. Gelukkig geen schuursponsjes....

Gezellig...

En dan zondagmorgen heerlijk hardgelopen in zo'n schitterende winterse wereld. Ik kwam daardoor wat moeilijk in het ritme, maar ach, zit toch nog in 'training' en je moet ook genieten. En dat heb ik volop gedaan. Was wel koud. Maar de beloning.... ah, de beloning..... daar doe je het voor....

Vorst

Het was zondag echt een prachtige ochtend om in hard te lopen. Ik wilde persé vóór negen uur gaan lopen om de zonsopgang toch mee te maken. We startten om 08.42u vanuit huis (ik ga niet eerst een kwartier mijn autoruiten staan ontdooien om te gaan hardlopen...).

De bruggetjes waren echt wit. Ik deed weer een interval, dezelfde als de afgelopen drie keer. Volgende keer weer een minuutje minder wandelen tussendoor.

Het is dan zo adembenemend mooi in het park! Over het water nog net wat lage mist en dan die bevroren rietstengels, dat gladde water, die rode zon. Veel te mooi om hard door heen te lopen eigenlijk.

Sfeerplaatje vanuit het park met nog een andere hardloper die net als wij de kou dapper doorstond. 

Niet helemaal scherpe foto. Waarschijnlijk had m'n telefoon het koud.

Deze twee zwanen waggelden over het ijs en zakten er telkens doorheen.

BewarenBewaren