Tuinhuis en groene vingers

Afgelopen zaterdag hebben we een grote aankoop gedaan voor ons nieuwe huis: een klein huis. Een tuinhuisje dus. Eén van de vele knopen die moeten worden doorgehakt. We laten het tuinhuis ook direct door die firma opbouwen. Als wij al in dat huis zouden wonen, zouden we het zelf doen, maar we zetten het tuinhuis veel eerder dat dan Jan erin gaat wonen, dus is het niet zo handig om dat zelf in elkaar te zetten. Bovendien weet je nu zeker dat het goed gebeurt en kan je nog op dat bedrijf terugvallen mocht er iets niet helemaal goed zijn.

Daarna doorgereden naar Haarlem. Mijn blender maakt rare geluiden en ik krijg de pot er haast niet meer af dus maar even weggebracht. In het ergste geval moet ik een nieuwe kopen, maar van een merk als KitchenAid mag je toch wel verwachten dat zo'n ding tien jaar meegaat. Moet er wel bijzeggen dat-ie iedere dag gebruikt wordt, dus door de bank genomen is dat misschien ook wat zij garanderen. Ik wacht het maar af. Daarna nog even in ons Spaanse Tapas tentje wat tapas gegeten als lunch. Was weer erg smakelijk.

Tapasjes eten in Haarlem

Op de weg terug naar huis nog even wezen kijken voor een losstaande gaskachel. Eerst in Vogelenzang maar daar hadden ze niet zo heel veel staan en daarna maar in Hoofddorp waar ik al een mooie had gezien. Er was er nu weer eentje bijgekomen wat de keuze weer niet gemakkelijk maakt. 

Gaskachel van Hase.
Deze is nieuw. Vind ik ook erg mooi

Dit is de Dru Trio. Ook mooi. Wel een stuk kleiner dan die
hierboven.

Het is ook nog zo dat we wel zo'n kachel kunnen laten leveren door een Nederlands bedrijf, maar omdat de calorische waarde van het gas in België anders is dan hier, moeten er andere sproeiers op/in en moet de kachel gemonteerd en aangesloten worden door een erkend installateur. En dan is het de vraag of een gasfitter wel wil langs komen voor één enkele gaskachel. De ervaring leert ons dat dit niet zo evident is.

Ik kan je zeggen dat we allebei blij zullen zijn als de woning eenmaal is opgeleverd en we* er al een poosje inwonen. 

Jan wilde graag Surinaamse Roti eten, dus dat ik gemaakt die zaterdag. Een ander recept dan ik gebruikelijk heb, maar evenzogoed erg smakelijk.

Mijn zelfgemaakte roti
(behalve de pannenkoek dan...)

Ondanks de storm afgelopen donderdag, hebben mijn krokusjes het in de tuin wonderwel overleefd en de bloemetjes staat nog heldhaftig mooi rechtop. Ik hoop dat het zo blijft. Van mij mag de winter nu ook wel afgelopen zijn.

Krokusjes staan nog fier rechtop na de storm

Als ik straks in WO zo'n lap tuin heb van ruim 600 m2, zal ik toch flink moeten wapperen met mijn groene vingers. Te zien aan mijn tafelkas, mag ik die vingers wel eens beginnen wakker te schudden. Als het gisteren niet zo somber was geweest, had ik daar wellicht al een beginnetje mee gemaakt want ik heb wat zaadjes gekocht. Die moet ik dan toch eerst in een klein kasje binnen planten en daarna pas naar buiten - in mei pas trouwens - dus heb nog wel even de tijd. Door dat sombere weer ook niets gedaan aan mijn reevelletje. Afijn, die loopt niet weg dus alle tijd.

Puinhoop buitenkasje

Mos

Narcissen

En enige berichten terug heb ik een keer geblogd over mijn vingerplant en hieronder een foto hoe het ermee staat na die vorst. De bladeren gaan altijd wat slap hangen na zo'n winterprik, maar als het niet al te heftig is, komt dat vanzelf wel weer goed. Afgelopen zomer erg veel nieuw blad gehad en de plant heeft zelfs nog gebloeid in december. Deze gaat straks ook naar WO, maar ik moet eerst wel een beetje een beschut plekje uitzoeken. Als je na gaat dat deze plant al minstens 15 jaar buiten in de tuin staat, is het nog maar een klein struikje. Ik denk dat dat te maken heeft gehad met die paar winters met zeer strenge vorst, want daar kan-ie toch niet zo heel goed tegen. Nu gaat het wel wat beter, maar het zou nog mooier zijn als je daar even zo'n simpele plastic kas in de vorm van zo'n wegwaai tentje overheen zou kunnen zetten. Moet je natuurlijk wel zoiets hebben en bovendien moet je de ruimte hebben om het er überhaupt overheen te kunnen plaatsen. 

* Ondanks dat Jan het huis technisch gezien koopt, spreek ik toch graag over 'we'. Het is toch wel de bedoeling dat dát straks mijn thuis wordt, ondanks het feit dat ik er betrekkelijk weinig zal zijn.

761 pageviews.... Huh??

In een eerder blogbericht schreef Mrs. T dat zij het onaangenaam vond dat haar blog zo veel gelezen wordt, maar dat het aantal reacties daar niet mee in verhouding staat. Zij heeft besloten sommige berichten, die net even wat meer privé zijn dan andere, onder een wachtwoord te publiceren. 

Mijn blog is ontstaan vanuit mezelf. Niet omdat ik zo nodig veel lezers wil trekken. Het is voor mij een soort dagboek, een uitlaatklep. Ik pas mijn schrijfstijl niet aan aan de lezers. Ik schrijf van me af, vaak ook als een soort naslagwerk zodat ik weet wat ik allemaal heb 'meegemaakt' in een jaar. Ik heb nu ook twee jaren in boekvorm laten drukken, met de achterliggende gedachte dat ik deze twee jaar nu kan verwijderen van mijn blog. Want op een gegeven moment lees je de alleroudste blogberichten toch niet meer, maar is het wel leuk om ze te bewaren.

Ik heb nu de jaren 2015 en 2016 in boekvorm. Nu ik een hele simpele en snelle manier heb gevonden om mijn blog te laten printen, zal ik dat successievelijk met alle jaren gaan doen, en dan ook die berichten verwijderen van de blog. Dat doe ik in stapjes, want zo'n boek - zeker dat van 2016 - kost toch zo'n 70 euris. Nu heb ik in 2016 wel héél veel geblogd, dus de andere, oudere jaren zullen niet zo duur zijn.

Achterliggende gedachte is dat wat Mrs. T. op haar blog schreef. Als ik kijk bij mijn statistieken, zie ik lezers uit allerlei landen. Ik vraag me dan echt oprecht af wie dat dan zijn. Uit Amerika, uit Rusland, zelfs Australië. Ik bedoel, ik vind het leuk hoor, daar niet van, maar ik weet niet wie dat zijn! Vinden ze het gewoon leuk om mijn dagelijkse beslommeringen te lezen of hebben ze andere bedoelingen? Kan ik inderdaad wel zo vrij zijn om maar alles op het www te smijten, of moet ik mezelf censureren?

Begrijp je wat ik bedoel?

Ik heb volgens mij niets te verbergen, maar er wordt natuurlijk ook niet voor niets gewaarschuwd dat je niet álles moet vertellen. Ik ken de risico's maar zou het toch niet leuk vinden als iets wat je leuk vind om te doen tegen je wordt gebruikt.

Ik ga niets achter wachtwoorden zetten. Dat wat écht privé is zet ik sowieso niet op mijn blog. Daar heb ik een dagboek voor. Je weet wel, zo'n rechthoekig plat ding met van die blaadjes erin waarop je met een pen iets moet schrijven. Mijn dagboek nummer -tig is bijna vol en dan begin ik gewoon weer met een andere.

Toch zou ik wel leuk vinden als mijn lezers zich af en toe zouden roeren, gewoon omdat ik benieuwd ben waarom ze mijn blog (graag?) lezen. En zodat ik een beetje weet waar je vandaan komt...

En reageren kan je door te klikken op het veld waar staat 'geen opmerkingen' of - als er wél reacties zijn - [getal] opmerkingen.

;-)

Windkracht 9

Soms moet ik voor mezelf even de dingen op een rijtje zetten. Vooral als ik me zo onrustig voel als nu. Zal misschien door de storm komen. De storm buiten, maar ook binnen in mij: de overgang. Vaak wordt er meesmuilend over gedaan. Maar ga er maar aan staan. Onze hele hormoonhuishouding wordt door de war geschopt en we moeten er maar mee leren omgaan. Het is als de pubertijd, maar dan na je vijftigste.

Er zijn altijd veel dingen waar ik tegenop zie. Ik hou er niet (meer) zo van om bijvoorbeeld iets te hebben in de weekenden. In de weekenden wil ik thuis zijn met mijn mannetje. We zien elkaar toch al zo weinig. De afgelopen jaren waren luxe jaren. Toen zagen we elkaar veel meer, maar nu enkel maar in de weekenden. En dat is gewoon echt weinig. Doordeweeks zijn we alleen. Ik heb daar nu meer moeite mee dan vroeger, merk ik. Verveel me gewoon 's avonds. Ben het in feite zat om zoveel alleen te zijn. Maar ik heb ook geen zin om 's avonds weg te gaan. Vind één avond yoga al te veel. Gewoon lekker op de bank. Liever sámen op de bank, maar ja. Dat is niet voor ons weggelegd.

Volgende week moet ik een aantal dagen naar een beurs in Duitsland. Niet voor fun, maar voor werk. Ik moet op een stand staan en daar de Nederlandse handelaars of toch personen die beroepsmatig met die producten werken, te woord staan. Het is niet mijn werk. Ik ben geen verkoper. Ik maak geen prijsafspraken. Ik kan mensen niet naar een product lullen. Bovendien werk ik niet actief met het merk waar ik straks een paar dagen sta. Het gemis aan productkennis maakt mij dus onzeker. Een beetje praten met de uiteindelijke consument die interesse heeft in het product, dat lukt mij wel. Hoewel dat soms ook niet gemakkelijk is.

Waar ik mij nog meer zorgen in maak, is ook dat ik niet zo'n beurs-typ ben. Sinds het moment dat ik werk - vanaf mijn 20e - heb ik ieder jaar wel op een beurs gestaan. Dat zijn dus even grofweg 36 beurzen. Ik ben dat nu wel een beetje zat. Vooral de lange avonden nekken mij. Ik moet op tijd in mijn bed liggen wil ik de dag erna nog een beetje plezier willen hebben aan de dag. Dan ligt het er natuurlijk aan met wie je 's avonds nog op stap 'moet'. De collega die deze beurs meegaat - of eigenlijk: ik ga met mijn collega mee - is gelukkig niet zo'n nachtbraker. Daar ben ik blij om. Hij is ook redelijk down-to-earth en niet zo veeleisend. Dit in tegenstelling tot mijn directeur - mijn directe werkgever - die altijd enthousiast iedere beursavond tot in de kleine uurtjes kan doorfeesten en dat ook noodzakelijk vindt en dat zelfs eist van zijn werknemers. Maar niet iedereen kan dat. En dan kom je vaak in lastige situaties. Je krijgt dan snel het stempel van 'saai' en 'niet gastvrij'. Je moet je gasten entertainen, zegt hij dan. Snap ik. Maar dat moet je wel liggen. En hij kan dat. Ik niet.

Afijn. Wat mij op de been houd, is om te denken: volgende week om deze tijd.... Op dit moment geldt dat nog niet: volgende week om deze tijd zit ik nog in de auto om in de avond aan te komen waar we wezen moeten. En dan wachten mij drie lange maar ook spannende dagen...Maar ik ken mezelf goed en weet ook dat ik achteraf weer heel enthousiast terug kom. Ik denk zeker déze beurs, want ik wil daar al jaren naar toe, maar het is zo'n end rijden. Een spannende beurs. Een stoere beurs. Geen vrouwenbeurs... :-)

Moet alleen nog wel even bedenken wat ik aan ga trekken.

Naderende storm

Vandaag een blog die nergens op slaat

Mijn zelf gelooide reevel. Ten tijde van de foto hangt deze nog buiten want nog niet helemaal droog. Inmiddels wel, maar moet 'm nog opschuren (het leer) en kijken of ik het vel nog op één of andere manier heel zacht kan maken.

Krokusjes piepen al omhoog in de tuin. Vandaag met de storm zullen ze wel weer helemaal geplet worden vrees ik. Ik ben heel benieuwd of ik volgend jaar de krokusjes in WO naar boven zal zien komen...

Mijn tuin deze morgen. De 'palm' die je ziet heb ik jaren terug gekocht in Ierland. Daar staat het vol mee. Is trouwens geen echte palm. Het is de Cordyline australis. Die eerste plant is trouwens dood gegaan, maar er kwam een nieuw plantje uit de wortel. En omdat het sindsdien niet echt heel streng heeft gevroren, doet-ie het als een tierelier. 

Overigens verhuist deze straks wel naar WO. En wie weet, als ik een klein stukje wortel laat zitten, blijft er bij mij in de tuin ook wel een stukje Ierland.

Gisteren niet gelopen trouwens. Ik probeer komend weekend het wel weer op te gaan pikken. Maar we gaan eerst ons tuinhuisje bestellen.

Deze.

En zaterdagavond gaan we roti eten. Daar had Jan ineens trek in. Dus morgen ingrediënten kopen. Heerlijk hoor, roti. Met kip, kouseband, aardappel en ei.

Grappig. Ineens schiet mij iets te binnen. 

Als kind schreef ik vaak op wat de mensen om mij heen op dat moment zeiden. Natuurlijk vaak mijn ouders en mijn broertje, maar dan schreef ik echt letterlijk - heel snel - op wat ze op dat moment zeiden. Ik heb een kist waarin ik nog een paar van die oude schriftjes heb waar dat - naast de berg tekeningen, want ik tekende heel graag (waar is die creativiteit gebleven...?) - in staat. 

(beetje gepikt...)

Grotemensen tekening van tegenwoordig

Ik hoor nu in de verte iemand praten en krijg diezelfde neiging.

Maar we maken ons nu maar op voor de zware westerstorm die vanmiddag over het land trekt. Dus wat wordt schommelen in de auto als ik naar huis toe rij.

En ik het kader van Throwback Thursday nog een foto uit de (zeer) oude doos: hier zit ik als 33 jarige voor mijn toen net aangekochte huis waar ik nu nog in woon.

Lente, kots en huizen

De lente zit in de lucht! Vandaag een heerlijke 10 of 11 graden met een zonnetje, blauwe lucht en bloeiende hazelaars. Echt lenteweer. Je merkt dat de vogeltjes wat meer beginnen te fluiten, de dagen lengen, iedereen wordt een klein beetje vrolijker...

Afgelopen zaterdag hebben wij even een soort op-en-neertje gedaan naar Antwerpen. We zijn daar langs het bedrijf geweest wat onze vloer op de begane grond gaat doen. Wij gaan daar een egalinevloer laten aanbrengen. Dat heb ik nu in mijn huis al in de gang en de keuken. Eigenlijk is dat niets meer dan een egalisatievloer met de bedoeling om daar dan de uiteindelijke vloerbedekking op aan te brengen. Deze egalisatievloer wordt afgewerkt met een tweetal lagen lak zodat het vocht- en krasbestendig is. Een vrij ruwe vloer dus. Betonlook. Dat is wat wij graag zien. Als het niet bevalt kan je er later altijd nog tegels of parket op leggen. Een egalinevloer is vrij goedkoop, dus dat is een prettige bijkomstigheid daar waar alles wat ik mooi vind en simpel lijkt, juist niet te betalen is.

Bij die firma direct gekeken voor vloerbedekking voor de verdieping: voor de slaapkamer, de extra kamer en de kleedkamer. Dat wordt een PVC-vloer. Iets soortgelijks als laminaat, maar dan klinkt het niet zo hol en de toplaag is wat zachter. Ik overweeg nog om in de kleedkamer zachte vloerbedekking te doen, maar ben daar nog niet uit. De reden waarom ik dit zou doen is dat met een harde vloerbedekking zeker in een kleedkamer de stofpluizen vrijelijk rondzweven over zo'n vloer. Bovendien kan het wat koud zijn aan de voeten. Aan de andere kant met zachte vloerbedekking moet je weer oppassen dat je niet van die looppaden krijgt op den duur. 

Het klinkt natuurlijk wel duur zo'n kleedkamer - of 'walk-in-closet' - maar het is in feite niets meer dan een kamertje met een deur waar je langs de wanden rekken hebt waar je kleding aan kunt hangen en lades waar je je sokken en je panties in kunt opbergen. Het is de kleinste kamer die we hebben waar oorspronkelijk de badkamer in was gepland. Daarvoor vonden wij deze ruimte te klein en aangezien we hier niet direct een andere bestemming voor kunnen bedenken dan een kleedruimte, en we onze bestaande kledingkasten hoogstwaarschijnlijk toch niet kunnen plaatsen in de extra kamer vanwege de schuine wanden, is dit een ideale ruimte voor een kleedkamer. Met een grote poef in het midden, een grote spiegel aan de wand en goed licht. Komt allemaal goed.

Overigens zijn wij uitstekend geholpen bij dit bedrijf. Echt een verademing vergeleken bij de andere bedrijven die we hebben bezocht. Het verschil zit 'm volgens ons in het feit dat we hier iets zelfstandig komen kopen en wat niet bij de 'bouwprijs' zit inbegrepen. Hier moeten ze nog verkopen terwijl bij de aangewezen bedrijven waar een contract mee is afgesloten het al is verkocht. Met het besef wat volledig langs ze heen gaat dat wij natuurlijk nooit meer naar die bedrijven gaan die apathisch en totaal niet geïnteresseerd ons verhaal aanhoren, zijnde de badkamer- en de tegelboer. Gemiste kans.

Na het bezoek aan Serena Flooring nog even ergens in één of andere buitenwijk van Antwerpen een broodje gescoord. Broodjeszaak binnen gelopen. Zat aardig vol met studenten (volgens mij Bovis, maar weet dat niet meer zeker). Beetje luidruchtig maar afijn. Wij zijn ook jong (geweest). Ik ging aan een hoog tafeltje zitten en achter mij zat een jongeman nogal lamlendig aan een laag tafeltje, hoofd op z'n arm en zo. Dat zag er niet zo jofel uit, dus ik ben één tafeltje opgeschoven omdat ik dacht: nou, ik weet het niet, maar ik geloof dat ik beter even wat verder kan opschuiven. En ja hoor. Toen we onze koffie kregen, hoorde ik achter mij nogal wat gespetter (ik zat er met mijn rug naar toe) en Jan die wél met zijn gezicht die kant op zat, zei al: oh my god...! Afijn, dat wat die jongeman net ophad lag op de grond. 
Dus we zijn met de koffie toch maar nog even wat verder gaan zitten, want we hadden ook net twee broodjes besteld en ik wilde niet overvallen worden door die zurige lucht. De rest van de studenten, waar deze jongeman bij hoorde, had ook zoiets van: nee hè! Maar ze waren wel zo tof om het zelf op te dweilen, zich te verontschuldigen naar ons en half zwalkend langzaam één voor één naar buiten te lopen, naar hun maat die duidelijk iets te diep in het glaasje had gekeken. Gat, wat zal die zich lamlendig hebben gevoeld!
We hebben wel binnenpret gehad en onze broodjes smaakten uitstekend.

Daarna nog even langs het huis. Niet veel meer gedaan dan het gat van de achterdeur eruit, wat ik al wist natuurlijk. En vóór het huis stonden kozijnen klaar maar zo te zien niet voor ons. We konden wel goed zien dat de zon écht magnifiek zo in ons huis schijnt, dus wel zin in. Natuurlijk goed begluurd door buren, maar ze zullen nog wel meer van ons zien lijkt mij, dus ze gluren maar. Wat een heerlijke schone lucht hier! Stukken beter dan waar ik woon, zeker met oostenwind of helemaal geen wind is het soms niet te harden.

Zondag hebben we eigenlijk niet veel gedaan. Ik had geen zin om te lopen, gedemotiveerd als ik was door die eeuwige hoofdpijn en andere blessures. In plaats daarvan heb ik wat in de tuin gedaan, beetje opgeruimd en aangeharkt. Een mooi welkom voor de naderende lente. Een groot deel van mijn tuin zal in de maanden na de oplevering toch naar het nieuwe huis verhuizen. Mijn tuin zal nog onderhoudsvrijer moeten worden, zonder in te hoeven boeten op groen. Ik zal er nog een flinke kluif aan hebben, aan die tuin daar. Zo groot! Wordt nog wat. Ik heb nu al rugpijn als ik nog maar een deel doe in mijn redelijk kleine tuin. Maar kan dan ook slecht maat houden en ga maar door en door en door. En die rugpijn is meer een spierenkwestie en is vaak de dag erna al weer over.

Mijn eigen gelooide reeënhuid van de spanner gehaald en hier en daar wat bijgeknipt. Nog niet helemaal droog dus aan een kledinghangertje gehangen om nog verder te drogen. Ik was een beetje sceptisch over het resultaat, maar ik denk dat het toch wel wat wordt. Weet alleen niet of ik het een écht zacht velletje kan laten worden. Ik moet de huid nu nog opschuren en (blijkbaar) nog langs iets hards trekken om het zacht te laten worden. Afijn, het is maar een probeersel en als het lukt ga ik mijn andere vel uit de vriezer halen en die ook looien. Het is sowieso leuk om te doen en het geeft een soort 'verbondenheid' met het beestje. Noem het een soort eerbetoon.

Volgens mij ben ik in mijn vorige leven Indiaan geweest. Vandaar dat ik de boeken van Arendsoog zo heb verslonden...

Blogboek 2016 en hoofdpijn

Nee, ik heb niets te klagen. Ik mág ook niet klagen omdat ik het goed heb. Maar ik ben vrouw en hormonen bepalen mijn leven en welbehagen. En hoe lullig sommige mensen daar ook over doen, vrouw zijn is bij tijd en wijle niet makkelijk. Maar wij zijn sterk en buigzaam en veerkrachtig en slaan ons er wel doorheen. Opgeven is geen optie. Het leven is té mooi! 

Dingen waar ik blij van word:
Mijn blog in boekvorm. Gisteren ontvangen. Weliswaar niet zo gelikt als bij Blurb maar wel véél minder werk. En ik hoef het niet uit te geven dus het voldoet. En dat voor zo’n 62 euro met iets van 200 bladzijden. Ik ben tevreden.

En bijna weekend
Ja, het is weer donderdag. Dus bijna weekend. Daar word ik blij van, hoewel dat weekend ook altijd weer veel te snel voorbij is.

Dingen waar ik bedroefd van word:
Die eeuwige hoofdpijn ná het hardlopen…. Gisteren dus weer. Ik word er nu een beetje moedeloos van. Komt ook omdat mijn enkel toch nog altijd wel wat zeer doet en ik gisteren iets té ver heb doorgedrukt bij een rekoefening en ik weer licht last heb van een oude liesblessure. Al met al wat dingetjes waar ik een beetje mee worstel.

Vóór het lopen

Vanmorgen bij de fysiotherapeut verzuchtte ik: ‘Ik denk dat ik maar stop met hardlopen…’. Ik weet ook wel dat dat niet zal gebeuren, maar het zou leuk zijn als het plezier en het gelukzalige gevoel terug komt. Ik zou fijn zijn als ik volledig pijnvrij mijn rondjes kan lopen. Nu zit ik in een soort vicieuze cirkel en zie ik er bij voorbaat tegen op om te gaan lopen en dat helpt natuurlijk niet om dan ontspannen te lopen en ervan te genieten.

Dus heb ik een afspraak gemaakt bij een acupuncturiste (niet alleen daarvoor, hoor). Baat het niet dan schaadt dat zeker niet, misschien hooguit de inhoud van je portemonnee. Ik geef het de voordeel van de twijfel. Ook pak ik mijn yoga weer op. Na die vreselijke drukke maanden had ik daar even geen zin in, maar ik heb er toch wel baat bij, ondanks de praatzieke medeyogini’s. Ik zit daar voor mezelf en niet voor een ander. Het zelf thuis doen is toch een hopeloze poging.

Waar ik nog meer niet vrolijk van word is dat eeuwige gekrakeel tussen steeds dezelfde vrouwelijke collega's hier waar zelfs de directeur zich mee moet bemoeien. Het is te zot voor woorden. En ik er maar neutraal boven staan. Waar ik ook geen moeite mee heb. Het zijn af en toe net kinderen.

Overgang

Ik ben érg aan het worstelen met de overgang de laatste tijd. Ik slaap slecht, ik ben constant moe, ik ben somber, ik voel me vreselijk rusteloos en op kantoor gaat het allesbehalve lekker. Gewoon Geen Zin!

Foto Plusrubriek.nl

Ik weet weliswaar de oorzaak, maar wat doe je eraan? Geen hormonen voor mij. Heel even geprobeerd maar dat werkte niet. Mijn gemoed werd nog deprimerender dan ervoor. Dus daar ben ik na een maand proberen mee gekapt. Nu neem ik niets.

Toch ben ik gisterennamiddag even de drogist binnen gestapt en heb Ymea gekocht. Met bijzonder veel scepsis overigens, want ik heb niet echt het idee dat het helpt en bovendien vind ik het erg veel geld. Maar ja, als het dan maar even helpt ben ik ook weer blij, want 'het leven is één groot feest maar je moet zelf de slingers ophangen'. Duh...

Als ik een poos niet goed slaap, ga ik de slaapkamer omgooien. Dat heb ik gisteren dan ook maar even gedaan. Het is niet optimaal zoals het nu staat, want er staat een (oude) grenen commode in de weg. Nog even een paar maanden wachten, dan kan ik die 'dumpen' in ons nieuwe huis.

Overigens niet veel geholpen.

Via bol.com heb ik een tijd terug het boek Te Lijf gedownload. Nog geen woord in gelezen, maar ik denk dat het nu toch wel tijd wordt. Misschien dat het me helpt. Maar ik krijg bij de eerste zinnen al tranen in mijn ogen: 'We hopen dat jij ook een of meerdere vriendinnen hebt met wie jij je ervaringen kunt delen. Maar mocht je er voor je gevoel alleen voor staan in de overgang, vrees dan niet: we delen in dit boek alles wat we te weten zijn gekomen over onze overgang....(...)'. 

Want helaas, geen vriendinnen met wie ik dit 'leed' kan delen. 

Nu lees ik ook dat de dames Hoes en Schuurman 'pas' 46 respectievelijk 47 zijn, dus zo'n tien jaar jonger dan ik en nog mooi. Toen ik zo oud was viel het allemaal nog reuze mee, zowel lichamelijk als geestelijk. Maar als ik nu in de spiegel kijk, word ik er soms best wel eens moedeloos van wat ik zie. Soms ook niet trouwens. 

Over het algemeen mag ik niet klagen, maar ja, je ziet het gewoon. Hangende wangzakken, hangende bovenarmen, niets is meer echt strak en dat terwijl ik toch regelmatig sport, me niet te goed doe aan zakken chips, patat en kroketten. Ik ben ook geen sportfanaat: ik train me niet te pletter om het verval tegen te gaan, maar ik loop omdat ik het gewoon lekker vind. Meestal erná dan....

Bovendien hebben die dames het financieel ook nog heel goed voor elkaar dus kunnen zij zich wel wat permiteren. Geld maakt misschien niet gelukkig - proberen we elkaar wijs te maken - maar het is wel verdomde handig. Ik ga regelmatig naar de schoonheidsspecialiste, maar dat is enkel maar voor mijn wenkbrauwen. Het is alweer een eeuwigheid geleden dat ik een behandeling heb gehad. Dan komt altijd weer dat geldduiveltje op mijn schouder: 'duuhuur..! Niet nodig..!'
Maar waarom voel je je dan altijd zo heerlijk als je het wél doet?

Dus heb ik tijdens dit schrijfseltje maar meteen een mailtje gemaakt naar mijn schoonheidsspecialiste om een afspraak te maken. Het moet maar weer eens kunnen vind ik.

En dan ga ik weer strakgetrokken de strijd aan tegen de fase die overgang heet.

Getekend!

Vandaag een gedenkwaardige dag: vandaag heeft mijn mannetje getekend dus het huis is nu echt van hem/ons (technisch gezien alleen van hem). Naast dat de zon mij vrolijk stemt, dus ook dit.

Hij is nog even langs het huis gereden en zie: de achterdeur/tuindeur is er in gezaagd. Er zat eerst een raam - zoals je ziet bij het huis er links naast - maar zoals al eerder geschreven vinden wij een achterdeur praktischer.

Oh wat ziet dat er zonnig uit!

Ik zie mij al helemaal zitten daar in het hoekje in de zon...

Je blog in boekvorm en hardlopen in de sneeuw

Ik moet echt zeggen nu dat de zon schijnt nu merk je pas écht dat de dagen aan het lengen zijn. Heerlijk! Lente in aantocht.

Hoewel je dat niet zou zeggen afgelopen weekend natuurlijk. Hier een flink pak sneeuw gevallen, maar daarover later meer.

Evenals vorig jaar wil ik van mijn blogberichten van het afgelopen jaar - 2016 - een boek laten printen. Vorig jaar deed ik dat via Blurb maar dat was een heidens karwei. Omdat ik afgelopen jaar veel meer heb geblogd, zag ik daar als een berg tegenop om dat weer met Blurb te doen. Nu heeft Blurb wel een mogelijkheid om je blog te importeren, maar je kunt niet opgeven van wanneer tot wanneer dus je volledige blog, dus álle jaren, worden geïmporteerd. Dat is niet de bedoeling natuurlijk.

Een heidens karwei met Blurb....

Nu had ik nog een andere site gevonden, maar daar kostte mij een boek van een half jaar blog - want een heel jaar past niet in één boek - al ruim 100 dollar. Ook geen optie dus.

Vrijdag heb ik mij dan ook vreselijk zitten opwinden om op één of andere makkelijke manier mijn blog te laten drukken. Wat ik heb gedaan is in ieder geval mijn blogberichten van 2016 in Word geïmporteerd. Dat was vrij gemakkelijk omdat je kunt knippen en plakken. Het hele Word document heb ik vervolgens in twee kolommen als pagina-indeling opgemaakt. Dat maakt de leesbaarheid én de plaatsing van de foto's wat logischer en praktischer. Vervolgens heb ik het hele Word bestand - zo'n 24 MB - als PDF opgeslagen. Later heb ik er nog een omslag en een voorwoord bij geflanst en toen begon het worstelen met Blurb, maar helaas kan je geen PDF bestand naar Blurb oploaden. 

Zaterdag kwam mijn mannetje met een oplossing. Beetje googelen. Normaal ben ik daar vrij goed in, maar ik was zó opgefokt, dat ik niet meer helder kon denken. Nu laat ik mijn blogberichten van 2016 via Printenbind tot een boek afdrukken. Dus het volledig PDF bestand van ongeveer 25 MB kunnen oploaden en dan kan je direct online zien hoe het er uit komt te zien. In mijn geval redelijk recht toe recht aan, omdat ik geen zin en geen tijd heb om mijn boek volledig te restylen met grote foto's en dat soort dingen. 

Dus komende woensdag zou ik mijn boek ontvangen. Ik ben enorm benieuwd hoe het er uit zal zien. Het doet er niet zo heel veel toe, omdat het meer een naslagwerkje is voor mijzelf dan een prachtig inkijkboek voor anderen. 

Dus.

Zaterdagmorgen zijn wij even naar de Ikea gereden om nog eens te kijken naar de keukens daar. En dan met name naar de kast voor de vaatwasser omdat wij hadden gezien dat als je die deur opent, je zo onder de kast door kunt kijken. Dus even op onderzoek en wat blijkt, dat ligt er helemaal aan hoe ver je de plint eronder plaatst. We zijn nu eindelijk tot een plan gekomen en kunnen nu aan de slag. Op papier weliswaar want het huis is nog lang niet klaar dus het echte werk moet nog even wachten. Maar het is al fijn om 'er uit' te zijn. Dus de keuken: check.

Dan zijn we even doorgereden naar Buitenveldert waar we even hebben geluncht bij Shilla in Amsterdam (Gelderlandplein). Mooi winkelcentrum, maar enkel maar geluncht en even gekeken wat ze daar allemaal verkopen. Er lag al een behoorlijke hoeveelheid sneeuw, maar op de weg was het goed te doen. Dan nog even doorgereden naar de Praxis in Amsterdam Zuid-Oost en daar wel leuke tegels gezien om eventueel tegen de muur achter de keuken te plakken. Niet volledig want dat is te druk, maar een rijtje of vijf of zo. Kunnen we makkelijk zelf.

Wandtegeltjes die ons wel aanstaan.

En dan lekker naar huis. Koffie gedronken met gebakje. Makkelijke broek aan en lekker chillen terwijl het buiten sneeuwde. Dat wordt lastig hardlopen morgen, dacht ik nog, terwijl ik hardlopen in de sneeuw juist super vind.

Afijn, zondag werd ik pas om 9 uur wakker! Zal het wel nodig hebben gehad: slaap niet zo denderend de laatste tijd (heel veel last van opvliegers) en die nacht 's nachts ook een uur wakker gelegen. Jan blijkbaar ook, want die was naar beneden gegaan om nog wat te 'werken'. En toen ik om 9 uur wakker werd en zag hoe wit de wereld was, stond ik er in no-time naast. Hardloopkleding aan en gaan met die banaan.

Mijn ondergesneeuwde vijver.

We waren niet de eersten.

En toen brak de zon zelfs even door.

10x opdrukken na het lopen

Even rekken en strekken ná het lopen...

Zo te zien waren er meer die dat dachten want de paden waren verre van maagdelijk, maar afijn. Who cares. Het was wel zwaar lopen trouwens, dus een niet al te beste tijd, maar goed, wat maakt het uit. Had mijn telefoon meegenomen - er speciaal een draagriem voor gekocht - dus heb wat foto's kunnen maken. Toch wel lekker hoor. Jammer dat de sneeuw al direct wat papperig was. In verse sneeuw is goed te lopen. Helemaal niet glad of zo. Echt super.

En nu zit ik in de zon en ruikt het naar lente. 

De BorstenBus

Gisteren moest ik naar de BB. De BorstenBus. Eén keer in de twee jaar word ik opgeroepen om deel te nemen aan het bevolkingsonderzoek borstkanker. En ondanks dat het onderzoek geen pretje is, doe je er natuurlijk wel aan mee.

Voor mij nu de derde keer.

De moeder van een collega van mij noemt het de BorstenBus. Het is zo'n onooglijke mega caravan die ergens op een mistroostige parkeerplaats staat naast een evenzo mistroostig gebouw. Zeker met het weer zoals gisteren. Je moet dan zo'n klein stalen trapje op en er staan een stuk of vijf stoelen waar je dan op plaats moet nemen. Dan word je geroepen en moet je je in zo'n klein hokje waar de kachel op 10 staat van boven uitkleden. En dan moet je wachten tot er aan de andere kant van dat hokje op de deur wordt geklopt en dan mag je met je blote tieten er weer uit, richting martelaparaat.

In het kleedhok van de BB

Altijd een vreselijk gepuzzel blijkbaar hoe je moet staat. De zuster of verpleegster of weet ik hoe je zo iemand noemt, staat aan je te trekken en te duwen en als die sandwich dan klaar staat pakt ze je tiet tussen twee handen en trekt die even lekker in de vorm theezak. Hij wordt er bijna afgerukt. Dan zakt dat tosti-apparaat op die uitgestulpte tiet, drukt hem plat tot een dubbeltje en jij staat daar maar. Hulpeloos met je armen om het apparaat heen geslagen, vastgepint. Je kunt geen kant op. Dat wil je ook niet, want dat doet au.

Echt zeer doet het allemaal niet, maar het is meer dat er zo aan getrokken wordt en je het idee hebt dat-ie er bijkans wordt afgerukt. En dat moet dat vier keer: twee keer voor elke borst.

Afijn. De kwelling duurt niet al te lang en na 10 minuten sta je weer aangekleed, warm en wel aan de andere kant van het kleedhokje. De foto's zijn gelukt dus we mogen weer weg.

Omdat het zulk grauw en grijs, troosteloos, koud takkeweer was gisteren, had ik eerst geen zin om te gaan hardlopen. Maar na die kwelling voor mijn beide jongens, heb ik ze even extra verwent door ze erna in een sport bh te proppen en even drie kwartier lang heen en weer te schudden. Nou ja, schudden... Die bh zit zo joekels strak, dat er weinig te schudden valt, maar ik heb ergens gelezen dat hardlopen goed is tegen borstkanker. Had iets te maken met het bewegen van de borsten tijdens het lopen. Kweet het niet meer.

Al met al heb ik toch lekker gelopen in een snijdende koude wind en miezersneeuw. Ik vind in de sneeuw lopen echt super dus dit was een heel klein feestje - bij een heel klein beetje sneeuw.

Thuis even mijn grijze haren weggeverfd, gedoucht en lekker in de bank met een (e)book: De Donkere Toren van Steven King. Heb 'm al gelezen maar nu voor nog een keer. Misschien dat ik het nu beter begrijp. Steven King is koning metafoor-schrijven, en met de Donkere Toren cyclus drijft hij dat naar het uiterste. Het is weer heerlijk om te merken dat je steeds sneller gaat lezen naarmate het spannender wordt. Net als dat je steeds sneller gaat breien naarmate de wol op raakt.... hihi.

Jammer genoeg kreeg ik wel weer last van die eeuwige After Running Headache, zoals ik dat noem, waar ik nu - as I speak - nóg last van heb. Misschien moet ik gewoon stoppen met hardlopen en gaan breien.

O ja. Ben ondertussen ook nog bezig om de huid van mijn geschoten ree te looien. Ik heb de huid eerst een aantal dagen in de pekel gezet en via internet aluin en mierenzuur besteld. Dit recept heb ik van de site van Frumingelo. Vrijdag toen ik een lekker dagje vrij had genomen, heb ik al het 'vlees' en andere slijmerige troep van de huid geschraapt. Eerst met de botte kant van het mes, later met de scherpe kant en dan het lemmet zó houden alsof je iemand scheert (alsof ik dat dagelijk doe, maar dat terzijde). Badje gemaakt van de looistoffen en de huid daar vier dagen in laten liggen, af en toe roeren. Dinsdagavond heb ik getracht de huid te spannen, maar dat viel nog niet mee. Maar afijn, hij hangt en now we wait. Een dag of veertien. Ben erg benieuwd of het gaat lukken. In de vriezer ligt nog een huid van de reebok die ik in juli heb geschoten en die wil ik dan ook nog gaan looien. De huidjes vind ik te mooi om er niets mee te doen.